Οταν αρχίζει η συζήτηση περί της κατακτήσεως του «κεντρώου χώρου» στην πολιτική, σημαίνει ότι οι διεκδικητές της εξουσίας τελούν μάλλον σε κατάσταση αμηχανίας. Αυτό αρχίζει να συμβαίνει και στην παρούσα συγκυρία. Είπε λοιπόν προσφάτως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας απευθυνόμενος στη σύναξη των στελεχών του κόμματός του πως «για να βρούμε το Κέντρο πρέπει να πάμε Αριστερά». Ακατανόητη η διατύπωση, αλλά αναμενόμενη καθώς προέρχεται από ηγέτη της Αριστεράς, όπου η πολιτική ρητορική ασκούμενη στον υπέρτατο βαθμό αγγίζει ενίοτε ή συχνότατα τα όρια της παραδοξολογίας.
Από την άλλη πλευρά, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, πολιτικός κεντρώος – φιλελεύθερος, πλην όμως όχι δεξιός, δεν διεκδικεί τον «κεντρώο χώρο», διότι θεωρεί ότι του ανήκει. Και φυσικά δεν έχει άδικο ως προς αυτό.
Κάποιοι επισείουν τον κίνδυνο διαρροής ψηφοφόρων της Ν.Δ. στη «σκληρή» Δεξιά, που όμως από της εμφανίσεώς της το 1977 ως Εθνική Παράταξις ουδέποτε εξασφάλισε αθροιστικώς ποσοστό άνω του 7%. Ο παραδοσιακός κεντροδεξιός ψηφοφόρος δεν μεταπηδά σε άλλο κόμμα, απλώς επιλέγει την αποχή. Αυτό συνέβη στις εκλογές του 2009.
Ο «κεντρώος χώρος» βεβαίως δεν εξασφαλίζει πάντα εξ ορισμού πλειοψηφίες. Εάν συνέβαινε το αντίθετο, η Βρετανία θα είχε παραμείνει στην Ε.Ε., ο κ. Μπόρις Τζόνσον δεν θα έχει εκλεγεί πρωθυπουργός, ούτε θα είχε εξέλθει νικητής από την τελευταία αναμέτρηση. Ούτε βεβαίως ο κ. Εμανουέλ Μακρόν οφείλει στον «κεντρώο χώρο» την εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα της Γαλλίας, αλλά στο γεγονός ότι αντίπαλός του στον δεύτερο γύρο των εκλογών ήταν η κ. Μαρίν Λεπέν, η χαρακτηριζόμενη ως «ακροδεξιά» πολιτικός.
Η κατάκτηση της εξουσίας δεν εξαρτάται ούτε από τη μελέτη των πολιτικών προγραμμάτων που επεξεργάζονται οι «επιτελείς» ούτε από την ενσωμάτωση «πολιτικών ομάδων» που σταδιακώς ωθήθηκαν στο περιθώριο.
Η πολιτική μάχη κρίνεται πάντα από την ικανότητα ενός ηγέτη να εξάψει τη φαντασία του εκλογικού σώματος, καλλιεργώντας προσδοκίες που πιθανότατα θα διαψευσθούν μέχρις ενός σημείου, και να αξιοποιήσει την κόπωση των πολιτών προς τον εκάστοτε ασκούντα την εξουσία.
Για να το επιτύχει αυτό έχει ανάγκη απλώς περιεκτικού συνθήματος, και ως προς το θέμα αυτό η μοιραία πολιτική οικογένεια των Παπανδρέου υπήρξε όντως ευρηματική.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου κέρδισε δύο εκλογές το 1963 και ’64 με το μονολεκτικό σύνθημα «Δημοκρατία», ωσάν η Ελλάς να τελούσε έως τότε υπό καθεστώς δικτατορίας. Ο υιός του, Ανδρέας Παπανδρέου, δεν επινόησε αλλά έκανε χρήση των συνθημάτων των Γάλλων Σοσιαλιστών, «Εδώ και τώρα» και «Αλλαγή». Τέλος, ο Γιώργος Παπανδρέου είπε το ανεπανάληπτο ότι «Λεφτά υπάρχουν».
Η τεχνική κατακτήσεως της εξουσίας είναι απλή, πρωτόγονη, εμπειρική, κυρίως βασιζόμενη στο ένστικτο και όχι στην ορθολογική ανάλυση. Παράλληλα υπάρχει ο αλγόριθμος των τεχνοκρατών της πολιτικής, που μεγιστοποιεί την πολιτική σημασία του «κεντρώου χώρου» ή των «δεξιών πυρήνων» σε φιλελεύθερους πολιτικούς σχηματισμούς, όταν η κοινωνία δεν ανταποκρίνεται πλέον στη συνθηματολογία ενός πολιτικού ηγέτη. Εδώ βρισκόμαστε προς το παρόν.