Το μεσημέρι της Κυριακής, στο τέρμα της λεωφόρου Κύμης, στη διασταύρωση για Θρακομακεδόνες και Βαρυμπόμπη, είχες την αίσθηση ότι κάτι πολύ περίεργο συνέβαινε (εν αγνοία σου): δύο περιπολικά είχαν σταθμεύσει αντίθετα στο ρεύμα, ενώ στρίβοντας προς Θρακομακεδόνες ένα στρατιωτικό τζιπάκι έκοβε βόλτες με πολύ χαμηλή ταχύτητα. Ο βαθμοφόρος κοίταγε με ιδιαίτερα καχύποπτο ύφος τους διερχόμενους οδηγούς. Ημασταν όλοι υποψήφιοι εμπρηστές.
Υποτίθεται πως όλη αυτή η επιχείρηση αυξημένης εγρήγορσης στα περιαστικά δάση της Αθήνας, με την κινητοποίηση του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας εξαιτίας του ακραίου κινδύνου εκδήλωσης πυρκαγιάς, θα έπρεπε να εμπνεύσει στους πολίτες ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Προσωπικά, θύμωσα και διασκέδασα (ταυτόχρονα). Θύμωσα γιατί δεν μπορούσα να μην σκεφτώ, αγναντεύοντας στα δεξιά μου τις πληγωμένες πλαγιές της Πάρνηθας και αναλογιζόμενος την καταστροφή που δεν έπιανε το βλέμμα μου, γιατί όλα αυτά τα πολύ λίγα, τα εντελώς αυτονόητα, γίνονταν τόσο αργά.
Η λογική απάντηση είναι για να μην έχουμε νέες φωτιές, νέες απώλειες σε χλωρίδα και πανίδα, νέα δράματα. Το ίδιο κράτος που τουλάχιστον στην περίπτωση της Βαρυμπόμπης πιάστηκε δύο φορές στον ύπνο, τώρα υπερβάλλει «εαυτόν» και ελέγχει την κυρία που πάει στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς για να αγοράσει εφημερίδα. Δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω με όλη αυτή την υπερπροσπάθεια των Αρχών να δείξουν πόσο σοβαρά παίρνουν την αποστολή τους. Αν τους είχα δει στους δρόμους των Θρακομακεδόνων και της Βαρυμπόμπης τις ημέρες του μεγάλου καύσωνα, πριν τα πράγματα γίνουν πραγματικά επικίνδυνα, δεν θα έβρισκα τίποτα το διασκεδαστικό σε όλες αυτές τις σκηνές. Οπως δεν είχα γελάσει καθόλου τον Ιούνιο στη θέα φορτηγών της Πολιτικής Προστασίας να μεταφέρουν εκατοντάδες πεσμένα κλαδιά από τον χιονιά του Φεβρουαρίου. Αντίθετα, είχα αισθανθεί πολίτης προηγμένου κράτους.
Τώρα, όμως, όλη αυτή η κινητοποίηση είχε ένα στοιχείο οριακά κωμικό. Φυσικά το προτιμώ από την αδιαφορία, την αναισθησία και την εγκατάλειψη. Και είναι μια κληρονομιά που πρέπει να αξιοποιήσουμε από αυτό το απαίσιο καλοκαίρι. Είναι δυνατόν να ζούμε σε μια από τις πιο πυρόπληκτες χώρες της Ευρώπης και ο Στρατός, για παράδειγμα, να μην έχει ουσιαστικό ρόλο στην πρόληψη των πυρκαγιών; Ολα είναι δυνατά σε μια κοινωνία και σε ένα πολιτικό σύστημα όπου η προστασία του περιβάλλοντος ήταν τόσο χαμηλά στις αξίες μας. Ας ελπίσουμε ότι το ολοκαύτωμα του φετινού καλοκαιριού θα μας γίνει μάθημα.