Δύο είναι οι μεγάλες απειλές τις οποίες από καταβολής αντιμάχεται η ανθρωπότητα: η δύναμη της φύσης, οι καταποντισμοί και οι λοιμοί, όπως εν προκειμένω η σαρωτική πανδημία, και η βία ή η παραδοξότητα των ανθρώπων. Με τις μεγάλες ανακαλύψεις και την πρόοδο των επιστημών, οι άνθρωποι κατόρθωσαν εν μέρει να προστατευθούν από τη φύση, στη σύγχρονη εποχή να καταδυθούν στη βιολογία των ιών, να επινοήσουν εμβόλια.
Μελετώντας τα ανθρώπινα, αντιλήφθηκαν ότι, μπροστά σε κοινά δεινά, είναι επωφελής η συνεργασία μεταξύ ετερόδοξων, θεμελίωσαν πολιτισμούς, πορεύθηκαν. Ποιο είναι το κοινό ηθικό θεμέλιο, που θα μας ένωνε ενάντια στον ιό; Προφανώς, η από κοινού μάχη για τη ζωή.
Σισύφειο το βουνό της όψιμης εμβολιαστικής φάσης. Πολλοί οι σκληροί πυρήνες των αρνητών. Γητεμένοι από θεωρίες συνωμοσίας, πολεμούν τις σωτήριες επιστημονικές ανακαλύψεις, όχι διότι αρνούνται την επιστήμη αυτή καθαυτήν –επιστημονικές πιστεύουν ότι είναι και οι δικές τους ερμηνείες–, αλλά διότι θεωρούν την επιστήμη των άλλων μια επικίνδυνη ψευδοεπιστήμη υποκινούμενη από συμφέροντα. Ο κόσμος ως ανεστραμμένος καθρέφτης. Με το εμβόλιο δοκούν ότι τίθεται εν κινδύνω, όχι ότι προφυλάσσεται η ζωή.
Είναι ισχυρά τα τείχη που χτίζουν οι ανορθολογισμοί, οι ηθικές μεταμφιέσεις, τα παράδοξα οράματα. Τα καινοτόμα υλικά αντικείμενα, που έχουν κατακυριεύσει την ύπαρξή μας δίνοντάς της πολλά νέα συνταρακτικά νοήματα, υπό συνθήκες φυλακίζουν τα άτομα σε ένα καβούκι, που τα αποκόπτει από το παρελθόν και το μέλλον, συνδέοντάς τα με ένα φαντασιακό παρόν. Επειτα, η άρνηση συνδέεται συχνά με μια σφοδρή επιθυμία. Εν προκειμένω, για ανάδυση των «μυστηρίων», αποκάλυψη των «σκοτεινών μυστικών», αναδιάταξη του κόσμου. Τόσο σφοδρή, που δεν κάμπτεται ούτε μπροστά στο αφυπνιστικό ράπισμα του θανάτου.
Το πρόβλημα είναι ότι η άρνηση, που πολώνει, διαχωρίζει, αυξάνει την οργή εκείνων που πλήττονται άμεσα από αυτήν, ενισχύεται και από το γεγονός ότι έχει μεταφερθεί από το περιθώριο στο κέντρο του δημόσιου διαλόγου. Οι αρνητές θριαμβολογούν που αποτελούν «θέμα». Και περαιτέρω σκληραίνουν. Αφήνοντας κατά μέρος τα ερωτήματα για το ποιόν του είδους μας, με τις ίδιες αποκαρδιωτικές διαπιστώσεις, ας δοκιμάσουμε και πάλι, τώρα πιο οργανωμένα, πιο συστηματικά, να γκρεμίσουμε τις ακρώρειες του παραλόγου. Οποιο ποσοστό κερδηθεί, με μέσα που αγιάζονται από τον σκοπό, και κυρίως με την πειθώ, το υπερόπλο του ανθρώπινου λόγου, αποτελεί νίκη.