Ιδού πώς αντέδρασαν ο Νίκος Παππάς και ο εντολέας του Τσίπρας στο πόρισμα της κοινοβουλευτικής επιτροπής για τα Καλογρίτσεια Κλέη: l Λες και ηθωώθησαν! l «Ανθρακες ο θησαυρός» εκέκραξεν ο Φθίνων Ηγέτης. l «Είναι μία ημέρα δικαίωσης» αναφώνησε και ο παραπεμπόμενος στο ειδικό δικαστήριο. l Διότι, ότι παραπέμπεται, παραπέμπεται. l «Για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση» λέει η Ν.Δ. πλειοψηφία της επιτροπής, l πράγμα που παραδέχονται και το Κινάλ, και το ΚΚΕ στα πορίσματά τους. l Για «νόθευση και χειραγώγηση του διαγωνισμού του 2016» κάνει λόγο το μεν, l «αναδείχθηκε η άμεση εμπλοκή, αλλά και οι πολιτικές ευθύνες του» αποδέχεται το δε. l Παρ’ όλ’ αυτά, ο Φθίνων Ηγέτης έκανε χρήση και παροιμιακής σοφίας – «πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι» δήλωσε. l «Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέραση δεν έχουνε σ’ εμάς», είπε ο Καβάφης, l γι’ αυτό «απαντήσαμεν αμέσως»: l Φωνάζει ο κλέφτης (άσε δε και ψεύτης) για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. l Οπου «νοικοκύρης», όλος ο κόσμος που γνώριζε από τότε l – από τότε που λυσσομανούσε το Πρωτηφορά «γιούρια». l
Δεν οφείλεται στους καύσωνες το γεγονός ότι όζουν πια μούχλα και σαπίλα οι συνδικαλαρίες της εκπαίδευσης, l ιδίως Μέσης και Στοιχειώδους Εκπαίδευσης, ιδιαίτατα δε η Οϊ-Οϊ-Οϊμέ. l Τουναντίον, θα έλεγα, αυτές βρίσκονται εν βαθεία καταψύξει, l στα έγκατα παλαιο«αναρχοκομμουνιστικών» παγετώνων. l Εκτός πια κι αν η κλιματική αλλαγή, στην οποίαν αποδίδονται οι πρώιμοι καύσωνες, άρχισε να ρευστοποιεί τους παλαιολιθικούς παγετώνες l – εξ ου και η μπόχα. l
Στη μνήμη παλαιών θεατρόφιλων υπάρχει πάντα, l γνωρίζω καλά, l μια γιαπωνέζικη «Μήδεια» που μας είχε μαγέψει στην Αθήνα επί δύο καλοκαίρια, 1987 και ’88, σε Λυκαβηττό και Ηρώδειο. l Εκπληκτική σκηνοθεσία από τον αείμνηστο Γιούκιο Νιναγκάουα και, τι να πω, ασύλληπτη ερμηνεία του τρομερού αυτού γυναικείου ρόλου από έναν κορυφαίο της ιαπωνικής σκηνής, τον Μικιτζίρο Χίρα – αποθεώθηκε τότε από το αθηναϊκό κοινό. l Πώς και γιατί το θυμήθηκα τώρα; l Δεν είναι μόνο του καιρού, που ξαναγευόμαστε ανοιχτά θέατρα και αρχαίο δράμα, l είναι και που παρακολούθησα στο Netflix το καλοστημένο βρετανογιαπωνέζικο σίριαλ «Giri/Haji» που θα πει Καθήκον/Ενοχή. l Το όνομα του καλού ηθοποιού που παίζει τον βασικό ρόλο είναι Τακιχίρο Χίρα – έτσι θυμήθηκα, πυροδοτήθηκα κι έψαξα. l Υιός λοιπόν του «Μήδεια», και μακαρίτη πλέον, Μικιτζίρο Χίρα και μιας επίσης κορυφαίας ηθοποιού της Ιαπωνίας – και αντάξιός τους, καθώς φαίνεται και μόνο από την άμμο της θαλάσσης που έχει παίξει σε σκηνή και οθόνη. l Μόλις 46 ετών ακόμα. l
Δηλωτέον εδώ, για τα σίριαλ, πως κατέχω αυτά που η νομπελίστα συγγραφέα Ολγκα Τοκάρτσουκ είπε για τη σχέση τους με το μυθιστόρημα και τη λογοτεχνία γενικότερα, l και όσα, υπέρ και κατά, καταλογίζει στα σίριαλ, στα οποία «αναμφισβήτητα ανήκουν οι πρώτες δύο δεκαετίες του 21ου αιώνα» l (στην ομιλία της κατά τη βράβευσή της το 2018 – τώρα επίμετρο στο βιβλίο της «Πλάνητες», Καστανιώτης). l «Γιατί να γράφουμε ογκώδη μυθιστορήματα όταν μπορείς στη θέση τους να βυθιστείς σε κάποιο τηλεοπτικό σίριαλ;». l Το ερώτημα αυτό, απλοϊκό ίσως αλλά κυρίαρχο στις μέρες μας, αν και βουβό, αδήλωτο, διερευνά, μεταξύ άλλων, στην ομιλία της η σημαντική Τοκάρτσουκ l – καλύτερα: ερωτά κι αυτή, αναδεικνύοντας όμως βαθύτερες, υπόγειες ίσως ακόμα, αλλαγές των καιρών μας. l
Ετσι αποχαιρετά το Υποβολείο τους φίλους του για ένα μήνα αγρανάπαυσης και ψυχοσωματικής ανασυγκρότησης – θεμά τον για ιό! l Φυσικά και θα πάρω βιβλία μαζί μου – αλλά και μερικές ταινίες στο λάπτοπ, και κάνα σίριαλ. l Και η «ύπνωση», που λέει η Ολγκα, χρειάζεται καμιά φορά.