Κανένα μυστήριο, καμιά τρέλα, καμιά «κακιά ώρα» πίσω από τους φρικιαστικούς αφανισμούς κοριτσιών, μόνο μια φονική χιονοστιβάδα άκρατου ανδρικού εγωισμού, αυταρχισμού και βίας. Ενα ακόμη κορίτσι, η Γαρυφαλλιά Ψαράκου, γρονθοκοπημένο άγρια και πεταμένο στη βραχώδη άβυσσο του θανάτου.
Πίσω του, προβάλλουν ακόμη νωπές εικόνες γυναικών που δολοφονήθηκαν από συντρόφους μέσα στο 2021· της Ελένης στην Αγία Βαρβάρα, της Καρολάιν Κράουτς στα Γλυκά Νερά, της Κωνσταντίνας Τσάπα στη Μακρινίτσα, της Βασιλικής στα Χανιά. Το 2020 και 2019, της Σβετλάνα-Φωτεινής στο Λουτράκι, της Evin Ekrem Ali στο Λαύριο, της Αδαμαντίας, της Κλειώς, της Σούζαν Ιτον στην Κρήτη, της Κατερίνας Μελάκη στη Σητεία, της Ερατώς στη Λέσβο, της Αγγελικής Πέτρου στην Κέρκυρα και άλλων εννέα σε Μάνη, Καλλιθέα, Καλαμπάκα, Κάτω Κηφισιά, Βέροια, Μακρακώμη, Λ. Βουλιαγμένης, Αμαλιάδα, Καρδίτσα. Το 2018, της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, της Βάιας Γκάνια στα Τρίκαλα και των άλλων 11. Των επτά γυναικών που άφησαν την τελευταία τους πνοή από ανδρικό χέρι το 2017 και της Ανθής Λινάρδου στο Βελβεντό Κοζάνης, της Λένας Μαυρομάτη στη Χαλκιδική και 16 ακόμη το 2016. Των 36 γυναικών που αφανίστηκαν από συντρόφους τους, από το 2013 έως το 2015, μεταξύ των οποίων η Φαίη Μπάχλα στη Νέα Μάκρη και η Ελένη Μπόνια στο Μπέλες. Των δεκάδων γυναικών που θανατώθηκαν άγρια από το 2000 έως το 2012, μεταξύ των οποίων η Ζωή Δαλακλίδου στην Ξάνθη, η Ανδριάνα στην Καστοριά, η Παναγιώτα Μαζαράκη στη Φιλοθέη, η Αδαμαντία Καρκαλή στη Σαντορίνη, η Αννα Νικολάου στην Κόρινθο, η Κική Κούσογλου στη Βέροια. Και ακόμη νωρίτερα, οι εικόνες των Αντας Σίμου, Τζούλι Μαρί Σκάλι, Τάνιας Χαριτοπούλου, Δέσποινας Κώτση, Χαράς Οικονόμου, Ζωής Γαρμάνη…
Από το 2013 που υπάρχουν ολοκληρωμένα στοιχεία έως σήμερα έχουν καταγραφεί 113 γυναικοκτονίες. Ο θάνατος με τη μορφή του «άλλου μισού», του επίδοξου εραστή που μαχαιρώνει, στραγγαλίζει και καίει, στραγγαλίζει και τεμαχίζει, πυροβολεί, ξυλοκοπεί, πνίγει, αποκεφαλίζει, θάβει, πετάει σε χαντάκια και λίμνες πετσοκόβει με μπαλτά, τσιμεντώνει…
Το φονικό ανδρικό υπερεγώ που διαπερνά όλες τις ηθικές αντιστάσεις, όλες τις στρώσεις της λογικής. Η υποκουλτούρα του αφέντη που τρέφεται με βία. Η μανία κυριαρχίας πάνω στον άλλο που κοπάζει με αίμα. Η βαρβαρότητα ως υλικό για το χτίσιμο ισόβιων «νικητών», που βλέπουν τους άλλους σαν αμνούς ή σκουλήκια. Ως πότε;