Η χθεσινή τελετή έναρξης των 32ων Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ασυνήθιστη και μοναδική. Και αυτό έχει δύο όψεις: από τη μία, είναι ευχή. Να μην επαναληφθεί η δυστοπία Ολυμπιακών εν μέσω πανδημίας. Από την άλλη, όμως, έστω κι αν έλειπε το στοιχείο της γιορτής ή της αναμενόμενης φαντασμαγορίας, είχε κάτι άλλο, πολύτιμο στους καιρούς που διανύουμε. Είχε σεβασμό για τα εκατομμύρια νεκρούς σε όλον τον πλανήτη, τη συνείδηση ότι ο «μινιμαλισμός», εκτός από απαράμιλλη ιαπωνική τέχνη, οφείλει να είναι και το μότο της εποχής. Δεν ήταν μόνο η ενός λεπτού σιγή που τηρήθηκε, ούτε ο μοναχικός αθλητής σε στάση εκκίνησης ή η μοναχική αθλήτρια που έδειχνε να προπονείται στο σκοτάδι κάνοντας διάδρομο. Ηταν η σιωπή ίσως το πιο χαρακτηριστικό. Απουσία θεατών (μόνον 950 προσκεκλημένοι), με χιλιάδες πολύχρωμες θέσεις, ώστε το κενό να μην είναι τόσο αποθαρρυντικό στο βλέμμα τουλάχιστον, μάσκες, αποστάσεις, μικρές, κατά κανόνα, αντιπροσωπείες αθλητών στην καθιερωμένη παρέλαση όλων των χωρών που συμμετέχουν, με την ολυμπιακή ομάδα προσφύγων να συγκεντρώνει την προσοχή. Μια σιωπή πραγματική και συμβολική. Καλούσε, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε μια ανακεφαλαίωση και της ίδιας της διοργάνωσης, των ορίων της και των όρων υπό τους οποίους διεξάγεται, με τον χορό των δισεκατομμυρίων και τα σκάνδαλα που κάθε τόσο, δεκαετίες τώρα, έρχονται στην επιφάνεια.
Στα πρώτα λεπτά της έναρξης, χορευτές και αθλητές συνδημιούργησαν έναν παγκόσμιο ιστό, ένα δίκτυο νευρώνων, που «κοιτούσαν» μέσα στο ανθρώπινο σώμα, αλλά και στην ψηφιακή σύνδεση του πλανήτη. Είμαστε μόνοι και την ίδια στιγμή όλοι μαζί, χωρίς διακρίσεις, ενωμένοι και στη διαφορετικότητα, με νήματα ορατά και αόρατα. «Imagine all the people», όπως τραγούδησαν στο δεύτερο μέρος της τελετής.
Η πανδημία απαίτησε αντοχές αθλητικών επιδόσεων απ’ όλους τους ανθρώπους. Και εξακολουθεί να είναι για όλον τον κόσμο ένας μακρύς δρόμος μετ’ εμποδίων. Καθώς η ψηφιακή πραγματικότητα, όπως φάνηκε και από τη χθεσινή τελετή, υποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό τη δι’ επαφής πραγματικότητα, οι 32οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν επαυξημένο ρόλο. Δεν είναι μόνο αναμονή ολυμπιακών ρεκόρ.
Θα μπορούσε η ολυμπιακή εκεχειρία, ειδικά φέτος, να αποτελέσει και ολυμπιακή παρότρυνση: Ας κάνουμε, αυτές τις 16 ημέρες, πρώτα απ’ όλα, εκεχειρία μέσα μας. Ας είναι αναδίπλωση, περισσότερο από γιορτή συμμετοχής, που ούτως ή άλλως δεν είναι δυνατή.