«Ο κόσμος περιμένει από τους αθλητές του δικού μου επιπέδου να είναι δυνατοί και ακατάβλητοι, να μην τους ρίχνει τίποτα. Ομως, αυτό είναι που σε πιέζει και σε βάζει στη διαδικασία να βυθιστείς στην κατάθλιψη, γιατί ο πρωταθλητισμός δεν έχει να κάνει με τη δύναμη».
Οταν ο Αμερικανός υπερπρωταθλητής στην κολύμβηση Μάικλ Φελπς αναφέρθηκε για πρώτη φορά, πριν από μερικά χρόνια, στη μάχη που έδωσε προκειμένου να σώσει την ψυχική του υγεία, πολλοί ήταν εκείνοι που δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν.
Είναι δυνατόν ένας από τους πιο επιτυχημένους ολυμπιονίκες στην Ιστορία, ο κάτοχος 28 ολυμπιακών μεταλλίων, ο 27 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, η «ανθρώπινη τορπίλη» του υγρού στίβου όπως τον έχουν χαρακτηρίσει να μην μπορεί να διαχειριστεί το άγχος του; Να μην τρώει και να μην κοιμάται για μέρες; Να μην έχει το κουράγιο να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι; Να φτάνει στο σημείο να σκέφτεται την αυτοκτονία;
Την απάντηση έδωσε ο ίδιος τη στιγμή που αποφάσισε να ανοιχτεί, να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα και τους φόβους του. «Για χρόνια έβλεπα τον εαυτό μου ως αθλητή, αλλά όχι ως άνθρωπο», είπε. Ωσπου μια μέρα βρήκε τη δύναμη να αντιμετωπίσει τα σκοτάδια του, να σκαλίσει τις πληγές του, να ζητήσει βοήθεια. Εκ των υστέρων, εξομολογήθηκε ότι τα συναισθήματα που ένιωσε τότε ήταν πολύ καλύτερα από το να κέρδιζε άλλο ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.
⇒ Διαβάστε επίσης: Η απενοχοποίηση της ψυχικής ασθένειας
Το ίδιο πρέπει να αισθάνθηκε και η Σιμόν Μπάιλς, όταν με δάκρυα στα μάτια δήλωσε προχθές ότι αποσύρεται από δύο τελικούς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Με τα φώτα στραμμένα πάνω της και όλους να θεωρούν δεδομένα τα χρυσά μετάλλια που θα κέρδιζε, η Αμερικανίδα αθλήτρια-φαινόμενο της ενόργανης γυμναστικής έκανε ένα βήμα πίσω. Πόση δύναμη πρέπει να βρήκε για να πετάξει από πάνω της το βάρος των προσδοκιών; Πόσο θάρρος χρειάστηκε να αντλήσει για να γράψει σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες μια ιστορία παραδοχής της αδυναμίας της και όχι άλλο ένα κεφάλαιο νίκης με χρυσά γράμματα;
Ο Μάικλ Φελπς, η Σιμόν Μπάιλς, η Ναόμι Οσάκα, που επίσης έβαλε την ψυχική της υγεία πάνω από τη νίκη και τη δόξα αποχωρώντας από το πρόσφατο Ρολάν Γκαρός γιατί πάσχει, όπως ομολόγησε, από κατάθλιψη, υπερπρωταθλητές και υπερπρωταθλήτριες, θρύλοι και είδωλα για εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη, «Μίδες» για τους χορηγούς τους, που ό,τι πιάνουν γίνεται χρυσός, δείχνουν τις ρωγμές τους, ομολογούν πως όσο ψηλά κι αν πηδήξουν, όσο γρήγορα κι αν τρέξουν, όσο δυνατά κι αν χτυπήσουν, όσα βάρη κι αν σηκώσουν, είναι στιγμές που λυγίζουν από τις ίδιες τους τις σκέψεις, από τα ίδια τους τα συναισθήματα. Διότι είναι φτιαγμένοι από σάρκα και οστά, αρετές και αδυναμίες, πετάνε στην κορυφή, αλλά βουλιάζουν και στην άβυσσο.
Και τότε το μόνο που χρειάζονται είναι κάποιον να τους πει πως «είναι ΟΚ να μην είσαι ΟΚ». Τόσο απλά.