Να καούν όλα τα έργα του Picasso!

Να καούν όλα τα έργα του Picasso!

6' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο προβοκατόρικος τίτλος σάς έχει εξάψει τη φαντασία. Πραγματικά, είναι απορίας άξιο πώς στη σημερινή εποχή της απόλυτης πολιτικής ορθότητας δεν βρέθηκε ακόμα μια ομάδα που να ξεκινήσει την καμπάνια για την αποκαθήλωση του Picasso. Είδαμε τόσους και τόσους να παραδίνονται από τον όχλο στην πυρά για παραπτώματα που έγιναν σε άλλες εποχές. Πολλοί είδαν τις καριέρες τους και την υστεροφημία τους να καταστρέφεται από τη «κορεκτίλα» που έχει ενσκήψει σαν πανδημία στην εποχή μας.

Και όμως δεν βρέθηκε καμία οργάνωση να τα βάλει με τον κατ’ εξοχήν μισογύνη, τον Picasso. Τον άνθρωπο που θεωρούσε τις γυναίκες είτε θεές είτε «χαλάκια για το σκούπισμα των παπουτσιών» («doormats») και «μηχανές για να υποφέρουν» («machines for suffering»). Η εύκολη και υποκριτική δικαιολογία είναι ότι «άλλο η τέχνη και άλλο η προσωπική ζωή». Ομως ο ίδιος ο Picasso ισχυριζόταν ότι όλο το έργο του θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί σε επτά διαφορετικά στιλ, όπου το καθένα είναι επηρεασμένο από τις σχέσεις του με τις επτά γυναίκες της ζωής του: Fernande Olivier, Eva Gouel, Olga Khokhlova, Marie-Thérèse Walter, Dora Maar, Françoise Gilot και Jacqueline Roque. Πάει περίπατο η δικαιολογία, «άλλο τέχνη και άλλο προσωπική ζωή».

Με εξαίρεση τη Françoise Gilot (από τις επτά, η Gilot ήταν η μόνη που κατάφερε να «απαγκιστρωθεί» με επιτυχία από τον καλλιτέχνη και να συνεχίσει να ζει μια ανεξάρτητη ζωή), ο Πικάσο δημιούργησε μια εξαιρετικά άθλια ζωή για σχεδόν κάθε γυναίκα που ισχυρίστηκε ότι αγάπησε. Τόσο η Marie-Thérèse Walter όσο και η Jacqueline Roque αυτοκτόνησαν λόγω του Πικάσο. Σε ένα υπόμνημα που γράφτηκε από την εγγονή του Πικάσο, Μαρίνα, αναφέρει λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο ο Πικάσο εξουθένωνε τις γυναίκες στη ζωή του: «Τις υπέβαλλε στη ζωώδη σεξουαλικότητά του, τις εξημέρωνε, τις μάγευε, τις έπνιγε και τις συνέτριβε στον καμβά του. Αφού είχε περάσει πολλές νύχτες, ρουφώντας τους χυμούς τους, μόλις αιμορραγούσαν ολοσχερώς (bled dry), τις πέταγε σαν σκουπίδι».

Επέλεξα την ιστορία του Picasso για να αναδείξω την τεράστια υποκρισία που κυριαρχεί στη σύγχρονη κοινωνία, με την υποτιθέμενη πολιτική ορθότητα σε θέματα μειονοτήτων και γυναικών. Προς Θεού, δεν πιστεύω ότι πρέπει να καταστρέψουμε τα έργα ενός κορυφαίου καλλιτέχνη γιατί ήταν μισογύνης. Απλά, με τη φόρα που έχουμε πάρει, δεν αποκλείεται να δούμε και τέτοιες διαμαρτυρίες. Αλίμονο, αν ξεκινήσουμε με τον Picasso, θα πρέπει να συνεχίσουμε με τον William Shakespeare γιατί τόσο ο «Οθέλλος» όσο και το «Ημέρωμα της Στρίγγλας» δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή «πολιτική ορθότητα». Επίσης, πρέπει να αλλάξουμε όνομα στο GOLF, γιατί είναι εντελώς ρατσιστικό: Gentlemen Only – Ladies Forbidden (Μόνο για κυρίους, οι κυρίες απαγορεύονται).

Την αφορμή για το σημερινό κείμενο την πήρα μετά την πρόσφατη απόφαση του Πανεπιστημίου του Princeton να αποσυνδέσει τις κλασικές σπουδές με τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά με τη δικαιολογία ότι η γνώση για τα αρχαία κείμενα ευνοεί τα λευκά πλουσιόπαιδα που προέρχονται από τα καλά ιδιωτικά σχολεία εις βάρος των φτωχών έγχρωμων. Βρήκα τη δικαιολογία τόσο ρηχή που θέλησα να διερευνήσω το θέμα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η ενέργεια έγινε μάλλον για «ξεκάρφωμα». Εξηγούμαι. Το Princeton δέχεται πιέσεις από ομάδες «πολιτικής ορθότητας» γιατί απλούστατα ο μεγαλύτερος ευεργέτης του Πανεπιστημίου ήταν ο Moses Taylor Pyne, ο οποίος συγκέντρωσε απίστευτο πλούτο από φυτείες ζαχαροκάλαμου με Αφρικανούς σκλάβους για εργατικό προσωπικό.

Μετά την έξαρση του Black Lives Matter του 2019, όπου αγάλματα γκρεμίστηκαν, χιλιάδες δρόμοι και κτίρια έχουν αλλάξει όνομα ώστε να αποσυνδεθούν από τη δουλεία, υπάρχουν παντού έντονες πιέσεις για να διαγραφούν τα ονόματα όσων είχαν οποιαδήποτε σχέση με τη δουλεία. Ακόμα και ο πατέρας της νίκης Winston Churchill δεν γλίτωσε, γιατί οι απόψεις του δεν κρίνονται σήμερα «πολιτικά ορθές». Τώρα ποιος είναι ο κριτής και με ποια κριτήρια βγαίνουν αυτές οι αποφάσεις κανένας δεν είναι βέβαιος. Στο campus του Princeton τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Παντού υπάρχει το όνομα του μεγάλου ευεργέτη Moses Taylor Pyne και γενικά της οικογένειας Pyne. Ετσι, δεν είναι εύκολο να το ξεφορτωθούν ελαφρά τη καρδία, όπως έχουν γίνει σε πολλά άλλα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης. Ακόμα και το κτίριο της περίφημης βιβλιοθήκης του Princeton ονομάζεται Pyne Library καθώς και άλλα εμβληματικά κτίρια που φέρουν το όνομα της οικογένειας Pyne. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να αφαιρεθεί το όνομα Pyne από τα βιογραφικά των διάσημων αποφοίτων του πανεπιστημίου, οι οποίοι τιμήθηκαν με το ετήσιο Pyne Prize. Για ξεκάρφωμα, λοιπόν, καταργούμε την υποχρεωτική διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών για τους σπουδαστές των Κλασικών Σπουδών, σαν ένδειξη πολιτικής ορθότητας απέναντι στις μειονότητες και… ξοφλήσαμε. Της υποκρισίας το ανάγνωσμα. Αυτά παθαίνουμε όταν κρίνουμε με τα σημερινά κριτήρια το παρελθόν. Είναι λάθος. Το παρελθόν δεν αλλάζει και ούτε μπορούμε να το αποκηρύξουμε γιατί θα καταλήξουμε σε επικίνδυνες υπερβολές.

Στο ίδιο πνεύμα, στις 27/8/2020 αποκαθηλώθηκε από την είσοδο και η προτομή του ιδρυτή του Βρετανικού Μουσείου Sir Hans Sloane. Ο Sloane δώρισε στο βρετανικό έθνος 71.000 αντικείμενα, τα οποία αποτέλεσαν τη βάση του Βρετανικού Μουσείου, της Βρετανικής Βιβλιοθήκης και του Βρετανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Το σκεπτικό της αποκαθήλωσης του Sloane αναφέρεται στο γεγονός ότι αυτός δημιούργησε την περιουσία του εκμεταλλευόμενος φυτείες στην Καραϊβική, όπου δούλευαν σκλάβοι!

Ελάτε να σοβαρευτούμε. Σας φαίνονται λογικά αυτά; Εμένα όχι. Αν τα λεφτά του Sloane είναι βαμμένα με το αίμα των σκλάβων, τότε και τα 71.000 αντικείμενα που απέκτησε με αυτά τα χρήματα είναι αιματοβαμμένα και πρέπει να καταστραφούν. Αποκαθηλώνουμε τον εγκληματία αλλά διατηρούμε και απολαμβάνουμε το προϊόν του εγκλήματος. Αυτή δεν είναι λογική αλλά υποκρισία.

Μήπως πρέπει να γκρεμίσουμε και τις Πυραμίδες γιατί δημιουργήθηκαν από χιλιάδες δούλους οι περισσότεροι των οποίων πέθαναν κατά τη διάρκεια των εργασιών; Μήπως με την ίδια λογική πρέπει να καταστρέψουμε και τον Παρθενώνα γιατί στην οικοδόμησή του μετείχαν και δούλοι; Βλέπετε πού οδηγεί αυτή η αντιμετώπιση; Στην εις άτοπον απαγωγή. Ας αφήσουμε το παρελθόν στην ησυχία του και ας δούμε μόνο το παρόν και το μέλλον. Οποιαδήποτε προσπάθεια αποκήρυξης πράξεων και ενεργειών που έγιναν στο παρελθόν θα μας οδηγήσει σε λανθασμένα και επικίνδυνα μονοπάτια.
Εχω την εντύπωση ότι η (σε εισαγωγικά) «πολιτική ορθότητα» όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα αποτελεί αιτία διαχωρισμού και όχι το αντίθετο. Πάρτε για παράδειγμα ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα. Ανακοινώθηκε ότι στη Βρετανία δημιουργήθηκε μια εταιρεία, η Beautiful, για την αποκλειστική παραγωγή της μουσικής της κοινότητας των Μαύρων και των ΛΟΑΤΚΙ+. Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν κάποιος έφτιαχνε μια εταιρεία για την παραγωγή μουσικής που να απέκλειε τους Μαύρους και τους ΛΟΑΤΚΙ+; Αυτό θα ήταν ρατσισμός του χειρίστου είδους. Το ανάποδο όμως δεν ισχύει. Γιατί; Πολύ σωστά το επισήμανε ο Γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρούκνερ «[…] η μεγάλη έκπληξη σήμερα είναι ότι διαπιστώνουμε ότι ο αντιρατσισμός είναι ένας ρατσισμός από την ανάποδη […].»

Τέλος, επειδή με την αναφορά μου και τη στήριξή μου στα έργα του μισογύνη Picasso, είμαι βέβαιος ότι θα με παρεξηγήσουν ορισμένες φανατικές φεμινίστριες, δηλώνω κατηγορηματικά ότι αναγνωρίζω την ανωτερότητα των γυναικών. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο προσυπογράφω τα σοφά λόγια ενός από τους μεγαλύτερους Αγγλους συγγραφείς, του William Golding, ο οποίος έγραψε το βιβλίο «Lord of the Flies» (Ο άρχοντας των μυγών), το οποίο θεωρείται ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας. Συγκεκριμένα, το 1954, ο William Golding είπε: «Νομίζω ότι οι γυναίκες είναι ανόητες να προσποιούνται ότι είναι ίσες με τους άνδρες, είναι πολύ ανώτερες και έτσι ήταν πάντα. Ο,τι δίνεις σε μια γυναίκα, θα το κάνει μεγαλύτερο. Εάν της δώσεις ένα σπερματοζωάριο, θα σου δώσει ένα μωρό. Αν της δώσεις μια οικοδομή, θα σου δώσει ένα σπίτι. Εάν της δώσεις τα ψώνια, θα σου δώσει ένα γεύμα. Αν της δώσεις ένα χαμόγελο, θα σου δώσει την καρδιά της. Πολλαπλασιάζει και διευρύνει ό,τι της δίνεται. Αν λοιπόν της δώσεις μια κουράδα, να είσαι έτοιμος να εισπράξεις έναν τόνο σκατά».

* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή