Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τα καλοκαιρινά απογεύματα στο χωριό ήταν σχεδόν πανομοιότυπα. Οι μεγάλοι κάθονταν στις αυλές, κάτω από τις κληματαριές: με καφέ και γλυκό βύσσινο (όσο πλησίαζε το σούρουπο ερχόταν και η σειρά του ούζου), κουβέντα, τάβλι ή πρέφα, εμαγέ λεκανάκια με φρέσκα φασολάκια ή βλίτα που έπρεπε να καθαριστούν για το μαγείρεμα της επόμενης μέρας. Οι γιαγιάδες συνήθως κεντούσαν σε μια άκρη σιωπηλές ή έβρισκαν την ευκαιρία να μαντάρουν καμιά τρύπια κάλτσα, με εκείνο το ξύλινο αυγό που ποτέ δεν έλειπε από το κουτί με τα ραφτικά των νοικοκυρών.
Εμείς, τα παιδιά, ήμασταν ξαμολημένα στις γειτονιές. Τα αγόρια έπαιζαν κρυφτό, εξερευνούσαν ερειπωμένα καλύβια στα γύρω χωράφια ή διάβαζαν «Μπλεκ» και «Τιραμόλα». Τα κορίτσια –από έξι έως δέκα ετών– στήναμε τη δική μας Γιουριβίζιον στη χωμάτινη αυλή του δημοτικού σχολείου. Ανεβαίναμε μία μία σε ένα πεζούλι, με τα μαλλιά ακόμα βρεγμένα από το λούσιμο μετά τη θάλασσα και τα μάγουλα ροδοκοκκινισμένα από τον ήλιο, ισιώναμε τις φούστες από ποπλίνα και η παράσταση άρχιζε.
Το «Μάθημα σολφέζ» του Χατζηνάσιου και το «Mamma mia» των ABBA περιλαμβάνονταν σχεδόν πάντα στο ρεπερτόριό μας, αλλά η Ραφαέλα Καρά ήταν η πιο αγαπημένη μας. Τραγουδούσαμε με πάθος το «6868357» και το «A far l’ amore comincia tu». Είχαμε μάθει τους ιταλικούς στίχους απέξω, τσάτρα πάτρα. Δεν ξέραμε φυσικά τι σήμαιναν – και ευτυχώς δεν ήξεραν ούτε οι γονείς μας! Τινάζαμε τις κοτσίδες μας με νάζι, χορεύαμε (μάλλον άγαρμπα) έχοντας κοπιάρει τις κινήσεις της από τα σόου που πρόβαλλε η ΥΕΝΕΔ.
Ονειρευόμασταν τη μέρα που θα έχουμε απαλλαγεί από τις ελβιέλες και τα «μπεμπέ» λουλουδάτα φορεματάκια και η ντουλάπα μας θα είναι γεμάτη με ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ όπως τα δικά της, αυτά που θαυμάζαμε στις φωτογραφίες της που δημοσιεύονταν στον «Οικογενειακό Θησαυρό», στο «Ρομάντσο» και στη «Ραδιοτηλεόραση».
Η Ραφαέλα Καρά, η ντίβα της ιταλικής μουσικής και τηλεόρασης, έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα, σε ηλικία 78 ετών. Δεν ξέρω αν είχε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικά ήταν τα μαθήματα απενοχοποίησης του σώματος και της σεξουαλικής απόλαυσης που έδωσε σε εκατομμύρια γυναίκες. Η ίδια έβλεπε τον εαυτό της ως ένα «κράμα» της ηθοποιού Αν Μάργκρετ και της δημοσιογράφου Μπάρμπαρα Γουόλτερς.
Σ’ ευχαριστούμε, Ραφαέλα, για εκείνα τα απογεύματα που θέλαμε να σου μοιάσουμε και σε υποδυόμασταν κάτω από τα πεύκα και τις χαρουπιές. Σ’ ευχαριστούμε για την ανεμελιά και το όνειρο.