Ολα τα καλοκαίρια της ζωής της τα έχει περάσει στο Αχλάδι της βόρειας Εύβοιας. Ως παιδί με τους γονείς της και πλέον με τη δική της οικογένεια. Το κτήμα με το μικρό σπίτι και τις δέκα αιωνόβιες ελιές ήταν ο παράδεισός τους. Εβγαζαν το δικό τους λάδι, μάζευαν άγρια χόρτα, ρίγανη και μανιτάρια. Οι δίδυμοι γιοι της είχαν μάθει να αγαπούν τη φύση, το πιο αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν η εξερεύνησή της.
Η φωτιά πέρασε και ισοπέδωσε τα πάντα. Η Ντορίνα Σωτηροπούλου αποτύπωσε σε μια ανάρτησή της στο Facebook την οδύνη της για την καταστροφή. Εγραψε και για μια παρτίδα τάβλι που έμεινε ανολοκλήρωτη: «Δεν έχω πάψει να σκέφτομαι τι έκανα λάθος και δεν σώθηκε το σπίτι. Δεν έχω πάψει να νιώθω τύψεις που άφησα αυτό το τάβλι χωρίς να το τελειώσω, που είπα στα αγόρια ότι βαριόμουν να συνεχίσω την παρτίδα και θα παίζαμε άλλη μέρα. Συγχωρέστε με, αγόρια, που δεν πρόβλεψα τη δύναμη της φωτιάς, που δεν έμεινα να σώσω το σπίτι μας…».
Είναι εκατοντάδες τα σπίτια τα οποία «κατάπιαν» οι φλόγες τις τελευταίες ημέρες στην Αττική και, κυρίως, στην Εύβοια. Και χιλιάδες εκείνα που στέκουν ακόμη, αλλά βαριά λαβωμένα. «Τα ντουβάρια ξαναγίνονται, οι άνθρωποι όχι», θα μου πείτε. Πράγματι. Ομως, πέρα από τον πόνο και τις τεράστιες δυσκολίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν όσοι έχουν μείνει ανέστιοι, όσοι έχασαν δηλαδή τη μόνιμη κατοικία τους, τα σπίτια δεν είναι μόνο «λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι». Είναι εικόνες, ήχοι και μυρωδιές· βιώματα και συναισθήματα· πολύτιμες αναμνήσεις. Είναι το καρφί δίπλα στην εξώπορτα που κρεμάς το ψάθινο καπέλο. Είναι το φλιτζανάκι της γιαγιάς – το μόνο που απέμεινε από την προίκα της. Είναι το κουτί με τις παλιές φωτογραφίες. Είναι οι κουβέντες στην αυλή κάτω από την κληματαριά. Είναι τα μυστικά και τα τρυφερόλογα που ακούστηκαν στις κάμαρές τους.
Τα σπίτια έχουν σάρκα. Ματώνουν μαζί με τους ανθρώπους τους. Οταν μέρος του σπιτιού μας στη Σάμο κάηκε πριν από μερικά χρόνια (σε αστική πυρκαγιά, όχι δασική), ένας από τους τοίχους που έπεσαν είχε πάνω του τα σημάδια που έβαζαν οι γονείς μας κάθε καλοκαίρι μετρώντας το ύψος μας, της Γιούλης και το δικό μου. Για πολλά οικογενειακά κειμήλια έκλαψα τότε, μα περισσότερο για εκείνες τις γραμμούλες με μπλε και κόκκινο μαρκαδόρο, κάτω από τα ονόματά μας, δίπλα στο τζάκι…
