Υπάρχει μια σχολή σκέψης που υποστηρίζει πως στην πολιτική επιτρέπονται όλα τα κτυπήματα. Δεν υπάρχουν κανόνες και, ως εκ τούτου, αυτό που μετράει τελικά είναι το αποτέλεσμα. Φαίνεται ότι ο κ. Ν. Φίλης είναι αυτής της σχολής. Η προσωπική επίθεση που έκανε στην κ. Κεραμέως αυτό δείχνει, πέραν μιας κατάστασης πανικού και συγχύσεως στην οποία βρίσκεται. Το fair play υπαγορεύει τα παιδιά και η οικογένεια να βρίσκονται εκτός πολιτικής διαμάχης στον βαθμό που δεν είναι πολιτικά πρόσωπα. Αυτοί που σέβονται και τηρούν το fair play, εκτός από ήθος, εκπέμπουν και μιαν αυτοπεποίθηση. Δεν αισθάνονται αδύναμοι ώστε να καταφύγουν σε αθέμιτα μέσα. Είναι βέβαιο ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται εδώ και καιρό σε κατάσταση προφανούς αδυναμίας και γι’ αυτό καταφεύγει σε αήθεις προσωπικές επιθέσεις κατά υπουργών της κυβέρνησης. Πέραν των «συνήθων» στόχων –Αδ. Γεωργιάδης, Μ. Χρυσοχοΐδης– στοχοποιήθηκαν και οι κυρίες Μενδώνη και Κεραμέως γιατί ενοχλεί το έργο που παράγουν. Μάλιστα, οι κινήσεις της υπουργού Παιδείας γνωρίζουν ευρύτατη αποδοχή μέσα στην κοινωνία, ακόμα και σε ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Τα στελέχη του βλέπουν πως σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στην υπουργό Παιδείας, καθώς ο λόγος της διαπερνά οριζοντίως σχεδόν όλα τα κόμματα. Και έτσι καταφεύγουν, όπως ο κ. Ν. Φίλης, σε προσωπικές επιθέσεις, εμπλέκοντας και τα παιδιά της υπουργού.
Ο χώρος της παιδείας ήταν ανέκαθεν ένας προνομιακός χώρος για την Αριστερά. Ασκούσε έλεγχο και καθόριζε τις εξελίξεις σε ποσοστό που υπερέβαινε την καταγεγραμμένη εκλογική δύναμή της. Ολο αυτό το σκηνικό βασιζόταν σε ένα νομικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε, βασικά, τη δεκαετία του ’80. Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου για να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ώστε και η παιδεία να συντονίσει τα βήματά της με τις απαιτήσεις της σύγχρονης, ψηφιακής κοινωνίας. Και αυτό το «ξήλωμα» ενός νοσηρού καθεστώτος ενοχλεί όλους αυτούς που, αντί να προσβλέπουν στο 2080, κοιτάνε πίσω στο 1980.
Αντιπαρέρχομαι το ύφος του λόγου και το επίπεδο των επιχειρημάτων τού κ. Ν. Φίλη, καθώς δεν συνάδουν με στέλεχος της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής» Αριστεράς. Οταν ο κ. Ν. Φίλης είναι ένας από τους εκπροσώπους της, δεν είναι τυχαία η κατάληξή της. Ενα συμπλήρωμα στη δογματική Αριστερά.