Μάλλον έχω καταλάβει καλά. Το σχέδιο ανάπλασης των βασιλικών κτημάτων στο Τατόι στηριζόταν στον συνδυασμό του φυσικού με το ιστορικό περιβάλλον. Για το πρώτο δεν έχω τίποτε να πω. Είναι γνωστό ότι ήταν ένας από τους απόλυτους προορισμούς πεζοπορίας, ειδικά για όσους ζουν στο άγονο τοπίο της πρωτεύουσας. Για το δεύτερο, ένα θα πω προς το παρόν. Αν υπολογίσουμε πόσα από τα 200 χρόνια της ύπαρξής του το κράτος μας ήταν βασίλειο, μπορούμε να αντιληφθούμε την αξία του Τατοΐου. Διάβασα στην αυτοψία του Σάκη Ιωαννίδη στην «Κ» ότι από τις 42.000 στρέμματα του δάσους δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτε. Κατά συνέπεια, το σχέδιο ανάπλασης έχει χάσει τον έναν από τους δύο πυλώνες του. Γι’ αυτό απορώ ειλικρινά με την ευκολία με την οποία η κ. Μενδώνη ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι οι ζημιές είναι ελάχιστες. Ευτυχώς, την επομένη ο κ. Μητσοτάκης, στη συνέντευξη Τύπου, για μία ακόμη φορά αποτίμησε με ειλικρίνεια το μέγεθος της καταστροφής: «Δεν τα καταφέραμε», είπε, «και λυπάμαι γι’ αυτό». Εχει περισσότερες πληροφορίες από την υπουργό του; Ή μήπως διαθέτει την πολιτική ευφυΐα ώστε να ξέρει πως οι λέξεις δεν μπορούν να σκεπάσουν το οφθαλμοφανές; Αν όμως η κ. Μενδώνη προσπάθησε να αποκρύψει τη φυσική καταστροφή, δεν της περνάει από το μυαλό ότι έτσι δημιουργεί υποψίες και για τα υπόλοιπα; Και ας πούμε ότι οι στέγες των κτιρίων μπορούν να αποκατασταθούν – υποθέτω ότι θα έχουν φροντίσει να τις αποτυπώσουν. Μας διαβεβαιώνει, όμως, πως το κοντέινερ που κάηκε δεν περιείχε αντικείμενα αξίας. Οταν προσπαθεί να υποβαθμίσει την καταστροφή του δάσους, γιατί να την πιστέψουμε όταν μας μιλάει για την αξία των αντικειμένων;
Η πονεμένη ιστορία που ακούει στο όνομα Τατόι εντάσσεται στο ψυχοπαθολογικό υπόστρωμα της δημοκρατίας μας. Ακόμη και το γεγονός ότι επιμένουμε να τα αποκαλούμε «πρώην» βασιλικά κτήματα, για να δώσουμε πιστοποιητικό για το φρόνημά μας. Είναι βασιλικά κτήματα όχι επειδή ανήκουν στον τέως βασιλιά, αλλά επειδή αυτό είναι το ιστορικό τους όνομα. Είναι σαν να αποκαλείς την Ακρόπολη, που δεν είναι πλέον ακρόπολη καμιάς πόλης, πρώην Ακρόπολη. Για δεκαετίες ολόκληρες τα αντιμετωπίζαμε σαν να μην υπήρχαν. Χειρότερα ακόμη, σαν να μην τολμούσαμε να παραδεχθούμε πως υπήρχαν. Λυπάμαι, αλλά ας παραδεχθούμε τώρα πως η καταστροφή του δάσους είναι, εκτός των άλλων, προϊόν της αμέλειας και της εγκατάλειψης με την οποία περιβάλλαμε το Τατόι.
Η καταστροφή στο Τατόι είναι μεγάλη. Το Τατόι, τουλάχιστον για μια-δυο γενιές, δεν πρόκειται να γίνει έτσι όπως μας το υποσχέθηκε η ανάπλασή του. Και αν θέλουμε την ανάπλαση του δάσους, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αποτίμηση της καταστροφής.