Πλέον έχει περάσει μία εβδομάδα από το ξέσπασμα των καταστροφικών πυρκαγιών, που έχουν μαυρίσει όχι μόνο μεγάλες εκτάσεις της χώρας, αλλά και τη διάθεση όλων των Ελλήνων. Και σε αυτή τη περίσταση όπως και σε τόσες άλλες, λίγες ώρες μόλις μετά την κατανόηση ότι οι πυρκαγιές δεν ήταν μικρές, άρχισε ο γνωστός τοξικός διάλογος. Από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της τοξικής δημοσιότητας ήταν η άρνηση της κλιματικής αλλαγής.
Οι συνθήκες στο έδαφος απαξιώθηκαν ως περίπου φυσιολογικές, η ανυπόφορη ξηρασία, επίσης και η συζήτηση περιορίστηκε στο γνωστό δίπολο «καλοί-κακοί» ή, τέλος πάντων, σε αυτό που είναι προφανώς εύκολο και προσπελάσιμο για τον χαμηλότατου επιπέδου δημόσιο διάλογο, που συνήθως νικάει κατά κράτος όποια νηφάλια και ουσιαστική συζήτηση.
Αγνοείται, βεβαίως, ότι πέρα από τμήματα της Ελλάδας κατακάηκαν η μεσογειακή Τουρκία, η νότια Ιταλία, τμήματα της Βαλκανικής, ενώ μεγα-πυρκαγιές εξελίσσονται στον Καναδά, στις δυτικές πολιτείες των ΗΠΑ και στην αχανή Σιβηρία, το κλίμα της οποίας αλλάζει. Τα παραδείγματα δυστυχώς περισσεύουν.
Η άρνηση της κλιματικής αλλαγής έρχεται περίπου ως φυσική συνέχεια. Τους τελευταίους μήνες, η άρνηση του κορωνοϊού αρχικά και η άρνηση των εμβολίων αργότερα έρχεται σε σύγκρουση με τη λογική και τον επιστημονικό λόγο. Οι διαφορές ανάμεσα στις διάφορες «αρνήσεις» επί της ουσίας είναι μικρές, ωστόσο το πλέον ανησυχητικό σκέλος τους είναι η διάχυσή τους σε τεράστιο εύρος τού –πάλαι ποτέ– πολιτικού φάσματος. Από έναν παρωχημένο αριστερισμό μέχρι την α λα γκρέκα εκδοχή της «alt-right», ένα ευρύ μέτωπο με στόχο τη λογική και τον διάλογο διά της ανταλλαγής επιχειρημάτων απαξιώνει κάθε απάντηση που μπορεί να παρέχεται με βάση την πραγματικότητα. Παρά τις διαφορές, το μέτωπο είναι ένα και καταδεικνύει την απουσία πραγματικών διαχωριστικών γραμμών με βάση την ιδεολογία ή την πολιτική κατεύθυνση. Βασικό νόμισμα είναι η απαξίωση του «συστήματος» ακόμη και αν σε αυτή τη μάλλον γενική έννοια περιλαμβάνονται και βασικές παραδοχές της επιστήμης.
Απέναντι σε αυτού του είδους τους αρνητές λίγα πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος για να πείσει περί του αντιθέτου, που είναι δυνατόν να έχουν άμεσα αποτελέσματα. Αντιθέτως, οι κυβερνώντες μπορούν να αναζητήσουν ένα άλλο είδος αρνητών, που φύεται και ευδοκιμεί σε όλα τα συστήματα διοίκησης: τους αρνητές της ευθύνης, επιχειρησιακής, πολιτικής και άλλης. Ο πρωθυπουργός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Εχει το απόλυτο προνόμιο να επιβάλλει ακόμη και ριζικές, εκ βάθρων αλλαγές, δίχως να υπολογίζει υποτιθέμενες ισορροπίες. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα κακώς κείμενα στον τρόπο διοίκησης κάποιων υπουργείων έλαμψαν για ακόμη μία φορά.
