Οι φυσικές καταστροφές μάς παραλύουν όλους. Μας καθηλώνουν μπροστά σε τηλεοράσεις και οθόνες, να παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα, σαν να θέλουμε να αποστασιοποιηθούμε από το θέαμα, λες και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε ως χολιγουντιανή ταινία. Περιμένουμε να τελειώσει η δυστοπία για να πάμε ήσυχοι για ύπνο.
Φθίνουν οι λέξεις, ευτελίζονται, «πύρινη κόλαση, λαίλαπα, πολιορκία», μετά από λίγο δεν ξέρουμε καν πώς να το ορίσουμε αυτό που συμβαίνει: χαμένες ζωές, καμένα σπίτια, ζώα, δάση, περιουσίες, πού μπαίνουν το μέτρο και η αξιολόγηση;
Από ποιο σημείο και μετά μπορούμε να μιλήσουμε για καταστροφή ή τραγωδία χωρίς να είμαστε υπερβολικά «μελό» και χωρίς να προδίδουμε την προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή;
Υπάρχει μαθηματικός τύπος ηθικής αν, π.χ., τα ζώα υπερβαίνουν σε αξία το δάσος ή αν τα σπίτια επιτρέπεται να εξισώνονται με ζωές;
Από την άλλη πλευρά αυτής της υπερευαισθησίας υπάρχει όλη αυτή η υφέρπουσα ηδονοβλεψία της φρίκης, σαν να μας ρουφάει ο τρόμος και δεν μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα, σαν να θέλουμε κι άλλο, διαρκώς μεγαλύτερη δόση πανικού. Εθιζόμαστε στην απαρίθμηση των πυρκαγιών, των θυμάτων, των εκκενώσεων και των ζημιών, δεν χορταίνουμε, σε μια βουλιμία απόλυτης απόγνωσης. Οπως όταν περνάμε με το αυτοκίνητο δίπλα από ένα θύμα αυτοκινητικού δυστυχήματος και λέμε μέσα μας «Οχι, δεν πρέπει να κοιτάξω, δεν έχει νόημα η εικόνα του θανάτου», αλλά τελευταία στιγμή κοιτάμε και συσπάται το πρόσωπό μας από τον αποτροπιασμό.
Οι δέκτες μεταδίδουν απευθείας τις φωτιές και μετά από λίγο μπορούμε σχεδόν να αισθανθούμε τα κεφάλια μας να καίνε, τα δάχτυλα να τσουρουφλίζονται, την ασφυξία να απλώνεται. Οι φωνές βραχνιάζουν, τα μάτια τσούζουν από τη στάχτη και τη συγκίνηση.
Την ίδια στιγμή ηχεί παράφωνη η μικροπολιτική αντιπαράθεση που συγκρίνει την Ηλεία το 2007, το Μάτι το 2018 και τις φετινές πυρκαγιές και προσπαθεί να αναδείξει νικητή. Ολοι χαμένοι μοιάζουν.
Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι καλό μέσα σε αυτόν το ζόφο, μια θετική επίπτωση: η ειλικρινής πια αγωνία για την κλιματική αλλαγή, η συνειδητοποίηση ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι και οι υποδομές στη χώρα είναι παρωχημένες –δεν έχουν καν ταξικό πρόσημο–, η αυθόρμητη επίδειξη αλληλεγγύης, ακόμη και η όψιμη ευαισθητοποίηση στα σόσιαλ μίντια: «Οταν καίγεται η χώρα, δεν ποστάρουμε σέλφις από παραλίες».