Είναι, ίσως, οι δύο αντίθετες όψεις της ίδιας χώρας: Από τη μία, οι λεγόμενοι αντιεμβολιαστές στην πλατεία Συντάγματος. Από την άλλη, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Από τη μία, ο γεννημένος χαμένος, ο κακορίζικος μηδενιστής και αιώνιο θύμα (του εαυτού του πρωτίστως). Από την άλλη, ο γεννημένος νικητής, ο άνθρωπος που δίνει διάρκεια στο πάθος του, ο Ελληνας που αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Ελληνας; Ναι, Ελληνας. Αυτό δηλαδή που οι λεγόμενοι αντιεμβολιαστές με τις σημαίες και τους κιτρινόμαυρους δικεφάλους πιθανώς να αρνούνταν στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Την ελληνική του ταυτότητα. Επειδή είναι μαύρος και επειδή κατάγεται από τη Νιγηρία.
Ενώ οι ίδιοι, όλοι αυτοί που αρνούνται το εμβόλιο αλλά στην πραγματικότητα αρνούνται τη ζωή που κυλάει και εξελίσσεται, νομίζουν (όλοι αυτοί οι λευκοί χριστιανοί!) πως κοσμούν την έννοια της ελληνικότητας…
Οι εικόνες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αντίθετες μεταξύ τους. Ο νέος άνθρωπος που λέει «Ναι, θα δοκιμαστώ» και ο όχλος που λέει με ένα άγονο πείσμα «Οχι, δεν θα δοκιμάσω τίποτα ποτέ». Ο άνθρωπος που μετατρέπει το καθήκον σε επιθυμία και ο κανένας που ακκίζεται με τη σκιά του.
Δεν έχει νόημα, ωστόσο, η όποια σύγκριση. Δεν έχει νόημα επειδή όταν την κάνεις, υποπίπτεις σε ένα ολέθριο σφάλμα: υποβιβάζεις, άθελά σου, και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Είναι μόνος, εκεί που πρέπει, εκεί που του αξίζει, μαζί με όσους έχουν την ανοιχτή καρδιά να μοιραστούν τη χαρά του.
Είναι δύσκολο όμως να στρέψεις μακριά το βλέμμα σου από αυτή τη «βαθιά Ελλάδα» που διαδηλώνει κάθε τόσο στο κέντρο της πόλης. Διότι είναι μέρος της καθημερινότητάς σου, διότι αυτοί είναι που μπορεί να σου μεταδώσουν τον ιό. Είναι αυτοί που δεν θα σε αφήσουν να ξεμπλέξεις ούτε από την πανδημία ούτε από τη διαχρονική κακοδαιμονία της χώρας.
Διότι δεν είναι ένα αποκλεισμένο περιθώριο οι γραφικοί με τους σταυρούς στο Σύνταγμα: πολλοί «σοβαροί» και πέραν πάσης υποψίας συμπολίτες μας που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους συμμερίζονται, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, τις ακραίες απόψεις τους.
Ποτέ, ίσως, το σεφερικό «Κύριε, όχι μ’ αυτούς» δεν ήταν πιο εύστοχο και πιο καίριο όσο τώρα, εδώ, βλέποντας τις εικόνες από το κέντρο της Αθήνας προχθές. Ομως, μπορείς κάθε τόσο να λοξοκοιτάς προς το Μιλγουόκι. Εκεί όπου χτυπάει η καρδιά μιας Ελλάδας η οποία αγωνίζεται υπέρ της ζωής και όχι εναντίον της.
Ο Γιάννης και οι άλλοι
1' 49" χρόνος ανάγνωσης
