Είναι μια χιλιοειπωμένη λέξη. Σχεδόν όλοι μιλούν για επιστροφή στην κανονικότητα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται πως όσοι χρησιμοποιούμε αυτήν τη λέξη δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα. Μάλιστα, η σημασία της είναι συνάρτηση των γεγονότων και των συνειδήσεων που αυτά διαμορφώνουν. Ετσι, στα πρώτα μνημονιακά χρόνια όσοι μιλούσαν για επιστροφή στην κανονικότητα εννοούσαν την επιστροφή στην προ του 2010 κατάσταση. Αναπολούσαν την εποχή της ρευστότητας με δανεικά, επειδή ακριβώς δεν είχαν καταλάβει γιατί χρεοκοπήσαμε. Αυτή η κατηγορία πολιτών πίστευε ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση. Συνεπώς, ήταν αναγκαία και ευκταία η επαναφορά της προμνημονιακής κατάστασης. Σήμερα, προφανώς είναι αναγκαίο, για να πάμε μπροστά, να συμφωνήσουμε όσο το δυνατόν πιο πολλοί για την έννοια αυτής της λέξης. Ελπίζω πως οι νοσταλγοί της αμαρτωλής δεκαετίας του 2000 θα έχουν αντιληφθεί πως θα πρέπει να ορίσουμε ξανά αυτό που αποκαλούμε «κανονικότητα». Επιβάλλεται να εξευρεθεί ένα πρότυπο που θα ηγεμονεύσει και θα είναι η πυξίδα για μιαν άλλη Ελλάδα. Είναι γεγονός πως μετά τα μνημόνια δεν προλάβαμε να διαμορφώσουμε μια νέα κατάσταση, γιατί ενέσκηψε αμέσως η πανδημία. Δηλαδή η Ελλάδα έζησε σε ένα έκτακτο καθεστώς επί δέκα χρόνια. Ξεχάσαμε πώς είναι μια φυσιολογική ζωή, χωρίς περιορισμούς, στερήσεις, μέτρα. Αυτό που προέχει σήμερα είναι να δούμε πώς οι νέες συνθήκες θα καθορίσουν τη νέα κανονικότητα. Πώς θα ορίζεται η φυσιολογική ζωή από εδώ και μπρος.
Αυτή η προσπάθεια είναι μια βαθύτατα ιδεολογική και πολιτική διαδικασία. Αλλιώς οραματίζεται τη νέα κανονικότητα ένας φιλελεύθερος, αλλιώς ένας μαρξιστής, αλλιώς ένας συντηρητικός κ.ο.κ. Είναι ζήτημα ιδεολογικής ηγεμονίας. Τούτων δοθέντων, είναι ιστορική ευκαιρία για την Κεντροδεξιά και το μεταρρυθμιστικό Κέντρο να διαμορφώσουν με τους δικούς τους όρους τη νέα κανονικότητα μέσα στην οποία θα πορευθεί η πατρίδα μας την επόμενη τριακονταετία. Είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί με αποφασιστικότητα, χωρίς παραχωρήσεις, καθώς η συγκυρία και ο συσχετισμός δυνάμεων είναι ευνοϊκά για τον φιλελεύθερο χώρο. Για να συμβεί αυτό, ένα πράγμα απαιτείται: να το συνειδητοποιήσει η ηγεσία και συνακόλουθα οι διανοούμενοι αυτού του χώρου, οι οποίοι και θα δώσουν τη μάχη για την ηγεμονία των ιδεών τους.
Η νέα κανονικότητα θα πρέπει να κυριαρχείται από το φιλελεύθερο – πατριωτικό πρόταγμα, για να φύγουμε μπροστά.