Δεκέμβριος 1970, παραμονή Χριστουγέννων, Ναύπακτος. Μια παρέα πιτσιρικάδων βγαίνει να πει τα κάλαντα. Εχοντας τελειώσει, στέκονται στην άκρη του δρόμου για να μοιράσουν τα έσοδα. Ενα φορτηγό κάνει όπισθεν, ο οδηγός δεν έχει δει τα παιδιά, εκείνα δεν προλαβαίνουν να απομακρυνθούν. Το όχημα χτυπάει ένα αγόρι, μαθητή της έκτης δημοτικού, που βαριά τραυματισμένο μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Από θαύμα δεν πεθαίνει. Η νοσηλεία του θα διαρκέσει μήνες. Κι όταν θα πάρει εξιτήριο, δεν θα είναι σε θέση να επιστρέψει στο σχολείο, ώστε να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Γυμνασίου. Διαβάζει μόνος στο σπίτι, δίνει εξετάσεις και βγαίνει πρώτος σε όλη τη Ναυπακτία. Είναι ο Κώστας Καρακώστας. (Την ιστορία διάβασα στο www.npress.gr.)
Ιούλιος 2021, Ναύπακτος. Το καλοκαίρι είναι η εποχή που ο Δημήτρης Καρακώστας «ανθίζει». Πέρυσι, τέτοιες μέρες, μπήκε στην τετράδα των μαθητών από όλα τα λύκεια της Ελλάδας που θα εκπροσωπούσαν τη χώρα μας στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Χημείας. Και φέτος, με 18.685 μόρια στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, θα κάνει πραγματικότητα το όνειρό του: θα σπουδάσει Ιατρική. Μόνο που η χαρά του είναι θαμπή. Ο πατέρας του, Κώστας, καθηγητής Φυσικής και πρώην αντιδήμαρχος Ναυπάκτου, έφυγε από τη ζωή στις αρχές Απριλίου σε ηλικία 57 ετών, νικημένος από τον κορωνοϊό. Στα τέλη του ίδιου μήνα έχασε τη μάχη με την COVID-19 και η 51χρονη μητέρα του, Νικολίτσα Μούρτου, καθηγήτρια Χημείας. Αφησαν πίσω τους τέσσερα παιδιά. Ο Δημήτρης είναι ο μικρότερος.
Το πένθος είναι σαν κινούμενη άμμος. Σε ακινητοποιεί, σε καταπίνει, δεν μπορείς – ίσως δεν θέλεις κιόλας να αντιδράσεις. Γίνεσαι ένα με τα σκοτάδια του. Μπορεί όμως να λειτουργήσει και σαν σκαλοπάτι, για να κάνεις ένα βήμα προς τα πάνω – κι ύστερα άλλο ένα, κι ύστερα άλλο ένα…
Τι είναι αυτό που μετατρέπει το φαρμάκι σε φάρμακο; Τι έδωσε στον Δημήτρη τη δύναμη να σκύψει στο χώμα, να μαζέψει τα κομμάτια της ζωής του, αυτής που δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια, και να της δώσει νέα μορφή, να την πλάσει από την αρχή; Πώς βρήκε το κουράγιο μέσα στη συντριβή να παλέψει για το όνειρό του;
Οι απόντες γονείς του Δημήτρη –η Νικολίτσα που αγαπούσε τη ζωγραφική και τις πεζοπορίες στη φύση και ο Κώστας που παθιαζόταν με την πολιτική και τη μουσική– θα είναι αδιάκοπα παρόντες δίπλα του. Θα είναι ο αέρας που θα φουσκώνει τα πανιά του. Αυτή την πολύτιμη κληρονομιά μάς αφήνουν οι άνθρωποι που μας αγάπησαν πολύ.