Και ξαφνικά η πλατεία γέμισε ανθρώπους που βγήκαν λες από τις σκοτεινότερες γωνιές της χώρας. Ρασοφόροι αντιεμβολιαστές, έξαλλες μαινάδες, γενειοφόροι κραδαίνοντες εικόνες και συνθήματα, ακατανόητα ορισμένα, άλλοι αλαλάζοντες, άλλοι ήρεμοι, πειθήνιοι, σαν υπνωτισμένοι βαδίζοντας ενάντια στους εχθρούς του Γένους. Δηλαδή ποιους; Την «υγειονομική χούντα» της κυβέρνησης, τα «συμφέροντα» που κατασκεύασαν τον ιό για να πουλήσουν εμβόλια, τον Μπιλ Γκέιτς που εγκατέστησε τα τσιπάκια του στα αντιγόνα που ρέουν στις φλέβες των εμβολιαζομένων. Τον απαραίτητο Σόρος, αναπόσπαστο ενορχηστρωτή κάθε κρίσης που βιώνεται μέσα από το περιρρέον αφήγημα της κουτοπόνηρης συνωμοσιολογίας.
Οι χιλιάδες αυτών των ανθρώπων είναι το νοερό νήμα που συνδέει τη σημερινή Ελλάδα (της ψηφιακής επανάστασης, του Ταμείου Ανάκαμψης, της πράσινης ανάπτυξης) με τις μεσαιωνικές της καταβολές, την παράδοση της εικονολατρίας, τους ψευδοπροφήτες του σκοταδισμού, τους διαχρονικούς τυχοδιώκτες, αγύρτες και Παπουλάκους του έθνους και τα αφελή αιώνια θύματά τους.
Ετσι και σήμερα, επιτήδειοι πολιτευτές ψαρεύουν στα θολά νερά αναζητώντας τα ορφανά της Χρυσής Αυγής, διαγκωνιζόμενοι με άλλα ακροδεξιά σχήματα που ανταγωνίζονται να την κληρονομήσουν. Αλλοι μεταμφιέστηκαν σε δικαιωματιστές της Αριστεράς, προς άγραν λαϊκού κοινού. Επιτήδειες τηλεπερσόνες της μεταμεσονύκτιας ζώνης και του Διαδικτύου ρητορεύουν εναντίον των εμβολίων με το σύνθημα της «ελευθερίας», ασελγώντας στην πλέον κακοποιημένη λέξη της νεωτερικότητας. Με θράσος διεκδικούν όχι μόνο το δικαίωμα στην άγνοια (που πλήρως τους ανήκει), αλλά και την ελευθερία να θέτουν ανεμπόδιστα σε κίνδυνο τη ζωή και υγεία των άλλων. Υποσημείωση: Οι σημαιοφόροι τής δήθεν «ελευθερίας» είναι οι κατεξοχήν θιασώτες του φασίζοντος αυταρχισμού.
Σεβαστή η ανησυχία, ανθρώπινος ο φόβος όσων δεν γνωρίζουν τις μακροχρόνιες επιπτώσεις ενός νέου εμβολίου. Αυτό εξηγεί τη μετριοπαθή έως τώρα στάση της κυβέρνησης. Ομως οι συνθήκες επιτάσσουν αυστηρότερη αντιμετώπιση όταν η ανθρώπινη ανησυχία μετατρέπεται σε όπλο μαζικά αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Πολλοί στο πλήθος των αντιεμβολιαστών έλιωσαν τα παπούτσια τους στις πλατείες των «Αγανακτισμένων», στις διαδηλώσεις εναντίον των Πρεσπών, σε όλες τις κρίσιμες αναμετρήσεις, όπου απήλαυσαν το προνόμιο της συνέπειας, ευρισκόμενοι σταθερά στη λάθος όχθη της Ιστορίας.
Εκεί συναντώνται με άλλα συγγενή ρεύματα μιντιακής μισαλλοδοξίας και βαρβαρότητας. Που κατέστη επίκαιρη ξανά τη βδομάδα που πέρασε, με τη σεξιστική επίθεση της ρυπαρότερης των φυλλάδων στην υφυπουργό Κοινωνικών Υποθέσεων, που τόλμησε να αναφέρει το αυτονόητο: κυρώσεις, δηλαδή, προς εργαζομένους σε δομές φροντίδας που αρνούνται να εμβολιαστούν, έτσι ώστε να προστατεύονται οι ηλικιωμένοι και ανήμποροι συμπολίτες μας από την ανευθυνότητα νοσηλευτών και φροντιστών τους.
Αυτή τη φορά, η χυδαία επίθεση σε μια νέα και αξιόλογη πολιτικό, επειδή είναι όμορφη και γυναίκα, αντιμετωπίστηκε με λιγότερη απάθεια από τη συνήθη. Μια συμβολή τού #metoo (με τις υπερβολές που αναπόφευκτα συνοδεύουν κάθε νέα τάση) είναι ότι τώρα πια όλοι οφείλουν να γνωρίζουν. Να γνωρίζουν τα όρια μεταξύ θεμιτής κριτικής και λεκτικής κακοποίησης μιας γυναίκας, επειδή είναι γυναίκα.
Οσοι γεννηθήκαμε πριν από τη μεταπολίτευση θυμόμαστε τις χυδαίες επιθέσεις της «Αυριανής» στον Μάνο Χατζηδάκι για την ομοφυλοφιλία του ή στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως τάχα συνεργάτη των ναζί – ό,τι αντίθετο, δηλαδή, προς την ιστορική αλήθεια. Η απέναντι πλευρά τότε όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά αξιοποίησε πλήρως τα fake news.
Αυτή τη φορά προέκυψε ένα ευρύ κύμα συμπαράστασης προς την υφυπουργό, #metiDomna. Είναι καιρός το δημοκρατικό τόξο της κοινωνίας να στέκεται απέναντι σε τέτοιες επιθέσεις αντί να τις αξιοποιεί κομματικά. Ως μια πολιτική κοινωνία που έχει τις διαφορές της αλλά ανθίσταται συλλογικά στην ανθρωποφαγία.
Η κοινωνία μας αφυπνίζεται τα τελευταία χρόνια για την προστασία του περιβάλλοντος, των δασών, των θαλασσών μας. Ομως, δημόσιος χώρος είναι και το περιβάλλον της δημόσιας επικοινωνίας, η δημόσια σφαίρα στην οποία η δημοκρατία μας αναπνέει. Πρέπει να την προστατεύσουμε από τις τοξικές αναθυμιάσεις των μιντιακών υπονόμων.
Θυμάμαι την ιστορική ομιλία του Μάνου Χατζηδάκι στο Καλλιμάρμαρο, όταν κατήγγειλε τη μιντιακή χυδαιότητα, στο πρόσωπο της τότε «Αυριανής». Μίλησε τότε για τη «φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας χαμηλής νοημοσύνης… που το ψέμα και οι ψευδολογίες της είναι οικείες καθημερινά, εκμεταλλευόμενη την περιφρονητική σιωπή των θιγομένων».
Γιγαντώνεται το τέρας της χυδαιότητας, τρεφόμενο με μαζικής παραγωγής fake news. H σιωπή δεν αρκεί, ακόμα κι αν συνιστά στάση περιφρόνησης.
* Ο κ. Γιώργος Παγουλάτος είναι καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ.