Πόσο φυσούσε την Τρίτη το μεσημέρι στη Βαρυμπόμπη; Εγιναν τα τρία μποφόρ έξι από το μικροκλίμα της φωτιάς; Ή μήπως τα «πετσωμένα» ΜΜΕ –που εξακολουθούν να παρέχουν υπηρεσίες στην κυβέρνηση για τα λεφτά που είχαν πάρει πριν από ενάμιση χρόνο– εκμητσοτάκισαν τα μετεωρολογικά δεδομένα για να εξωραΐσουν τις επιδόσεις της πολιτικής προστασίας; Η συζήτηση αυτή είχε ξεκινήσει ενώ η φωτιά ακόμη έκαιγε. Κάποιοι –μεταξύ των οποίων και επώνυμα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης– βιάζονταν να μετρήσουν στρέμματα και πτώματα. Βιάζονταν να ρεφάρουν το Μάτι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται ότι έχει στιγματιστεί από τη φονικότερη φυσική καταστροφή στην Ιστορία, που έτυχε στη βάρδιά του. Αισθάνεται ότι η δολιότητα των αντιπάλων του κατάφερε να του χρεώσει ένα δυστύχημα που δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο, ακόμη κι αν η ίδια η καταστροφή έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, το δικό του brand δεν κάηκε τόσο από την επιχειρησιακή διαχείριση του ακραίου φαινομένου όσο από την καμπάνια που ακολούθησε. Η τότε κυβέρνηση σημαδεύτηκε από τη στυγνή προσπάθεια να κατασκευάσει ενόχους – τους πυροπαθείς μεζονετούχους, τους δεξιούς αυθαιρετούχους που έστησαν περιφράξεις, τους σκοτεινούς «ασύμμετρους» εμπρηστές. Εκείνο το πολιτικό θέατρο προπαγανδιστικού κανιβαλισμού είναι που βαραίνει ακόμη στο παθητικό της.
Η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί σε κάθε φυσική καταστροφή να πάρει τη ρεβάνς. Να ανταποδώσει στη Ν.Δ. τα αναθέματα που είχε υποστεί το 2018. Φαίνεται έτσι, αναλογικά, να επαναλαμβάνει εκείνο που τότε της είχε κοστίσει: να δίνει προτεραιότητα όχι στην ίδια την καταστροφή, αλλά στο πολιτικό της πακετάρισμα.
Αυτή τη φορά ο ίδιος ο Τσίπρας έμεινε απέξω, υιοθετώντας τον τόνο τής καθωσπρέπει αντιπολίτευσης, που δεν καταγγέλλει την ώρα του κακού. Ο Νάσος Ηλιόπουλος όμως –καθώς και οι άτυποι «εκπρόσωποι» του κόμματος στα media– δεν έδειξαν ούτε καν προσχηματική αυτοσυγκράτηση. «Η πολιτική αντιπαράθεση πάνω στα αποκαΐδια είναι μια πρακτική που δεν μας αφορά», ξεκινούσε χθες το δελτίο Τύπου του κόμματος. «Ωστόσο…» Και μετά το «ωστόσο» ακολουθούσε ωμή «πολιτική αντιπαράθεση πάνω στα αποκαΐδια», με τους υπουργούς να εγκαλούνται ότι άφησαν τη Βαρυμπόμπη να καεί με ανέμους τριών μποφόρ.
Μα, καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πάλι το πρόβλημά μας; Με τόσες περιουσίες καμένες και την κυβέρνηση να διατείνεται ότι το σχέδιό της λειτούργησε υποδειγματικά, το πρόβλημά μας είναι τι λέει η αντιπολίτευση;
Πρόβλημα είναι σίγουρα το πώς (δεν) γίνεται η δημόσια συζήτηση για τη μόνιμη απειλή που διαρκώς θα επιδεινώνεται. Ο αυτοματισμός της καρβουνομετρίας –αν όχι και της πτωματομετρίας–, που ζητάει να συμψηφίσει τα καμένα του ενός με του άλλου, υπονομεύει τη δυνατότητα του πολιτικού συστήματος να μιλήσει για την άμυνα στην κλιματική αλλαγή. Θα καιγόμαστε. Και θα ξυνόμαστε στο έγκαυμα.
Νάσος Ηλιόπουλος: Ρεβάνς
2' 5" χρόνος ανάγνωσης
