Με τα μέσα που διαθέτουμε –κι όσα λιγότερα τόσο το χειρότερο– δεν αντιμετωπίζεται η αυξανόμενη σφοδρότητα των ακραίων φαινομένων. Δεν πρόκειται απλώς για ένα μαύρο καλοκαίρι, με σαρωτικές πλημμύρες, εφιαλτικές πυρκαγιές, ισχυρούς καύσωνες, νέα πανδημικά κύματα, που αντιμετωπίζονται μόνο με σωστικές ενέργειες των κρατικών μηχανισμών· διαμορφώνεται ραγδαία μια μόνιμη ακραία συνθήκη, που απαιτεί άμεσα παγκόσμια –πλην των τοπικών– σχέδια πρόληψης και οικοδόμησης νέων συνθηκών επιβίωσης.
Η ικανότητα μιας κοινότητας –εν προκειμένω, της παγκόσμιας κοινότητας– να αναγνωρίζει τον κίνδυνο συνδέεται με την πίστη που αυτή τρέφει για την υιοθέτηση λύσεων. Αν οι σωτήριες λύσεις ταυτίζονται με αλλαγές που αποστρέφεται γιατί ξεβολεύεται, θα συνεχίζει να εθελοτυφλεί μπροστά στα επερχόμενα δεινά· να τα υποτιμά, να τα λησμονεί. Να θεωρεί την εξουδετέρωση του κινδύνου έναν ανεπιθύμητο κλεφτοπόλεμο. Να αρνείται να παραδεχθεί ότι η ίδια είναι ο εχθρός – δεν αναπτύσσει αυτή δυνάμεις που στρέφονται εναντίον της, δεν δρα με τρόπους που την καταστρέφουν;
Πρόκειται για τραγωδία. Μόνο που εδώ, δεν οδηγείται κανείς στην κάθαρση μέσα από τον έλεον και τον φόβον, συναισθήματα που διεγείρονται από παθήματα ελεεινά και φοβερά. Δεν αποκαθίσταται μετά κάθε δράμα η ηθική (περιβαλλοντική) τάξη. Οι ήρωες εξακολουθούν να βαδίζουν στην πεπατημένη αποδίδοντας το εξ ιδίων κακό σε εξωτερικές αιτίες, να προτιμούν την ασυδοσία από την ισορροπία μεταξύ ελευθερίας και υπακοής στους φυσικούς νόμους.
Μετά 29 χρόνια διαβουλεύσεων, διεθνών συμφωνιών και συνθηκών για το κλίμα, οι εκπομπές CO2 εξακολουθούν να αυξάνονται. Ρίο 1992, Κιότο 1997, Χάγη 2000, Μαρακές 2001, Μόντρεαλ 2005, Μπαλί 2007, Πόζναν 2008, Κοπεγχάγη 2009, Κανκούν 2010, Ντέρμπαν 2011, Ντόχα 2012, Βαρσοβία 2013, Περού 2014, Παρίσι 2015, Μαρακές 2016, Βόννη 2017, Κατοβίτσε 2018, Σαντιάγκο 2019 και ένα –εν τέλει– μηδέν εις το πηλίκον.
Η παγκόσμια κοινότητα κυβερνώντων δεν έχει κατορθώσει παρά όσα διατρανώνει, να μετατρέψει τον φόβο του ακραίου συμβάντος σε αλλαγή κύριας πολιτικής και στιβαρές διασφαλίσεις. Δεν μετατοπίζει έμπρακτα το κέντρο του ενδιαφέροντος στο μέλλον, δεν του δίνει υπόσταση πραγματικότητας, δεν δεσμεύεται σοβαρά για την επαύριο, δηλαδή για την ανθρώπινη συνέχεια. Τι πολιτισμός είναι αυτός που ακολουθεί πορείες οι οποίες αφανίζουν τα ταμεία του είδους, θερίζουν από τη ρίζα τη ζωή των επόμενων;