Τα μάτια της Ανίσα

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και στους νόμους του κράτους. Να υπερασπίζω με πίστη και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός μου τις σημαίες. Να υπακούω στους ανωτέρους μου και να εκτελώ πρόθυμα τις διαταγές τους. Να εκπληρώ ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου και να διάγω γενικά ως πιστός και φιλότιμος αστυνομικός».

Αυτόν τον όρκο είχαν δώσει αποφοιτώντας από την Αστυνομική Ακαδημία. Ενα ρίγος τους είχε διαπεράσει, τα μάτια τους είχαν βουρκώσει, καθώς στέκονταν με το δεξί χέρι υψωμένο ανάμεσα στους συμφοιτητές τους –συναδέλφους πλέον– και επαναλάμβαναν τις φράσεις μία μία, με όλη τους τη δύναμη. Ναι, είχαν συγκινηθεί τότε. Θα γίνονταν πιστοί και φιλότιμοι αστυνομικοί, ακαταπόνητοι διώκτες του εγκλήματος, προστάτες των αδυνάτων. Θα άλλαζαν τον κόσμο!

Από εκείνη τη μέρα είχαν περάσει χρόνια. Η ρουτίνα η πανδαμάτειρα είχε νικήσει το αγωνιστικό φρόνημα και τις αγαθές προθέσεις. Το δημοσιοϋπαλληλίκι τούς είχε τραβήξει στην κινούμενη άμμο του, βούλιαζαν ολοένα και πιο βαθιά. H καταγγελία για περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας στη Δάφνη το βράδυ της 11ης Ιουλίου τους βρήκε όπως σχεδόν σε κάθε βάρδια: βαριεστημένους και νωθρούς. 

Εφτασαν στην πολυκατοικία της οδού Λάμπρου Κατσώνη με καθυστέρηση παρότι υπήρχε σήμα υψηλής προτεραιότητας. Κατέβασαν τα τζάμια του περιπολικού και αφουγκράστηκαν τους θορύβους της γειτονιάς. Ησυχία. «Ελα, ρε μα…, για ένα καβγαδάκι μας έφεραν ώς εδώ νυχτιάτικα;», ίσως είπε ο ένας στον άλλο. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να βγουν από το αυτοκίνητο. Εκλεισαν τα παράθυρα και απομακρύνθηκαν, «ως όντα ξένα προς τη ζωή, ως ηττημένη σάρκα» (Αλμπέρτο Μέντεθ, «Τα τυφλά ηλιοτρόπια», Εκδόσεις Πάπυρος, 2008).

Αν είχαν θυμηθεί τον όρκο τους, η Ανίσα πιθανότατα θα ζούσε. Ισως είχε βρει το θάρρος να σπάσει τα δεσμά της κακοποιητικής σχέσης που βίωνε, να καταγγείλει τον σύζυγό της και να ζητήσει βοήθεια. Ισως είχε καταφέρει να κλείσει την πόρτα πίσω της και να κάνει μια νέα αρχή, μαζί με το παιδί της. Ηταν μόλις 31 ετών και βρήκε φρικτό θάνατο, χτυπημένη με κουζινομάχαιρο.

Οι δύο αστυνομικοί έχουν ήδη τεθεί σε διαθεσιμότητα. Πέρα από τις πειθαρχικές ευθύνες που ενδεχομένως τους αποδοθούν (ελπίζω να μάθουμε την εξέλιξη της υπόθεσης…), θα σταματήσουν, άραγε, ποτέ να σκέφτονται τα λάθη εκείνης της νύχτας; Δεν θα τους στοιχειώνουν για πάντα τα μάτια της Ανίσα και τόσα αδυσώπητα «αν»; 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή