Δεν πάνε πολλά χρόνια –ήταν το 2013– όταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος, αρχηγός της Χρυσής Αυγής, αποκάλεσε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο «χιμπατζή», σε ένα από τα πολλά ρατσιστικά παραληρήματα του τότε κόμματός του. Ηταν η εποχή που ο 18χρονος Αντετοκούνμπο μόλις ξεκινούσε τα πρώτα δειλά βήματά του στο ΝΒΑ, έχοντας επιλεγεί στο ντραφτ από τους Μιλγουόκι Μπακς και έχοντας μόλις λάβει την ελληνική υπηκοότητα.
Στην Αθήνα, την πόλη όπου γεννήθηκε, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλά πολιτικά. Η άκρα Δεξιά, έχοντας ως όχημα τις μνημονιακές πολιτικές, κάλπαζε και η Χρυσή Αυγή είχε βρει ευκαιρία να ξεδιπλώσει, με τον μανδύα του «πατριωτισμού», όλες τις ακροδεξιές αντιλήψεις της. Δεν νομίζω πως ο Αντετοκούνμπο ασχολήθηκε ποτέ με το τι είπε κάποιος ακροδεξιός γι’ αυτόν. Από την πρώτη στιγμή το παιδί αυτό, που είχε περάσει διά πυρός και σιδήρου, φαινόταν ότι είχε πολύ υψηλότερους στόχους στη ζωή του. Αυτό που συνέβη όμως χθες θα μπορούσε να το προβλέψει μόνο κάποιος ευφάνταστος σεναριογράφος που θα ήθελε να γράψει ένα παραμυθένιο σενάριο για ένα παιδί μεταναστών από την Αφρική.
Οκτώ χρόνια μετά ο Giannis, ένα παιδί που μεγάλωσε στα Σεπόλια, κατέκτησε το Εβερεστ του αμερικανικού μπάσκετ. To 2021 έδωσε την καλύτερη απάντησή του στο 2013. Το κόμμα που του έκανε επίθεση σήμερα δεν υπάρχει και αυτός κατακτά την κορυφή του καλύτερου πρωταθλήματος στον πλανήτη. Οι απαντήσεις όμως της ζωής δεν τελειώνουν εδώ. Ο Γιάννης Ούγκο Αντετοκούνμπο δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου πως εκπροσωπεί και τις δύο πατρίδες του, τη Νιγηρία και την Ελλάδα. Ηταν μια φράση μεγαλείου, που τιμά και τη χώρα καταγωγής του και τη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ηταν μια απάντηση σε όσους δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμη πως μπορεί να έχεις δύο πατρίδες. Να αγαπάς δύο χώρες, δύο λαούς, δύο κουλτούρες. Ο Γιάννης όμως δεν πρέπει να κάνει υπερήφανη μόνο την Ελλάδα και τη Νιγηρία. Ετσι μειώνεται αυτό που πέτυχε. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πρέπει να κάνει υπερήφανο κάθε άνθρωπο που δεν δέχεται πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα και αποφασίζει να ακολουθήσει τα όνειρά του. Ο Γιάννης, πριν φτάσει να διαλύσει την αντίπαλη άμυνα με τους 50 πόντους και τους 36 κατά μέσον όρο στους τελικούς, είχε ήδη διαλύσει στερεότυπα και κοινωνικές αντιλήψεις καταφέρνοντας να ονειρευτεί όχι απλώς από τα Σεπόλια, αλλά από ένα υπόγειο στα Σεπόλια, τη δική του κορυφή.
Η εμφάνισή του μετά το τέλος του 6ου τελικού απέδειξε γιατί ο Αντετοκούνμπο έφτασε εκεί. Δεν ξέχασε τίποτα. Ούτε τη μητέρα του που πούλαγε πράγματα στον δρόμο, ούτε τα αδέλφια του, ούτε την Ελλάδα όπου μεγάλωσε, ούτε τη Νιγηρία από όπου κατάγεται, ούτε βεβαίως και τον πατέρα του που είναι απών. Αλλά είναι βέβαιο ότι η τεράστια επιτυχία του γιου του είναι και δική του επιτυχία για το παιδί που μεγάλωσε.