Υποψήφιος στέλνει ανοικτή επιστολή στη Νίκη Κεραμέως. Διαμαρτύρεται διότι δεν έγινε δεκτός στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ. Αιτία, ο βαθμός κάτω από τη βάση που πήρε στο ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο. Θεωρεί ότι αδικήθηκε. Σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα αρίστευσε.
Είχε κάνει τους λογαριασμούς του με το περυσινό σύστημα και είχε υπολογίσει ότι μπορεί να μη δώσει σημασία στο σχέδιο. Στην επιστολή του αναφέρεται και στην πανδημία, που τον εμπόδισε να μελετήσει σχέδιο, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η πανδημία αφορά και τους συνυποψηφίους του που πέρασαν το μάθημα.
Καταγγέλλει, μάλιστα, το ΕΜΠ ότι άλλαξε το σύστημα βαθμολόγησης για να περιορίσει τον αριθμό των εισακτέων. Η επιστολή του αναπαράγεται από τηλεοπτικές εκπομπές, σοβαρές εφημερίδες και, εννοείται, περιφέρεται στο Διαδίκτυο. Θυμήθηκα τους φίλους μου που ετοιμάζονταν να δώσουν εξετάσεις στο ΕΜΠ και τη δουλειά που έριχναν στο σχέδιο.
Αντίστοιχη με όσους ήθελαν να περάσουν στην Καλών Τεχνών. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον από αυτούς να τολμάει να ομολογήσει δημόσια ότι, ενώ θέλει να γίνει αρχιτέκτονας, τον έκοψαν στο σχέδιο. Δεν τους περνούσε από το μυαλό να φωνάξουν ότι, ενώ οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι άξιοι να γίνουν αρχιτέκτονες, η σχολή τούς το αρνείται. Η αυτοαξιολόγηση, θα μου πείτε, είναι προνόμιο των μεταμοντέρνων καιρών μας.
Ο υποψήφιός μας έχει δικαίωμα να φοιτήσει στις υπόλοιπες σχολές Αρχιτεκτονικής που παρέχει γενναιόδωρα η χώρα – Ιωάννινα, Κρήτη κτλ. Εκεί, η βάση για το σχέδιο είναι χαμηλότερη – αναρωτιέμαι γιατί. Ομως ο ίδιος δεν θέλει. Μήπως επειδή αναγνωρίζει ότι μια αρχιτεκτονική σχολή που δέχεται φοιτητές οι οποίοι δεν είναι δυνατοί στο σχέδιο δεν αξίζει τον κόπο; Επαναλαμβάνω το ρηθέν παρά Γκράουτσο Μαρξ: «Δεν θέλω να είμαι μέλος σε σύλλογο που δέχεται μέλη σαν και μένα». Δεν θα επιχειρηματολογήσω για το αυτονόητο, τη σημασία του σχεδίου στην αρχιτεκτονική. Εκείνο που μένει από την όλη υπόθεση είναι η νοοτροπία του υποψηφίου. Δεν τον ενδιαφέρουν οι απαιτήσεις της τέχνης που υποτίθεται θέλει να υπηρετήσει. Τον ενδιαφέρουν οι λογαριασμοί που θα του ανοίξουν τον δρόμο για να πάρει το χαρτί. Και ζητάει έκπτωση από τον πωλητή. Ανατολίτικο παζάρι. Γνήσιο τέκνο μιας Ελλάδας που διαπραγματεύεται τις αξίες για να τις φέρει στα μέτρα της. Και στο τέλος χάνει τις αξίες. Της μένει μόνο η διαπραγμάτευση.
Επειδή ο Νικόλαος Εγγονόπουλος δίδαξε ελεύθερο σχέδιο σε γενιές αρχιτεκτόνων, κλείνω με το ποίημά του «Τα γκωλ ποστ», από τη συλλογή «Στην κοιλάδα με τους Ροδώνες»: «…ένα σας λέω: όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκωλ ποστ παιδιά! Στα γκωλ ποστ! Στα γκωλ ποστ άγρυπνοι –ακοίμητοι φρουροί– πανέτοιμοι το μάτι εδώ κι εκεί να γρηγορούμε μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε».