Συνθήκες ασφυξίας. «Πνιγόμαστε» είναι αυτό που λέμε. Εξαιρετικά επώδυνη αίσθηση πνιγμού, με διάρκεια, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Και θα μας πονέσει αφάνταστα, όπως όλα δείχνουν, και το αμέσως προσεχές διάστημα: εβδομάδες και μήνες.
Θυμάμαι, κάποτε συνηθίζαμε να χρησιμοποιούμε την έκφραση μόνο για οικονομικά ζητήματα, «με πνίγουν τα χρέη». Μετά, στις μεγάλες πόλεις και κυρίως στην πρωτεύουσα, ήταν οι ρύποι τους οποίους παράγει η ανθρώπινη δραστηριότητα που μας έπνιγαν. Δεν δώσαμε –ουσιαστικά, ούτε ακόμη δίνουμε– την πρέπουσα σημασία σε αυτόν τον τομέα. Ή, πάλι, είχαμε την… πολυτέλεια να μας «πνίγουν» τα χημικά στις διαδηλώσεις. Κάποτε, σπανιότερα σε σύγκριση με τώρα, μας έπνιγαν οι καπνοί από πυρκαγιές και, επίσης σπάνια, τα νερά από τις πλημμύρες οι οποίες ακολουθούσαν είτε τις μεγάλες δασικές πυρκαγιές είτε την παράλογη και απολύτως καταστροφική ανθρώπινη δραστηριότητα εις βάρος του περιβάλλοντος, με την ξέφρενη αυθαίρετη δόμηση στην οποία επιδοθήκαμε, με το μπάζωμα ρεμάτων και ποταμών.
«Πνιγόμαστε» λέγαμε για λίγο, όσο διαρκούσε το κακό, και μετά ξεχνούσαμε και αρχίζαμε τα ίδια.
«Πνιγόμαστε» είπαμε και κάποιοι, δυστυχώς, εξακολουθούν να λένε την τελευταία διετία, εξαιτίας του προβλήματος που προκαλεί στους πνεύμονες ο νέος κορωνοϊός. Πάλι το στήθος. Πάλι ο χώρος στο σώμα όπου βρίσκονται οι πνεύμονες. Πάλι ο «ναός της αναπνοής» και της καρδιάς, μακριά από το μυαλό.
Και δες τώρα την Αττική – αλλά ισχύει και για αλλού με τις πρωτοφανούς έκτασης και έντασης πυρκαγιές: ακούμε και αναπαράγουμε εκφράσεις περί καταστροφής του «πνεύμονα» της περιοχής. Αλήθεια, πότε του συμπεριφερθήκαμε σαν να είναι «πνεύμονας»; Δες τι έχει γίνει και τι γίνεται ειδικά σε Αττική και Εύβοια: η στάχτη στον αέρα δημιουργεί τοξικό νέφος και μας πνίγει. Η τοξική στάχτη στο έδαφος συνιστά πολύπλευρη και σοβαρότατη απειλή.
Λογικό που εξαγγέλλονται (ως συνήθως) μέτρα αποκατάστασης των καταστροφών, ενίσχυσης των πληγέντων και άλλα τόσα που άπειρες φορές ακούσαμε και δεν είδαμε, ή παρακολουθήσαμε απλώς να γίνονται με τουλάχιστον ελλιπή τρόπο. Λέγονται, θα ειπωθούν και θα γίνουν πολύ περισσότερα.
Καθώς, όμως, ακούω ήδη ορισμένους να το επισημαίνουν μεν, αλλά να μη φαίνεται να του δίνεται η πρέπουσα σημασία, παρακαλώ ας σημειωθεί εδώ ότι απολύτως άμεση ανάγκη είναι να αναπτυχθούν, χωρίς να χαθεί ούτε δευτερόλεπτο, δράσεις σε δύο κατευθύνσεις: αντιπλημμυρικά έργα και ψυχολογική υποστήριξη. Γιατί, απλώς, είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου να πνιγούμε πια και από το νερό και από τη στενοχώρια ή τον θυμό.