Eχει ενδιαφέρον πώς προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Αντριου Κουόμο απέναντι στις καταγγελίες, όχι μίας ή δύο, αλλά 11 γυναικών ότι τις παρενόχλησε σεξουαλικά. «Ναι, φιλάω ανθρώπους στο χέρι. Τους αγκαλιάζω, άνδρες και γυναίκες. Ενίοτε λέω “ciao, bella”. Αλλες φορές μου ξεφεύγει και λέω “γλυκιά μου ή αγάπη μου ή μωρό μου”». Είναι η συνήθης επιχειρηματολογία –την ακούμε και στα καθ’ ημάς πολλές φορές– που προσπαθεί να εντάξει τέτοιου είδους χειρονομίες ή εκφράσεις στο μεσογειακό ταμπεραμέντο, στην «ιπποτική» κουλτούρα της προηγούμενης γενιάς, στην ανάγκη για σωματική τρυφερότητα. «Εγώ αγαπώ τις γυναίκες. Τους ανοίγω την πόρτα, τους προσφέρω λουλούδια, τους κάνω χειροφίλημα και τις προσφωνώ με επίθετα που υποδηλώνουν οικειότητα. Γιατί με κατηγορούν ως σεξιστή;», αναρωτιούνται αρκετοί Ελληνες άνδρες, που αποδίδουν –όπως και ο Κουόμο– σε παρεξήγηση ή σε χάσμα μεταξύ γενεών τα τυχαία αγγίγματα, τις λάθος παρατηρήσεις, τη σωματική και γλωσσική ασυνεννοησία μεταξύ των δύο φύλων.
Δεν είναι έτσι. Οι έντεκα γυναίκες που καταγγέλλουν τον Κουόμο δεν έπαθαν ομαδική παράκρουση ούτε είναι πράκτορες των αντιπάλων του. Υπάρχει κάτι που λέγεται σεβασμός της προσωπικότητας και του σώματος των ανθρώπων και δεν θα πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά κριτήρια για άνδρες και γυναίκες. Οπως ο Κουόμο δεν διατρέχει με το δάχτυλό του τη σπονδυλική στήλη των ανδρών συναδέλφων του μέσα στο ασανσέρ ούτε τους ζητάει λεπτομέρειες για την τραυματική σεξουαλική κακοποίηση που είχαν υποστεί στο παρελθόν, την ίδια στάση ακριβώς θα έπρεπε να έχει και απέναντι στις νεότερες υπαλλήλους του γραφείου του. Οπως οι προϊστάμενοί μας δεν κάνουν σχόλια για την ανδρόπαυση, το ντύσιμο ή το πρόσωπο των υφισταμένων τους, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τις γυναίκες, με τις οποίες συνεργάζονται.
Υπάρχει μια κουλτούρα «παραβίασης» των γυναικείων σωμάτων, που ξεκινάει από τη ρητορική, διαχέεται στο ανεπαίσθητο άγγιγμα και σε ακραίες περιπτώσεις καταλήγει στη σεξουαλική παρενόχληση και τον εκβιασμό. Προφανώς υπάρχουν τεράστιες διαβαθμίσεις σε αυτήν την κλίμακα. Ωστόσο, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη: η αίσθηση ότι το γυναικείο σώμα είναι έκθετο σε λόγια, βλέμματα, αγγίγματα. Δικαιωματικά ανήκει στη δημόσια σφαίρα. Οποιος θέλει μπορεί να το σχολιάσει, να το κοιτάξει με νόημα, να το πιάσει.
Η υπόθεση Κουόμο δείχνει πως η εποχή πράγματι αλλάζει. Τέτοιου είδους συμπεριφορές εφεξής δεν θα γίνονται ανεκτές, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά ούτε στην Ελλάδα. Κι αυτό είναι πρόοδος και ισότητα των δύο φύλων, δεν είναι έλλειψη ερωτισμού στο γραφείο.