Για τα διαστημικά ταξίδια των δισεκατομμυριούχων έχουν διατυπωθεί πολλά ακανθώδη. Οτι οι Ρίτσαρντ Μπράνσον, Τζεφ Μπέζος, Ελον Μάσκ, οι «βαρώνοι του Διαστήματος», όπως τους αποκαλούν, σκορπούν τα σκανδαλωδώς υπο-φορολογημένα κέρδη τους από άλλες βιομηχανίες σε εξωγήινες επιχειρήσεις και διαστημικό τουρισμό αντί να τα διαθέσουν για την άμβλυνση των οξύτατων κοινωνικών προβλημάτων, τη μείωση των 41 εκατ. ανθρώπων που θα πεθάνουν φέτος από την πείνα, τη βελτίωση των συνθηκών ζωής στον πληττόμενο από την κλιματική αλλαγή πλανήτη. Απορρίπτουν, λένε, στο ηλιακό μας σύστημα τεχνολογικά σκουπίδια αντί να δώσουν λίγο περισσότερη προσοχή σε ό,τι συμβαίνει εδώ κάτω στη Γη.
Η εκτόξευσή τους έως τη Γραμμή Κάρμαν, κρούουν, δεν χρησίμευσε σε κάτι, δεν διεύρυνε τις γνώσεις μας για αρχές που κυβερνούν το σύμπαν, δεν αποτύπωσε ένα άλλο βλέμμα πάνω στον διαιρεμένο κόσμο μας – όταν παρατηρούμε τη Γη από το Διάστημα, έλεγε ο Στίβεν Χόκινγκ, αντιλαμβανόμαστε την ενότητα, όχι τους διαχωρισμούς: ένα και μόνο ανθρώπινο είδος σε έναν και μόνο πλανήτη.
Επιδίδονται, θεωρούν, σε έναν διαστημικό αγώνα, «ουρά» της αλλοτινής κούρσας του Διαστήματος μεταξύ των υπερδυνάμεων, άσχετο με το κοινό καλό. Ο Μπράνσον δηλώνει πως εγκαινιάζει τις μετακινήσεις στο Διάστημα (όμως, για λίγους, 400 ταξίδια ετησίως με εισιτήριο 250.000 δολάρια). Ο Μπέζος πως προετοιμάζει τις υποδομές για ασφαλή έξοδο του είδους σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ο περισσότερο αποστασιοποιημένος Μασκ ονειρεύεται τη δημιουργία αποικίας στον Αρη. Ομως στην πραγματικότητα, ισχυρίζονται όσοι δεν βλέπουν κάτι συναρπαστικό στην επέκταση του ζωτικού χώρου της ανθρωπότητας, φροντίζουν μόνο για τη διαφυγή των εχόντων από την προβληματική Γη – πόσους από τα 7 δισ. του πλανήτη αφορά η προσφυγιά στο Διάστημα; Τους κατηγορούν ότι το άλμα τους είναι ένα άλμα στη ρύπανση της ανώτερης ατμόσφαιρας (η εκτόξευση πυραύλου εγκλωβίζει εκεί έως και 300 τόνους CO2). Οι ρύποι όμως από τις 114 τροχιακές εκκινήσεις του 2020, λέει η NASA, αντιστοιχούν σε εκείνους που παράγει σε μία μόνον ημέρα η αεροπορική βιομηχανία (πλέον των 100.000 πτήσεων). Ενώ μελετώνται καθαρά διαστημικά καύσιμα.
Οι ιδιώτες, υποθέτουν αρκετοί, δεν θα καταφέρουν πολλά «εκεί έξω»· μόνον οι κυβερνήσεις μπορούν να διαχειριστούν το κόστος και τους κινδύνους του Διαστήματος. Ομως οι SpaceX, Blue Origin και Virgin Galactic των τριών έχουν διδαχθεί πολλά από συνεργασίες τους με τη NASA, τον αμερικανικό στρατό, παλιές αεροδιαστημικές εταιρείες (Boeing, Northrop Grumman, United Launch Alliance) και έχουν κατασκευάσει, κυρίως η SpaceX, που ανεφοδιάζει τον διεθνή διαστημικό σταθμό, από τους πιο ισχυρούς πυραύλους, τα πιο προηγμένα οχήματα εκτόξευσης. Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να μεταφέρει δορυφόρους, άτομα ή φορτία στο Διάστημα φθηνότερα από άλλοτε. Η εμπορευματοποίηση των μακρινών αιθέρων, εκτιμούν οι επαΐοντες, θα μειώσει το κόστος εκτόξευσης (δορυφόρων, τηλεσκοπίων κ.λπ.) επιταχύνοντας την ψηλάφηση μερικών κόκκων από την απεραντοσύνη του σύμπαντος με τα 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες και τα τρισεκατομμύρια αστέρια τους.
Δεν συμφωνούν όλοι. Η συνεχής ανάπτυξη, λένε, είναι που κάνει τον πλανήτη μας να μοιάζει τόσο μικρός και τόσο επιτακτική την ανάγκη αυτή να επεκταθεί στο Διάστημα. Η λαχτάρα της εξερεύνησης του διάστικτου με αστέρια ουρανού, ωστόσο, δεν σχετίζεται τόσο με την οικονομική ανάπτυξη όσο με τον ανθρώπινο πόθο της συναρπαστικής βουτιάς στο άγνωστο, της απόδρασης από την ανία του εξηγημένου.
Είτε είναι άγγελος που απώλεσε τα φτερά του είτε πίθηκος που απώλεσε το τρίχωμά του, ο άνθρωπος κατάφερε να αναδυθεί από το πλήθος των δημιουργημάτων χάρη στην επινοητικότητά του. Η πρόθεσή του, από την έξοδό του από τη γήινη ατμόσφαιρα, πριν από 64 χρόνια, με το πρώτο κατασκεύασμα που μπήκε σε τροχιά (Σπούτνικ 1, 1957), τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα (Γιούρι Γκαγκάριν, 1961), τα πρώτα βήματα των Αρμστρονγκ και Ολντριν στο φεγγάρι (1969) έως τις σημερινές επανδρωμένες και μη αποστολές, παραμένει η ίδια: να αποκαλύψει τα μυστήρια του σύμπαντος, να εισδύσει στο φως των διαδοχικών θαυμάτων του.
Η μεταπήδηση κάπου αλλού «εκεί πάνω» διακτινίζει τον νου στο αστρικό μέλλον του είδους, αλλά μαζί ίσως και να αφυπνίζει, να ενισχύει την πίστη σε αυτό που κατέχουμε, έναν μοναδικό ανθρώπινο βιότοπο όπου μπορούμε να αναπνεύσουμε και να κινηθούμε χωρίς βοηθήματα. Ναι, θα μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε το Διάστημα χωρίς να μειώσουμε –αντιθέτως– το ενδιαφέρον για τον θαυμαστό μας οίκο.