Ενώ οι ΗΠΑ και γενικότερα η Δύση προσπαθούν (α) να καταλάβουν πώς και γιατί επικράτησαν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, (β) να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα της προσχώρησής του επίσημα στο φανταμενταλιστικό Ισλάμ, έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για τις πιθανές επιπτώσεις στη διεθνή σκηνή. Γιατί αναπόφευκτα θα υπάρχουν τέτοιες, όχι ίσως άμεσα, αλλά σίγουρα μεσοπρόθεσμα, ορατές ή δυσδιάκριτες με γυμνό μάτι.
Οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι αυτή τη φορά οι Ταλιμπάν εμφανίζονται πιο μετριοπαθείς, προσπαθώντας να απαλείψουν τη βάρβαρη συμπεριφορά και εικόνα τους κατά την προηγούμενη θητεία τους στην εξουσία. Η ρητορική τους είναι πιο ήπια, δείχνουν αποφασισμένοι να μην προσφέρουν θαλπωρή, ούτε να εξαγάγουν ισλαμική τρομοκρατία, υπόσχονται αμνηστία στους συμπατριώτες τους που ήταν έως τώρα απέναντι, θέλουν να γίνει αποδεκτό το εμιράτο τους από τη διεθνή κοινότητα, αφήνουν ανενόχλητους τους Αμερικανούς και τους υπόλοιπους ξένους να αποχωρήσουν, προφανώς κατόπιν συμφωνίας.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, καθιστούν σαφές ότι το καθεστώς θα εφαρμόζει τον ισλαμικό νόμο. Οι Ταλιμπάν είναι οι «μαθητές της ισλαμικής γνώσης και σοφίας» και η μετονομασία της χώρας σε Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν τα λέει όλα. Προσθέτοντας το ιστορικό του φανατισμού και της τρομοκρατίας που τους ακολουθεί, μαζί με το γεγονός ότι πέρα από τις φυλές που αποτελούν τον αφγανικό πληθυσμό, υπάρχουν και φράξιες με διάφορους βαθμούς θρησκοληψίας στις τάξεις των Ταλιμπάν, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα επακολουθήσει.
Το Αφγανιστάν έχει σύνορα με το Πακιστάν, το Ιράν, την Κίνα και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες του Ουζμπεκιστάν, του Τουρκμενιστάν και του Τατζικιστάν. Από πρώτη ματιά ωφελημένο από τις εξελίξεις είναι το Πακιστάν, του οποίου εδώ και χρόνια οι μυστικές υπηρεσίες, και όχι μόνον, διατηρούν σχέσεις με τους Ταλιμπάν, ακόμη και με την Αλ Κάιντα παλαιότερα. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να ανησυχούν τα κοσμικά καθεστώτα των Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν με τους τουρκογενείς/μογγολικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, αλλά και η Ρωσία, μήπως ο ισλαμικός φονταμενταλισμός περάσει τα σύνορα και διαχυθεί στις χώρες τους. Ανήσυχο ασφαλώς είναι και το σιιτικό Ιράν, που θα γειτονεύει πια με φανατικό σουνιτικό κράτος, και το ίδιο ισχύει και για την Κίνα. Τα σύνορα Αφγανιστάν – Κίνας είναι μόλις 80 χιλιόμετρα, αλλά η όμορη περιοχή της δεύτερης είναι των τουρκογενών μουσουλμάνων Ουιγούρων. Αποκλείεται, πάντως, το Πεκίνο να επιτρέψει οποιαδήποτε αναταραχή εκεί…
Κυρίως, όμως, τα γεγονότα του Αφγανιστάν σηματοδοτούν μία ακόμη νίκη του θρησκευτικού Ισλάμ εις βάρος των αξιών της Δύσης. Εχουν προηγηθεί η επικράτηση των μουλάδων στο Ιράν παλαιότερα, η επιρροή του στο Πακιστάν, η αποτυχία της λεγόμενης Αραβικής Ανοιξης, η σταδιακή μετατροπή της Τουρκίας –που μαζί με το Κατάρ αναμένει οφέλη από τις εξελίξεις– σε ισλαμικό κράτος. Δίχως αμφιβολία, η Δύση βρίσκεται πια σε άμυνα με βασική γραμμή αντίστασης την Ανατολική Μεσόγειο, περιλαμβανομένου του Αιγαίου. Το αντιλαμβάνεται όμως και έχει πραγματική βούληση αντίστασης;