Από πιτσιρικάς έμαθε ότι για να σε υπολογίζουν οι άλλοι πρέπει να σε τρέμουν. Στις οικογενειακές συγκεντρώσεις το εκκολαπτόμενο αντράκι με τη μαγκιά του ήταν ατραξιόν για συγγενείς και φίλους. «Δείξε μας πόσο μπορείς να φουσκώσεις τα μπράτσα σου. Α, εσύ είσαι πολύ δυνατός! Κανείς δεν θα τολμάει να σε πειράξει στο σχολείο…»
Στα παιδικά του χρόνια συνειδητοποίησε κι άλλα: ότι τα αρσενικά έχουν δικαιολογίες και ελαφρυντικά, ότι η επίδειξη ισχύος και η βία δεν επιφέρουν πάντα συνέπειες, ότι δεν χρειάζεται καν να ζητάει συγγνώμη. «Ε, άντρας είναι, μπορεί να ρίξει και κανένα χαστούκι. Να τον σταυρώσουμε; Ποιος ξέρει τι του έκανε κι αυτή; Εχει βαρύ χέρι αλλά χρυσή καρδιά», έλεγαν συχνά οι μεγάλοι στις κουβέντες τους. Γελούσαν. Γελούσε κι αυτός.
Το διαπίστωνε και ο ίδιος. «Ελα, μωρέ, αγοράκι είναι» ήταν η φράση που τον ξέπλενε κάθε φορά που ίσως έδερνε έναν πιο αδύναμο συμμαθητή του, που έκανε μια ζημιά από εκδίκηση ή βασάνιζε ένα ζώο. Από τη μια τα κανακέματα των γονιών, των παππούδων και των γιαγιάδων, και από την άλλη η δαιμονοποίηση του φόβου και της ευαισθησίας. «Οι άντρες δεν κλαίνε». «Μόνο οι γυναικούλες και οι π… φοβούνται».
Στη συνέχεια μπήκαν στο κάδρο οι γυναίκες: οι σεξουαλικές επιδόσεις και τα «διαπιστευτήρια» του άνδρα που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. «Πρόσεχε να μη σε τυλίξει καμιά», του έλεγαν. «Να μη σε σέρνει από τη μύτη», «να μη σε βάλει στο βρακί της».
Η Ελένη της Ρόδου, η Καρολάιν των Γλυκών Νερών, η Ελένη της οδού Πραξιτέλους, η Κωνσταντίνα του Πηλίου, η Γαρυφαλλιά της Φολεγάνδρου δολοφονήθηκαν από τέτοια αντράκια που έγιναν άνανδροι ενήλικοι. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος δεν έχει αναφέρει ούτε μία φορά το όνομα της συζύγου του, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ο 30χρονος καθ’ ομολογίαν δολοφόνος της Γαρυφαλλιάς θύμωσε μαζί της κι έτσι «χάλασε η φάση».
Κάθε μέρα 137 γυναίκες σε όλο τον κόσμο χάνουν τη ζωή τους από άνδρες του περιβάλλοντός τους. «Είναι παιδιά καλών οικογενειών», ακούμε για τους περισσότερους. Δεν μπορεί, κάτι δεν πρέπει να έκαναν καλά αυτές οι καλές οικογένειες. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, λοιπόν: σε όσους μεγαλώνουν αγόρια πέφτει το βάρος να σπάσει η αλυσίδα της βίας. Να νικηθεί η «τοξική αρρενωπότητα».