Από Ολυμπιακούς σε Ολυμπιακούς, αλλά και από Μουντιάλ σε Μουντιάλ ή από Μουντομπάσκετ σε Μουντομπάσκετ, βλέπουμε να ραγίζει όλο και βαθύτερα το μοντέλο της εθνικής μονοχρωμίας, να χάνει έστω και μερικούς πόντους το ψευτοαξιακό σύστημα που θεμελιώνεται στο χρώμα της επιδερμίδας. Ολο και περισσότερες εθνικές ομάδες αγωνίζονται έχοντας στη σύνθεσή τους αλλόφυλους, πιθανότατα και αλλόθρησκους, σχεδόν σε όλα τα αθλήματα. Είναι σίγουρο ότι οι όπου γης άριοι, στην Ελλάδα ή στη Γερμανία, στην Τουρκία ή στην Ιταλία, θα φρικιούν βλέποντας μαύρους στην εθνική τους. Θα φρικιούν βλέποντας να τσαλακώνεται το πρότυπο του λευκού κυρίαρχου, στον οποίο υποτίθεται ότι χρωστάει όλη της την πρόοδο η ανθρωπότητα. Τι να κάνουμε, έχει και τις δυσκολίες της η ζωή. Ας τις αντέξουν.
Η μεικτή χρωματική σύνθεση δεν παρατηρείται πια μόνο σε χώρες που συγκροτήθηκαν εξαρχής με διαφυλετικό πληθυσμό και σε όσες υπήρξαν κάποτε αυτοκρατορίες, όπως η Βρετανία, η Γαλλία ή η Ολλανδία. Ούτε προκύπτει επειδή κάποιοι αθλητές (αφρικανικής, κουβανικής ή αφροαμερικανικής καταγωγής) επιλέγουν να αγωνιστούν με εθνικά χρώματα άλλα από της πατρίδας τους (λόγου χάρη του Κατάρ ή σκανδιναβικών κρατών), αμειβόμενοι. Περίπου όπως μεταδημότευαν στην αρχαιότητα σπουδαίοι αθλητές, πειθόμενοι από το χρήμα πόλεων που δεν διέθεταν άξιους δικούς τους παλαιστές ή δρομείς.
Στην πατρίδα μας ο πρώτος αθλητής που σκόρπισε εθνική θλίψη στους (φανερούς και κρυφούς) αρίους μας ήταν ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, με Ελληνα πατέρα και μάνα από το Καμερούν. Θα τους πίκραινε και ο Νέστορας Κόμματος, Λαρισαίος με μητέρα από τη Γουινέα, αλλά έπαιξε λίγα παιχνίδια με την Εθνική μας. Κι ύστερα ήρθαν οι Αντετοκουνμπαίοι, τέσσερις μάλιστα, είναι να τρελαίνεσαι. Και δίχως καν το μισό τους αίμα ελληνικό. Οχι. Ελληνες κατ’ επιλογήν. Ελληνες και Νιγηριανοί. Περήφανοι και για τις δύο πατρίδες τους. Περήφανοι κι εμείς γι’ αυτούς. Για όλη την οικογένεια. Παίζει – δεν παίζει μπάσκετ. Νικάει – δεν νικάει.
Περήφανοι και για τον επικοντιστή μας Εμμανουήλ Καραλή, που έχει στο μανίκι του τα σημάδια και των δύο πατρίδων του. Περήφανοι και για τους γονείς του. Τον Πυργιώτη δεκαθλητή και την αθλήτρια του μήκους από την Ουγκάντα. Δροσερή βροχή το χαμόγελο του Μανόλο για την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς, ξέπλυνε όλες τις πίκρες που τον κέρασαν από παιδί οι ρατσιστούληδες. Μακάρι να μπορούσε να σβήσει και την πυρκαγιά στην Ολυμπία, εκεί κοντά στα μέρη που μεγάλωσε.