Την περασμένη Πέμπτη, με πρωτοβουλία της συναδέλφου Μαρίας Αθανασίου βρεθήκαμε σε μια ανώνυμη παραλία του Πειραιά που απέχει δέκα λεπτά με τα πόδια από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Νέο Φάληρο. Αν και οι περισσότεροι είμαστε εξοικειωμένοι με την ευρύτερη περιοχή, αγνοούσαμε εντελώς την ύπαρξή της. Πιστεύω το ίδιο συμβαίνει με τους χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού που παρακολουθούν τους αγώνες της ομάδας τους στο γειτονικό γήπεδο Καραϊσκάκη ή τους αθλητές που χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Για να έχετε μια εικόνα, μιλάμε για μια αμμουδερή παραλία μήκους περίπου 180 μέτρων πίσω από το ΣΕΦ, με ελεύθερο ορίζοντα και τον λόφο της Καστέλλας στα δεξιά. Αριστερά λειτουργεί μαρίνα. Το τοπίο είναι ειδυλλιακό αν σταματήσεις να κάνεις υποθέσεις για την ποιότητα των υδάτων. Τον χειμώνα, επειδή την επισκεπτόμουν τακτικά ως βαλβίδα αποσυμπίεσης από τη δουλειά στο γραφείο και ως επιπλέον ανάσα σε περίοδο πανδημίας και lockdown, μου είχε κάνει εντύπωση η σχετική καθαριότητα στη στεριά και το αναλογικά διάφανο χρώμα της θάλασσας.
Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά: είχε φυσήξει νοτιάς και είχε ξεβράσει στην ακτή δεκάδες μικροαντικείμενα, κυρίως καπάκια και καλαμάκια. Το τελευταίο πράγμα που μπορούσες να σκεφτείς ήταν να βουτήξεις το πόδι σου στο νερό· ναι, ακόμα και με 41 βαθμούς υπό σκιάν.
Το πρόβλημα της ρύπανσης των θαλασσών είναι παγκόσμιο, δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωνόμαστε κι εδώ. Ομως, επειδή δεν είμαστε στο 1965 ή στο 1980 και ο κόσμος έχει προχωρήσει (μαζί του κι εμείς), δεν μπορεί ένας πραγματικά πολύτιμος πόρος (όπως μια παραλία εντός του αστικού ιστού) να αφήνεται στην καλή διάθεση εθελοντών ή περιβαλλοντικών οργανώσεων· ο καθαρισμός πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος του WWF «Υιοθέτησε μια παραλία». Ακτές εντός πυκνού αστικού ιστού απλώνονται από τον Πειραιά έως τη Βούλα και σε πολλές από αυτές, ανεξαρτήτως της ποιότητας των υδάτων, εκτονώνουν τις ανάγκες τους για κολύμπι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες χειμώνα-καλοκαίρι. Το μεγάλο έργο του Ελληνικού μάς επιτρέπει να σκεφτούμε πολύ πέρα από τα γεωγραφικά όρια του παλιού αεροδρομίου. Το στοίχημα δεν μπορεί να είναι μόνο να προσελκύσουμε εύπορους Βορειοευρωπαίους για τις δεκάδες βίλες και τα διαμερίσματα του πρότζεκτ, αλλά να κάνουμε τα πάντα έτσι ώστε η μικρή παραλία πίσω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας να γεμίσει ξανά με Αθηναίους και Πειραιώτες που αυτή τη φορά δεν θα μετράνε καπάκια και πλαστικά καλαμάκια, αλλά θα χαίρονται ένα πραγματικό δώρο της φύσης.