Σχεδόν κανείς δεν το θυμάται πια: η Ν.Δ. τα πρώτα τρία εικοσιτετράωρα μετά το Μάτι είχε επιβάλει στα στελέχη της σιωπητήριο. Η απόφαση απόσυρσης από τα media είχε προκαλέσει τότε εσωκομματικές ενστάσεις από εκείνους που επείγονταν να καταγγείλουν την αποτυχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν να μείνουν μόνοι τους στη σκηνή της καταστροφής οι υπεύθυνοι – μόνοι με τις ευθύνες τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση ακολουθεί ένα διαφορετικό μοντέλο. Ο πρόεδρος και ο εκπρόσωπός του εμφανίζονται καθημερινά στα media από τότε που ξέσπασε η πρώτη φωτιά στη Βαρυμπόμπη. Ο τόνος της κριτικής για τα συριζαϊκά δεδομένα είναι ήπιος. (Τα αντιπολιτευτικά φλογοβόλα δουλεύουν, βέβαια, ακατάσχετα στα κοινωνικά δίκτυα.) Ωστόσο, και μόνη η εμφάνιση του Τσίπρα στο κάδρο της κρίσης απειλεί να προκαλέσει αντίξοους συνειρμούς.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι δεν φοβάται τον ίσκιο του παρελθόντος του. Στο διαγγελματικού στόμφου προοίμιό του στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, ο Τσίπρας απηύθυνε κηρύγματα για την πυροπροστασία σαν να είχαν εξαλειφθεί από το προφίλ του τα πολιτικά εγκαύματα του 2018.
Είπε, ας πούμε, ότι σώθηκαν ζωές με τις εκκενώσεις, αλλά «δεν μπορούμε να βάζουμε τον πήχυ τόσο χαμηλά» – και το είπε χωρίς να ανησυχεί ότι θα εκβιάσει τη σύγκριση με τον πήχυ των δικών του επιδόσεων. Είπε ότι η πρωθυπουργική συγγνώμη είναι επικοινωνιακό πρόσχημα – χωρίς να υπολογίσει ότι κινδύνευε να θυμίσει πως ο ίδιος δεν κατάφερε να αρθρώσει ποτέ δημοσίως αυτήν τη λέξη.
Οι περισσότεροι επαγγελματίες των δημοσκοπήσεων ομονοούσαν πριν από τις φωτιές ότι το μεγαλύτερο ατού της κυβέρνησης είναι ότι λειτουργεί ακόμη υπέρ της η σύγκριση με τους προκατόχους της. Για να διατηρήσει το προβάδισμά του, ο Μητσοτάκης δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά. Αρκεί να δείχνει καλύτερος από τον Τσίπρα.
Ο Τσίπρας πάει κατακούτελα σε αυτό το εύρημα. Αναζητεί ο ίδιος, προσωπικά και κατηγορηματικά, τη στάθμιση που μέχρι τώρα τον ζημίωνε. «Ξέρουμε», είπε χθες. «Μάθαμε». Το παρελθόν του ήταν και το επιχείρημα με το οποίο όπλισε το βασικό μήνυμά του, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ για να αναλάβει τη διακυβέρνηση.
Ο Τσίπρας επιστρατεύει στις φωτιές τον εαυτό του ως πολιτικό κεφάλαιο. Ακριβώς το ίδιο κάνει και ο αντίπαλός του, που, αντί να βάλει μπροστά τους υπηρεσιακούς ως κρέας για τα κανόνια της αγανάκτησης, εμφανίζεται ο ίδιος όχι μόνον επωμιζόμενος το κόστος, αλλά και υπερθεματίζοντας: παρουσιάζοντας εαυτόν ως πρωθυπουργό των κρίσεων.
Η άμιλλα των δύο εμπεδώνει έτσι και στο πεδίο των πυρκαγιών το δίλημμα που ορίζει από τον Ιούλιο του 2019 το πολιτικό σκηνικό: Με τον Μητσοτάκη του Εβρου, της πανδημίας, του Καστελλόριζου – και τώρα της Εύβοιας; Ή με τον Τσίπρα του Ματιού, που «ξέρει» γιατί «έμαθε»;
Αλέξης Τσίπρας: Παρελθόν
2' 5" χρόνος ανάγνωσης
