Κάθε φορά που συμβαίνουν στην Ελλάδα δυσάρεστα γεγονότα, ξεσπάει μια γκρίνια που φτάνει στα όρια ενός εθνικού μαζοχισμού. Η ελληνική κοινωνία μαστιγώνεται αλύπητα από πανεπιστημιακούς, διανοουμένους, καλλιτέχνες, που φέρουν βεβαίως όλοι αυτοί το «προοδευτικό» πρόσημο. Ανασύρουν, και πολλές φορές ανακαλύπτουν, ελαττώματα της φυλής, ανατρέχοντας ακόμα και στον Σωκράτη και στον Αριστείδη. Ετσι, με αφορμή τις αποτρόπαιες δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους, αντιληφθήκαμε πως ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, την οποία οφείλουμε να καταγγείλουμε. Ετσι έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια αποδόμησης ανθρώπινων και κυρίως οικογενειακών σχέσεων, μέσω της γενίκευσης μεμονωμένων, ειδεχθών και ως εκ τούτου καταδικαστέων συμπεριφορών. Αν κάτι χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία είναι η διατήρηση της έννοιας της οικογένειας, που αποτελεί το βασικό της κύτταρο. Στις κοινωνικές κρίσεις αυτή αποτελεί την εγγύηση της κοινωνικής συνοχής. Στις δύσκολες ημέρες των μνημονίων ο παππούς και η γιαγιά, με τη σύνταξή τους, βοηθούσαν το παιδί τους και έδιναν χαρτζιλίκι στα εγγόνια τους. Και διαχρονικά, την οικογένεια στην Ελλάδα την κρατούσε ζωντανή και λειτουργούσα η υπερπροστατευτική Ελληνίδα μάνα. Αυτή η κατανομή των ρόλων λοιδορήθηκε και γίνεται απόπειρα, από ασήμαντες μειοψηφίες, με ισχυρή όμως πρόσβαση στα ΜΜΕ, να υπονομευθεί, ως αναχρονιστική, που αναπαράγει τις υπάρχουσες ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων.
Ομως, χάρη σε αυτή την κατανομή των ρόλων μέσα στην οικογένεια, εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα σπούδασαν, μορφώθηκαν και ξέφυγαν από τη φτώχεια της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το αυτομαστίγωμα πολλές φορές ισοπεδώνει τα πάντα, παρασέρνοντας και τις σταθερές αξίες. Εννοείται πως για τους υποστηρικτές των διαφόρων -ισμών, αυτές είναι ξεπερασμένες αντιλήψεις, που αποτελούν τροχοπέδη στην «πρόοδο». Μόνο που δεν προσδιορίζουν πώς εννοούν την πρόοδο. Με την πάλη των δύο φύλων που αντικατέστησε την ξεπερασμένη πια πάλη των τάξεων; Με την αντικατάσταση του μαρξισμού από τον δικαιωματισμό και άλλους θολούς -ισμούς; Με την κοινωνική ρήξη; Με την επιβολή του «το» επί του «η» και «ο»;
Απέναντι σε αυτή την ιδεολογική σύγχυση των θορυβωδών μειοψηφιών, η πλειοψηφία της κοινωνίας αντιστέκεται στην απόπειρα επιβολής προτύπων που είναι ξένα προς τις αντιλήψεις της. Ο εθνικός μαζοχισμός, επειδή είναι ισοπεδωτικός και άδικος, είναι σε τελική ανάλυση και αντιπαραγωγικός. Αποτελεί, απλώς, την ομαδική ψυχοθεραπεία κάποιων ελίτ που, ακκιζόμενες, επινοούν εχθρούς και ξορκίζουν φαντάσματα.