Πανικός από το ξύπνημα στην κόλαση, φρίκη, σπαραγμός για τους μόχθους μιας ζωής που έγιναν στάχτη, τρόμος μπροστά στην αντίξοη επανεκκίνηση σχεδόν από το μηδέν. Κι έπειτα ασυγκράτητη οργή. Ομως τα ακραία συναισθήματα που συνοδεύουν πάντα τις μεγάλες καταστροφές, οι καρβουνιασμένοι κορμοί στη θέση του δάσους, συνήθως δεν προκαλούν ριζικές αλλαγές σε προσανατολισμούς και συνειδήσεις, συνέργειες, συναινέσεις, ειδάλλως δεν θα επαναλαμβάνονταν για χρόνια τα ίδια ή παρόμοια λάθη. Κατά κανόνα, το άμεσο ενδιαφέρον εξαντλείται με την καταβολή των αποζημιώσεων στους πληγέντες. Είθε η αυριανή ημέρα να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα.
Μέχρι στιγμής οι ηγεσίες δεν έχουν δαπανήσει σοβαρούς πόρους και δυνάμεις σε έργα-αναχώματα στις καταστροφές, στη δημιουργία υποδομών ανθεκτικών σε παρατεταμένους καύσωνες, συχνότερες πυρκαγιές, υψηλή ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ μένουν καθηλωμένες σε μάλλον ατελή μοντέλα καταστολής των συμβάντων. Προβλέπουν τα διαρκώς μεταβαλλόμενα χειρότερα, όμως οχυρώνονται μόνο θεωρητικά απέναντι σε αυτά. Από την άλλη, ούτε οι πολίτες έμαθαν να απαιτούν περισσότερη πρόληψη (συχνά ενάντια στα προσωπικά τους συμφέροντα), αυτήν την ήρεμη δύναμη ανάσχεσης κάθε κακού, που προϋποθέτει κρατικό σχέδιο, βούληση, χρήμα, και δεν αποδίδει άμεσο πολιτικό όφελος. Και να συμμετέχουν ενεργά σε αυτήν.
Οι κυβερνήσεις είναι δραματικά απαράσκευες όσον αφορά την ουσιαστική προστασία του φυσικού πλούτου και εγκληματικά αδιάφορες στην εκπαίδευση των πολιτών, ώστε να κάνουν, όλοι, κανόνα ζωής πράγματα μεγάλα αλλά και απλά: να μη χτίζουν αυθαίρετα στα δάση (και οπουδήποτε αλλού), να μη σπαταλούν πόρους, να καθαρίζουν επιμελώς τις ιδιοκτησίες τους, να μην πετούν τη γόπα στα ξερόχορτα, να μην καίνε σκουπίδια ή χόρτα στην πίσω αυλή, να μη στήνουν μπάρμπεκιου στην εξοχή, να μη φυτεύουν ψηλά δέντρα δίπλα σε καλώδια της ΔΕΗ, να μην εκτελούν εργασίες κοντά σε φυσική καύσιμη ύλη…
Η κλιματική αλλαγή δεν σπέρνει παντού ισόποσα δεινά, καθώς ορισμένες χώρες πράττουν αρκετά, ενώ άλλες ελάχιστα ενάντια σε αυτά. Οι πρώτες σίγουρα δεν διαθέτουν μια αθεράπευτα ασυντόνιστη, υδροκεφαλική, μαλθακή, πελατειακή κρατική μηχανή. Αλλά μια ολιστική, διαφανή ετοιμοπόλεμη διοίκηση, ευέλικτη σε υπερβάσεις, όπως και πολυπληθή κινήματα εθελοντών. Εκεί, μειώνονται αισθητά οι επιτελικοί και οι πολίτες που γίνονται με τον έμμεσο, αθέλητο τρόπο τους εμπρηστές, όπως και τα μεγέθη και τα επακόλουθα της καταστροφής.