Η επιλογή του κ. Σταύρου Μπένου για να ηγηθεί της ανασυγκρότησης της Εύβοιας έφερε μοιραία στην επιφάνεια το γνωστό πρόβλημα, που απασχολεί σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις. Ποιες είναι οι δεσμεύσεις τους, πολιτικές και ηθικές, απέναντι στα «δικά τους παιδιά»; Απέναντι σε όλους αυτούς που έτρεξαν και μόχθησαν για να γίνει το κόμμα τους κυβέρνηση; Και πώς αντιμετωπίζονται οι απαιτήσεις τους για την εξαργύρωση των κόπων τους;
Από την άλλη πλευρά, πώς θα αξιοποιηθούν πολιτικοί που δεν προέρχονται από την κυβερνώσα παράταξη, αλλά έχουν διάθεση να προσφέρουν και, κυρίως, έχουν να επιδείξουν ένα έργο θετικό; Αυτά τα διλήμματα αντιμετωπίζει κάθε πρωθυπουργός και προφανώς προσπαθεί να ισορροπεί στις επιλογές του. Ομως, αναμφίβολα το πολιτικό στίγμα σε αυτές τις περιπτώσεις το δίνει η επιλογή προσώπων καταξιωμένων, που δεν ανήκουν στην κυβερνώσα παράταξη. Μια τέτοια κίνηση φανερώνει την αυτοπεποίθηση της ηγεσίας πως ο νέος συνεργάτης της θα αφομοιώσει πολύ γρήγορα το πολιτικό πλαίσιο δράσης εντός του οποίου θα κινηθεί, πλαίσιο το οποίο δεν ορίζει αυτός, όπως είναι φυσικό. Επιλέχθηκε για τη διαχειριστική αποτελεσματικότητά του, λόγω της συσσωρευμένης εμπειρίας του. Συγχρόνως, με τέτοια εξωκομματική επιλογή σηματοδοτεί ή επιβεβαιώνει και το άνοιγμα του κυβερνώντος κόμματος σε όμορους πολιτικούς χώρους, στους οποίους επιδιώκει να ηγεμονεύσει.
Παρόμοιες πολιτικές κινήσεις διεύρυνσης των κομματικών οριζόντων τους έκαναν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Με μία διαφορά: η διεύρυνση του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν ήταν μόνο συμβολική, ήταν και ουσιαστική. Οι προσχωρήσαντες ανέλαβαν σημαντικές υπουργικές θέσεις. Απεναντίας, οι διευρύνσεις του Ανδρ. Παπανδρέου είχαν πιο πολύ συμβολικό χαρακτήρα. Ο πρωθυπουργός, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την εξουσία, κατέστησε σαφές με τις κινήσεις του ότι στρατηγική επιλογή του είναι η ηγεμονία στον χώρο του μεταρρυθμιστικού Κέντρου και σε ένα κομμάτι της Κεντροαριστεράς. Η υπουργοποίηση, σε κρίσιμα υπουργεία, στελεχών που προέρχονται από αυτούς τους πολιτικούς χώρους δεν ήταν αποσπασματική. Είχε στρατηγικό χαρακτήρα, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την προχθεσινή επιλογή του κ. Στ. Μπένου. Και τα «δικά μας παιδιά» τι γίνονται; Εκτιμώ πως αυτές οι λογικές πλέον δεν είναι μόνο ξεπερασμένες, είναι κυρίως αντιπαραγωγικές. Το ζητούμενο πάντα είναι η αποτελεσματικότητα σε συνδυασμό με τη μεγάλη εικόνα της στρατηγικής της διεύρυνσης.