Το καλοκαίρι του 1974 βρισκόμουν στο Παρίσι. Φοιτητής με άδεια παραμονής ανανεώσιμη ετησίως, αγχωμένος κάπως γιατί το διαβατήριό μου έληγε σε μερικούς μήνες και δεν ήξερα αν θα μου το ανανέωναν στο προξενείο. Κοινώς, πλήρης αντιστασιακού φρονήματος. Το πρωί της 20ής Ιουλίου με ξύπνησε ο φίλος που φιλοξενούσα. Σπούδαζε στο Λονδίνο και δεν ήξερε γαλλικά. «Κάτι λένε στην τηλεόραση για την Ελλάδα», μου είπε. Εισβολή στην Κύπρο. Πήραμε το μετρό και μετά από καμιά ώρα φτάναμε στο ελληνικό περίπτερο στη Cité Universitaire. Πηγαδάκια, πληροφορίες που περνούσαν από αυτί σε στόμα. Αδιάλλακτη σοβαροφάνεια που δυσκόλευε το φλερτ. Η συνέλευση ξεκίνησε απογευματάκι, αν θυμάμαι καλά. Θέμα: «Τι να κάνουμε;». Γύρω στις δέκα το βράδυ οι παρατάξεις είχαν ξεχωρίσει. Από τη μια οι τροτσκιστές, από την άλλη οι μαοϊκοί. Οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε κάπως βαριεστημένα, ελαφρώς νυσταγμένοι. Τίποτε δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Oμως έπρεπε να βγάλουμε το άχτι μας. Ωσπου κάποια στιγμή μια γυναικεία φωνή ξεχώρισε: «Eλεος. Στην Κύπρο σκοτώνονται κι εσείς τσακώνεστε». Ομοθυμαδόν το έθνος των Παρισινών αντιστασιακών φώναξε «πάμε». Προορισμός η ελληνική πρεσβεία.
Η πρεσβεία μας βρίσκεται κάπου στο 16ο διαμέρισμα, στην κατ’ εξοχήν μεγαλοαστική περιοχή των Παρισίων. Στις 11 τη νύχτα, εκτός μεγάλων λεωφόρων, επικρατεί σιγή νεκροταφείου. Συνέτεινε και το καλοκαιρινό ψιλόβροχο. Απ’ ό,τι αντιλαμβάνεστε οι καμιά διακοσαριά Ελληνες φοιτητές που φώναζαν κατά της χούντας δεν είχαν κοινό. Κοπανούσαν παντζούρια στο πέρασμά μας φωνάζοντας «σκασμός». Μπροστά στο κτίριο της πρεσβείας ξεκίνησαν νέες διαβουλεύσεις. Θα την κάψουμε ή θα τα σπάσουμε. Εντέλει κάποιος σκαρφάλωσε στο μπαλκόνι της πρεσβείας και κατέβασε την ελληνική σημαία. Τη στιγμή εκείνη εμφανίστηκαν δύο κλούβες της γαλλικής αστυνομίας. Μαζί με τις κλούβες εμφανίστηκε και το πριγκιπικό ζεύγος της αντίστασης, η Μελίνα και ο Μίκης. «Πρώτα θα συλλάβετε εμάς και μετά αυτούς», δήλωσαν. «Σταματήστε τη φασαρία και δεν θα συλλάβουμε κανέναν», ήταν η απάντηση. Ως γνωστόν, στη Γαλλία η «νυχτερινή φασαρία» –tapage nocturne– είναι έγκλημα εξίσου σοβαρό με τη βρώση σαλατικών ή τυριού πριν από το κύριο πιάτο. Επήλθε συνθήκη ειρήνης. Οι κλούβες μας σαλάγησαν, στην κυριολεξία, έως την πλησιέστερη είσοδο του μετρό, όπου μας περίμενε ένας συρμός για να μας αδειάσει στο Chatelet, κόμβο γραμμών και προορισμών. Είχαμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στην Ιστορία χωρίς απώλειες.
Τη συνέχεια τη λέμε Μεταπολίτευση. Στις ατέλειωτες δεκαετίες της η Ελλάδα εξαργύρωσε την αντίστασή της στη χούντα. Για ορισμένους είχε τραγικό χαρακτήρα. Πάντως όταν θέλουμε να την αποτιμήσουμε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την κωμική της πλευρά. Χάριν εντιμότητος.