Παιδική απορία που μετεξελίχθηκε σε «αστείο» με φίλους, είναι το «μα, έχετε δει μικρής ηλικίας, και άρα μικρό σε μέγεθος, περιστέρι; Ενα… παιδί περιστέρι; Μόνο μεγάλα κυκλοφορούν».
Το χαμόγελο που με απόλυτη αθωότητα συνόδευε τέτοια ερωτήματα και «διαπιστώσεις», ομολογώ πως «πάγωσε» χθες. Ηταν όταν διάβαζα μια είδηση, με μάλλον –λόγω του θέματος– περιπαικτική διάθεση, και βρήκα μπροστά μου το ίδιο ερώτημα, διατυπωμένο από κάποιον άλλο, κάπου στην Αμερική. Για εκείνον, δεν ήταν μια απλή έκφραση απορίας, αλλά ένα από τα επιχειρήματά του για να πείσει τον κόσμο ότι «Τα πουλιά δεν είναι πραγματικά» (Birds Aren’t Real). Οπως υποστηρίζει –ως στέλεχος του ομώνυμου κινήματος– τα πουλιά έχουν αντικατασταθεί από μικρά ρομπότ για να κατασκοπεύουν τους ανθρώπους. Οτι, επί παραδείγματι, τα περιστέρια που βλέπουμε είναι drones, και ο λόγος για τον οποίο συχνά κάθονται πάνω στα ηλεκτρικά καλώδια είναι για να φορτίζονται. Εννοείται πως υπάρχουν και πολλές άλλες ιστορίες που προβάλλονται από το εν λόγω κίνημα, με καλύτερο ή χειρότερο περιεχόμενο. Μία εξ αυτών είναι και πως οι γαλοπούλες που παραδοσιακά καταναλώνουν οι πολίτες στις ΗΠΑ την Ημέρα των Ευχαριστιών, δεν είναι πραγματικές αλλά κατασκευασμένες από συνθετικό κρέας – προϊόν εργαστηρίου, προκειμένου όσοι τρώνε από αυτό, να εισάγουν κάτι επιβλαβές στον οργανισμό τους, σύμφωνα με τα σχέδια μιας σκοτεινής και απάνθρωπης εξουσίας. Αυτή η πτυχή της πονηρής εισαγωγής ύποπτου μικροαντικειμένου στο ανθρώπινο σώμα άραγε μας θυμίζει κάτι;
Οι θεωρίες συνωμοσίας ούτε καινούργιο φαινόμενο είναι ούτε γνωρίζουν σύνορα. Αγνοια και φόβος τις τροφοδοτούσε και αντιστρόφως τροφοδοτούνταν από αυτές. Μορφή τέτοιου φαινομένου βιώνουμε και σήμερα, σε όλον τον πλανήτη. Και δεν θα είναι η τελευταία φορά, εκτός βεβαίως εάν προλάβουμε και καταστρέψουμε στο μεταξύ τον πλανήτη ή αυτοκαταστραφούμε με τις επιλογές μας.
Το γεγονός ότι, στην παρούσα συγκυρία, οι δημόσιες αντιπαραθέσεις έχουν προσλάβει περιεχόμενο και μορφή που θυμίζουν καιρούς ενός γενικευμένου, παγκόσμιου σκληρού πολέμου, καθιστά την κατάσταση εξόχως ανησυχητική για την «επόμενη (του διχασμού) ημέρα». Μια προσεκτική παρατήρηση θα δείξει, δυστυχώς, ότι ακόμη και έως χθες ήρεμοι άνθρωποι – ήπιοι χαρακτήρες, ένθεν κακείθεν, μπήκαν σε χαρακώματα και συμπεριφέρονται με δηλητηριώδη φανατισμό. Και τούτο είναι, ίσως, η μεγαλύτερη απειλή.