Νίκος Χαρδαλιάς: Αύγουστος

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νίκος Χαρδαλιάς: Αύγουστος-1Αυτή τη φορά ο Νίκος Χαρδαλιάς άφησε αχρησιμοποίητο το λυρικό του οπλοστάσιο. Δεν προσπάθησε να δώσει στις ανακοινώσεις του τόνο εθνικού προσκλητηρίου. Καλύτερα λίγα και ξερά. 
 
Καλύτερα, γιατί, όπως φαίνεται, οι πυρκαγιές μπορεί να έχουν πανδημική διάρκεια. Ο καύσωνας εναλλάσσεται με άνεμο που εναλλάσσεται με νέο καύσωνα. Ο Αύγουστος είναι ακόμη μακρύς.
 
Καλύτερα γραφειοκρατική λακωνικότητα. Ομως, ό,τι κι αν πεις την ώρα της κρίσης, όπως κι αν σταθείς, δεν υπάρχει τρόπος να βγεις πολιτικά σώος, όταν πριν και μετά από τη δική σου εικόνα εκτυλίσσονται καταιγιστικά τα πλάνα της καταστροφής. Κάποιος πρέπει να φταίει. Κάποιος με όνομα. Οχι ο απρόσωπος καιρός. Οχι το αόρατο κλίμα. Αν μείνεις αφανής, θα σε κατηγορήσουν ότι κρύβεσαι από την ευθύνη σου. Αν σπεύσεις επιτόπου, θα σου χρεώσουν επικοινωνιακή υστεροβουλία.
 
Οι εμφανίσεις των κυβερνητικών προκάλεσαν εναλλάξ και τις δύο κατηγορίες – και περί αφάνειας και περί σόου. Είναι πολλά τα βλέμματα που τα τελευταία εικοσιτράωρα σαρώνουν σχολαστικά τις εικόνες που εκπέμπει η κυβέρνηση, περιμένοντας μια στιγμή «Ματιού». Περιμένουν όχι τόσο ένα επιχειρησιακό λάθος, όσο ένα πολιτικό ατύχημα.  
 
Το «Μάτι» είναι παντού. Οταν ο Χαρδαλιάς και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι αναφέρονται στην επιτυχία των έγκαιρων εκκενώσεων, η αντιπολίτευση ακούει μια υπόρρητη απόπειρα σύγκρισης με την πολύνεκρη καταστροφή του 2018. Η Πολιτική Προστασία επιστρατεύει, λένε, διαρκώς το «112» σαν νέμεση. Σαν να θέλει να θυμίσει τι έλειπε τρία χρόνια πριν. 
 
Αυτό όμως δεν περιμένουμε από μια οργανωμένη Πολιτεία; Να μαθαίνει από τα λάθη της. Να επι-σκέπτεται τις αποτυχίες της και να βλέπει τι λείπει, τι πήγε στραβά. Από την άποψη αυτή –της συνέχειας του κράτους, που μπορεί να αποταμιεύει επιχειρησιακή εμπειρία και να βελτιώνει έτσι τα πρωτόκολλα της δράσης του– η κληρονομιά του Ματιού αποδεικνύεται ευεργετική: Τόσο οι υπηρεσίες όσο και οι πολίτες που πειθαρχούν στις οδηγίες φαίνεται να καθοδηγούνται από τη μνήμη αυτού που συνέβη στις 23 Ιουλίου του 2018.
 
Υπάρχουν άραγε παράγοντες που αισθάνονται ικανοποιημένοι απλώς επειδή η επίδοσή τους είναι καλύτερη από εκείνο το ανεξίτηλο ναυάγιο του κράτους; Βάζει κανείς τον πήχυ της πολιτικής προστασίας τόσο χαμηλά;

Τέτοια σιωπηρή κατάχρηση του Ματιού –σαν να ήταν διαχρονικό άλλοθι που αθωώνει όποιον χειρισμό αποβαίνει απλώς λιγότερο φονικός– θα ισοδυναμούσε με άρνηση βελτίωσης του κράτους. 
 
Το Μάτι μας έμαθε τις εκκενώσεις. Οι –έστω μικρότερες– αποτυχίες του κρατικού μηχανισμού έκτοτε πρέπει να αποδειχθούν εξίσου διδακτικές. Η αναμέτρηση θα είναι διαρκής. Κανένα λάθος δεν μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτο. Ή πολιτικά σιδερωμένο. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή