Το άγγελμα της επαναλειτουργίας του θερινού κινηματογράφου Α-Β στα Πατήσια από τον Δήμο Αθηναίων επαναφέρει το βλέμμα σε μια περιοχή που ήταν από τις ευχάριστες για διαβίωση, με ωραία σπίτια, πράσινο, κοντινή απόσταση από το κέντρο. Το σινεμά αυτό, κλειστό από το 1990, ήταν στο παρελθόν πρωτοβουλία του Αριστείδη Βιτάλη, ιδιοκτήτη της ωραίας νεοκλασικής μονοκατοικίας της οδού Θεοτοκοπούλου, που έχει και αυτή περιέλθει στην ιδιοκτησία του δήμου. Στο βάθος του κήπου, λίγο πριν από το 1970, η οικογένεια Βιτάλη λειτούργησε έναν από τους ωραιότερους και δροσερούς κινηματογράφους της Αθήνας.
Η επαναλειτουργία του Α-Β, λίγο καιρό μετά την αναμόρφωση του γειτονικού πάρκου Κλωναρίδη-Φιξ, υπενθυμίζει όσα ακόμη πρέπει να γίνουν στην περιοχή. Επείγουσα πρέπει να είναι η αποκατάσταση της Βίλας Κλωναρίδη. Ο Δήμος Αθηναίων πρέπει να επισπεύσει τις εργασίες αποκατάστασης, πριν χαθεί η εξαιρετική αυτή έπαυλη, όπως πρέπει να αποκατασταθεί και η Βίλα Δρακοπούλου λίγο πιο πάνω, στην Πατησίων.
Αλλά η οδός Θεοτοκοπούλου είναι μια περίπτωση της βαθιάς αστικότητας των Πατησίων. Στη στάση Κλωναρίδη, κοντά στο Σπόρτιγκ και στην άλλοτε ωραία οδό Καυταντζόγλου, σε απόσταση κοντινή από την Κυπριάδου και κοντά σε αρκετές ακόμη μονοκατοικίες και διπλοκατοικίες της περιόδου 1925-1955, στις οδούς Ιακωβίδου, Ηλία Ζερβού κ.ά., όλη αυτή η περιοχή ζητεί ειδική φροντίδα. Το Α-Β επανασυνδέει την οδό Θεοτοκοπούλου με μια χωνεμένη στη μνήμη κοινή εμπειρία, όπως ήταν (είναι) η έξοδος στο θερινό σινεμά της γειτονιάς.
Ενα παλιό πρόγραμμα από το Α-Β υπήρχε μαζί με άλλα προγράμματα σε ένα κουτί παπουτσιών από την Καλογήρου (με διευθύνσεις στην Πατρ. Ιωακείμ, στην Πατησίων 122, στην Κηφισίας 140, στην Κολοκοτρώνη) και διηγείται μια ιστορία. Εχει γραμμένη ημερομηνία 11 Σεπτεμβρίου 1984 και πληροφορεί πως η ταινία της ημέρας ήταν η «Υπόθεση Τόμας Κράουν» με τον Στιβ Μακ Κουίν. Στο πρόγραμμα, το κείμενο για την υπόθεση κατέληγε «…η συνέχεια στην οθόνη» ή «επί της οθόνης». Διαβάζω διαφημίσεις, όπως για το κομμωτήριο του Κώστα Καραπιπέρη, Πατησίων 270. Διαβάζω επίσης πως η ταινία «προσεχώς» είναι το «Εξπρές του μεσονυκτίου», αλλά θυμάμαι περισσότερο, σαν σε όνειρο, μία ακόμη παλαιότερη προβολή, ίσως από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, με το αριστοτεχνικό «Ανταύγειες σε χρυσά μάτια» του Χιούστον με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Μάρλον Μπράντο. Στον κήπο του Α-Β. Η Αθήνα παράγει ιστορίες.