Ησυχη είναι η Αθήνα τις αυγουστιάτικες αυτές μέρες, απολαυστική θα έλεγα, l αλλά τα σαράκια σαράκια μέσα μας. l Δύο κυρίως: l Πόσα κρούσματα και διασωληνωμένους έχουμε σήμερα l και ποια φωτιά θα μας κάψει πάλι τα φυλλοκάρδια μας. l Δεν είναι τα μόνα, αλλά είναι αυτά που απειλούν να υπονομεύσουν την πορεία της χώρας – πορεία ούτως ή άλλως επί ξυρού ακμής. l Σταγόνες κουράγιου παίρνουμε από ειδήσεις όπως η καλή πορεία, παρ’ όλ’ αυτά, του τουρισμού, η συγκράτηση των οικονομικών εντός των προκαθορισμένων ορίων του κρατικού προϋπολογισμού, η σταθερή στάση της κυβέρνησης στη θέσπιση και εφαρμογή μιας σειράς μεταρρυθμίσεων l και, τελευταίο αλλ’ όχι και έσχατο, το δρόσισμα από την αρχηγική πλέον εμφάνιση του Πολάκη με την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει ο Σύριζα αν θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση. l Νά ’ναι καλά ο άνθρωπος. l «Πάντα τέτοια» να ευχηθούμε l – όπως μάλλον θα εύχονται, κατευχαριστημένοι, και οι κυβερνητικοί, διότι τέτοιων αντιλήψεων αντιπολίτευση είναι ακριβώς αυτή που τους εξασφαλίζει μακροημέρευση. l
Σιωπηρά είχε εγκαταλειφθεί από την κυβέρνηση η αρχική πρωθυπουργική εξαγγελία ότι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα επεκταθεί προς τα εγκαταλελειμμένα κτίρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στην Πατησίων, τα οποία και θα συμπεριλάβει. l Η επέκταση πάει καιρός που έχει αποφασιστεί, ως γνωστόν, να γίνει υπογείως και ως το ανακαινισμένο «Ακροπόλ» στο απέναντι πεζοδρόμιο, l αλλά όπως και να έχει εκκρεμούσε μία, τουλάχιστον, απορία: l Καλά, και με τα παρατημένα στην τύχη τους κτίρια του ΕΜΠ τι τελικά θα γίνει; l Ετσι θα μνέσκουν, σαν φαντάσματα, για να στεγάζονται όποτε έχουν φαγούρες τα καλόπαιδα της αναρχοαυτονομίας, l αλλά και μερικά γραφεία καθηγητών της Αρχιτεκτονικής, που δεν κουνιούνται με τίποτα από το βολικό κέντρο; l Φαίνεται όμως πως ο αποσοβηθείς «κίνδυνος» να βάλει η κυβέρνηση χέρι και «να τα δώσει στο Μουσείο» ενεργοποίησε το έχον και κατέχον ΕΜΠ, το οποίο πρόσφατα διακήρυξε πως σκοπεύει να μετατρέψει το (βασικό του συγκροτήματος) κτίριο Γκίνη σε «Πολιτιστικό Κέντρο» l (άλλο ένα – κι απέναντι από το Ακροπόλ μάλιστα), l με εκθέσεις, αίθουσα συνεδρίων, εστιατόρια, καφέ l – και βεβαίως φουλ ανακαίνιση, υποθέτω, των γραφείων των κυρίων καθηγητών που έχουν ριζώσει εκεί. l
Μια άλλη αναπάντητη απορία είναι βέβαια τι συνέβη και η κυβέρνηση ανέκρουσε πρύμναν από την αρχική πρωθυπουργική «εξαγγελία». l Το πιθανότερο είναι ότι προσέκρουσε στην κάθετη άρνηση του ΕΜΠ να παραχωρήσει το έχει του, πράγμα που καθυστερημένα αντιλήφθηκε η κυβέρνηση ότι δεν μπορούσε, νομικά, να υπερκεράσει. l Αλλά αν έτσι έχουν τα πράγματα, κακώς δεν δόθηκε στην κοινή γνώμη η οφειλόμενη εξήγηση για την εγκατάλειψη της «εξαγγελίας» l και κυρίως κάκιστα είχε βιαστεί ο πρωθυπουργός να την κάνει, πριν βεβαιωθεί προηγουμένως ότι είναι πραγματοποιήσιμη. l Ψύλλοι στ’ άχυρα; l Ναι, αλλά πετραδάκι πετραδάκι το τσαρδάκι χτίζεται, που έλεγε και εκείνο το παλιό λαϊκό. l Το τσαρδάκι της αξιοπιστίας και της συνέπειας. l
Στον σάλο που έχει προκαλέσει διεθνώς το Χρονικό του Προαναγγελθέντος Φευγιού των ΗΠΑ από το δύσμοιρο Αφγανιστάν l –αν και όχι έτσι, όχι και άρον άρον, όπως συνέβη– l ήρθε να προστεθεί και μία αντίδραση από τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας: l Η βαρουφάκειος χαρμολύπη για την «τελική, μια για πάντα, ήττα του φιλελεύθερου – νεοσυντηρητικού ιμπεριαλισμού», αφ’ ενός, l κι ένα «κουράγιο αδελφές», προς τις γυναίκες του Αφγανιστάν, αφ’ ετέρου. l Απορώ που ο διανοούμενος Γιάνης παρέλειψε να προσθέσει στο τέλος κι εκείνη την τσεχοφική προτροπή: l «Στην Ευρώπη, αδελφές μου, στην Ευρώπη». l Μισά πράγματα.