Η καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε αιφνιδιασμένη από την επιλογή της Βουλγαρίας να εκπροσωπηθεί στις επετειακές εκδηλώσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών, που οργάνωσε ο Ζάεφ στην Αχρίδα, από έναν διοικητικό υπάλληλο του υπουργείου Εξωτερικών. Δεν θα έπρεπε. Από πέρυσι η Σόφια βρίσκεται σε διπλωματική και επικοινωνιακή επιχείρηση, να μπλοκάρει την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εθεσε μάλιστα και βέτο στη Σύνοδο Κορυφής της άνοιξης, εμποδίζοντας τον ορισμό ημερομηνίας έναρξης των διαπραγματεύσεων, συμπαρασύροντας και την Αλβανία. Αξιώνει από ένα όμορο κράτος, μέλος του ΝΑΤΟ και αυτό, να ορίσει την εθνική του γένεση με τον τρόπο που θα της υποδείξει εκείνη.
Αμφισβητεί το σημερινό status ενός κράτους-κλειδιού για τις βαλκανικές ισορροπίες, όπως διαμορφώθηκαν με τρεις συμφωνίες, της Αχρίδας (Αλβανούς Τετόβου), των Πρεσπών (Αθήνα) και της «ειρήνης και φιλίας», μεταξύ Σόφιας και Σκοπίων (2017). Και το αναδεικνύει με τον πιο επίσημο τρόπο, μεταφέροντάς το στο ευρωπαϊκό τραπέζι.
Η Σόφια επιδίδεται σε επικίνδυνες γεωπολιτικές ακροβασίες, σε μια περίοδο κατά την οποία η σύγκρουση επιρροής και συμφερόντων στα Βαλκάνια απειλεί να υποσκάψει τη σταθερότητα και την ειρήνη. Προφανώς και τα γνωρίζουν όλα αυτά στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, στο Παρίσι, και κατά πολλούς αναλυτές ο πραγματικός αποδέκτης του διατάγματος Μπάιντεν, περί κυρώσεων σε όσους επιχειρήσουν να υπονομεύσουν τις συνθήκες επί των οποίων στηρίζεται ο μεταπολεμικός συνοριακός χάρτης της Βαλκανικής, ήταν η Βουλγαρία και οι όψιμες βλέψεις της επί της Βόρειας Μακεδονίας.
Η Βουλγαρία όμως τούτη την εποχή είναι το πιο ασταθές κράτος της Βαλκανικής. Διανύει περίοδο παρατεταμένης πολιτικής ρευστότητας, που δεν φαίνεται να τερματίζεται με τις επικείμενες εκλογές καθώς ακόμη και αν αποκτήσει κυβέρνηση, το πιο πιθανό είναι ότι αυτή θα προκύψει από ένα λαϊκίστικο αντισυστημικό κόμμα, του οποίου ηγείται μια κωμική τηλεοπτική φιγούρα, δίχως σχέδια και οράματα.
Μοναδικός πόλος πολιτικής ισχύος είναι ο φιλορώσος πρόεδρος Ράντεφ, ο οποίος δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη στη Δύση.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αποσύνθεσης στην πολιτική τάξη και στην κοινωνία, ξύπνησαν εθνικιστικά οράματα με ρίζες στον 19ο αιώνα και αναδείχθηκαν από τον καλπάζοντα λαϊκισμό σε κορυφαίες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής. ΝΑΤΟ και Ε.Ε. φαίνεται να δείχνουν «κατανόηση» στις επικίνδυνες επιδιώξεις της Σόφιας. Εχουν απόλυτη ανάγκη τη Βουλγαρία. Αποτελεί το καλύτερο «ορμητήριο» προς τη Μαύρη Θάλασσα, στην περίπτωση κλιμάκωσης της έντασης με τη Ρωσία. Και αυτό ακριβώς προσπαθεί να εκμεταλλευθεί ο βουλγαρικός εθνικισμός. Προς τι, λοιπόν, η έκπληξη της κ. Μέρκελ;