Τι αξία έχει το αξίωμα; Για τον άρτι προαχθέντα Ακη Σκέρτσο, μάλλον μόνο συμβολική. Ως υπουργός Επικρατείας δεν θα κάνει περισσότερα από όσα έκανε ως υφυπουργός. Ούτε θα έχει άλλον ρόλο.
Υποτελείς των στερεοτύπων, οι δημοσιογράφοι θέλουν τον ανασχηματισμό «σαρωτικό». Αλλιώς δεν μετράει σαν κανονικός. Ο Μητσοτάκης, όμως, έχει δείξει ότι όταν ανασχηματίζει δεν κρατάει σάρωθρο, αλλά πινέλο – και μάλιστα ψιλό. Από το ενεργητικό του μπορεί κανείς να συμπεράνει και πώς του αρέσει να κυβερνά.
Στους 25 μήνες της θητείας του, μόνο δύο υπουργοί έχουν αποπεμφθεί από το κυβερνητικό σχήμα (Θεοδωρικάκος, Βρούτσης). Οι περισσότερες ανακατατάξεις έχουν γίνει στο χαμηλότερο επίπεδο –υφυπουργών και γενικών γραμματέων– και μάλιστα στον πυρήνα του ίδιου του Μαξίμου – στο διπλωματικό γραφείο του πρωθυπουργού, στη θέση του συμβούλου ασφαλείας και δις στην εκπροσώπηση της κυβέρνησης.
Το «γούστο» που καθοδηγεί τις αλλαγές είναι σταθερό. Ο Σκέρτσος, ας πούμε, δεν είναι ο πρώτος εξωκοινοβουλευτικός υφυπουργός που αναβαθμίζεται. Είναι η συνέχεια ενός μοτίβου βάσει του οποίου ανατίθενται σε τεχνοκράτες που θεωρούνται επιτυχημένοι βαρύτερα χαρτοφυλάκια – ο Σκυλακάκης στο Οικονομικών, ο Παπαθανάσης στο Ανάπτυξης, ο Κοντοζαμάνης στο Υγείας. Ανάλογη εξέλιξη είχαν και γενικοί γραμματείς που προηγήθηκαν της προαγωγής Τριαντόπουλου σε υφυπουργό αποζημιώσεων – ο Χαρδαλιάς από γραμματέας υφυπουργός στην Πολιτική Προστασία, ο Γιατρομανωλάκης στο Πολιτισμού.
Τι σηματοδοτεί η ρουτίνα που αποτυπώνεται σε αυτήν τη λίστα; Οτι τους αρμούς του νεομητσοτακικού συστήματος διακυβέρνησης αποτελούν δεύτερα ονόματα, χωρίς πολιτικές περγαμηνές, αλλά με ένσημα στο πεδίο. Αν υπάρχει κάπου εφαρμοσμένη η περιλάλητη «επιτελικότητα», θα πρέπει κάποιος να την αναζητήσει στους εργάτες – και όχι στους αιρετούς αστέρες που εκτελούν στα τηλεπαράθυρα και στα ερτζιανά το πολιτικό ρεπερτόριο του θιάσου.
Πρόκειται για ένα μοντέλο που προκαλεί τη μουρμουριστή δυσαρέσκεια του βαθέος κόμματος, το οποίο συναισθάνεται ότι η ισχύς του είναι αντιστρόφως ανάλογη της ισχύος αυτού του πρωθυπουργού. Για να το πούμε ωμά, η πανίδα του κόμματος νιώθει ότι ο Μητσοτάκης δεν την έχει (ακόμη) ανάγκη για να κυβερνήσει.
Πρόκειται επίσης για μοντέλο μάλλον πρωτοφανές – ως προς την εργασιακή (βλέπε και corporate) κουλτούρα του. Δύο υπουργούς Επικρατείας είχε και ο Τσίπρας. Αλλά ο ένας ήταν ο Βερναρδάκης – που διάβαζε όπως διάβαζε τις δημοσκοπήσεις· και ο άλλος ο Φλαμπουράρης – που μάλλον διάβαζε τον καφέ και τα χαρτιά.
Κάθε ανασχηματισμός, όσο μικρός και αν είναι, έχει και τον χαρακτήρα έμπρακτης αυτοκριτικής. Στην περίπτωση του Μητσοτάκη, η αυτοκριτική είναι «μετα-κριτική»: στα ελλείμματα της «επιτελικότητας» απαντά με περισσότερη «επιτελικότητα».
Άκης Σκέρτσος: Πινέλα
1' 56" χρόνος ανάγνωσης