Δαιμονικές ανεμογεννήτριες, οργανωμένο σχέδιο αναστολής άρθρων του Συντάγματος. Είναι η εκδοχή που υιοθετούν οι «ψύχραιμες» φωνές της αντιπολίτευσης. Τα πολιτικά μυαλά που λένε. Ο καλύτερος παραμένει ο Βαρουφάκης. Υποθέτω ότι γράφει μπροστά στον καθρέφτη για να εμπνέεται. «Πού είναι η Ε.Ε.» αναρωτιέται ο φιλόσοφος του εαυτού του. Λίγο πιο κάτω το επίπεδο κατακρημνίζεται σε χυδαίες βρισιές που υποτίθεται τις σπρώχνει από τα σώψυχα η αγανάκτηση και ο θυμός. Το λεξιλόγιο είναι φτωχό, το πληκτρολόγιο όμως δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις. Δέχεται ακόμη και τον καημό της συνδικαλίστριας αρχαιολόγου που εμφανίζει «εύρημα» στο οποίο είναι χαραγμένο «γ@μ#%ται ο Μητσοτάκης». Δεν τη χωράνε οι ανασκαφές από τη στιγμή που το εμπνεύσθηκε. Το απόφθεγμα αναπαράγεται. Το υιοθετεί ο διανοούμενος Αντώναρος. Θα τον έλεγα «γραφικό», το «γραφικό» μπορεί να είναι αφελές, όμως έχει χάρη. Κι όλο αυτό το πράγμα ονομάζεται δημόσιος διάλογος. Λένε ότι αν δεν εκκενώνονταν τα χωριά μπορεί να είχαν σωθεί οι περιουσίες. Θέλουν να μας πουν ότι εγκατέλειψαν τους κατοίκους στο Μάτι στο έλεος της πυρκαγιάς για να σώσουν τις περιουσίες τους; Ομως, κατά τον κυνισμό τους, οι αυθαίρετες περιουσίες κάηκαν μαζί τους.
Οφείλω να παρατηρήσω ότι ο φανατισμός αλλάζει στόχο. Δεν είναι πλέον ο καπιταλισμός, δεν είναι η Δεξιά, δεν είναι το κέρδος, είναι ο Μητσοτάκης. Ελιξήριο θυμού η προσωποποίηση του στόχου. Ομως και ο θυμός έχει την ποιότητά του. Ο θυμός, για να έχει πολιτική αξία, χρειάζεται ύφος – «στυλ» ελληνιστί. Εδώ που τα λέμε, η λέξη «στυλ» είναι αντιδάνειο από το λατινικό stylum, που μετέφρασε τον ελληνικό «στύλο», το εργαλείο της γραφής, το σύγχρονο στιλό. Πολιτική χωρίς ύφος δεν μπορεί να παράγει υπεραξία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο καταιγισμός της χυδαιολογίας είναι στρατηγική ύφους. Ομως η αντιπολίτευση μάς έχει συνηθίσει στο «πρώτο επίπεδο». Οταν βρίζουν, βρίζουν, δεν εννοούν τίποτε άλλο εκτός απ’ αυτό που λένε. Γι’ αυτό και δεν παράγουν πολιτική. Προσπαθούν να παράγουν φανατισμό.
Γιατί βρίζουν τον Μητσοτάκη; Μα γιατί ξέρουν ότι έχασαν την εξουσία όχι εξαιτίας της Δεξιάς, αλλά χάρη στον Μητσοτάκη. Γιατί αυτός κατάφερε να συγκροτήσει το μέτωπο σοβαρότητας που χρειαζόταν η χώρα για να σταθεί στα πόδια της. Και η σοβαρότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους. Οταν τον ακούν να παραδέχεται τα λάθη του και τις παραλείψεις του, εξοργίζονται. Για έναν απλό λόγο: γιατί δεν έχουν τίποτε να προτείνουν για να διορθώσουν τα λάθη και τις παραλείψεις. Το μέτωπο της σοβαρότητας, απέναντι στην πανδημία, στην εισβολή στον Εβρο, στην κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο, στις σημερινές πυρκαγιές, είναι το πολιτικό έργο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.