Μόνο προβληματισμό, και δυστυχώς καμία έκπληξη, προκαλεί ο αποκαρδιωτικός «απολογισμός» του κοινοβουλευτικού συστήματος όσον αφορά τα αντανακλαστικά ή και την ευαισθησία των μελών του, τώρα που τελειώνει ένας εξαιρετικά δύσκολος, «πύρινος» Αύγουστος.
Τι θα μπορούσε να γίνει «με κλειστή τη Βουλή», μετά την επιλογή να μην γίνονται συνεδριάσεις τον τρέχοντα μήνα; Ο κατά τα άλλα πολυταλαιπωρημένος Κανονισμός της Βουλής δείχνει τον δρόμο. Η προγραμματισμένη για αύριο συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, για τις καταστροφικές πυρκαγιές, στηρίζεται στην αξιοποίηση του άρθρου 142Α, σύμφωνα με το οποίο ο πρωθυπουργός μπορεί να ενημερώνει εκτάκτως την εθνική αντιπροσωπεία «για οποιαδήποτε σοβαρή δημόσια υπόθεση». Δυνατότητες για ανάληψη πρωτοβουλιών, ωστόσο, προβλέπονται και για τους βουλευτές. Ειδικότερα, στο άρθρο 32 υπάρχει πρόβλεψη για έκτακτου χαρακτήρα λειτουργία των διαρκών κοινοβουλευτικών επιτροπών – προφανώς όταν προκύπτουν σοβαρές δημόσιες υποθέσεις: στην τρίτη παράγραφο για άσκηση κοινοβουλευτικού ελέγχου και, κυρίως, στην έκτη παράγραφο για ειδικές συνεδριάσεις και συζητήσεις «μετά από πρόταση του ενός τρίτου των μελών της και σύμφωνη γνώμη του προέδρου της Βουλής». Είχαμε τις πυρκαγιές, λοιπόν, με τον κίνδυνο των πιθανολογούμενων πλημμυρών να ακολουθεί. Δυστυχώς είχαμε και το μείζον ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας.
Μας προέκυψε και το θέμα Αφγανιστάν – Τουρκία – πρόσφυγες. Αρμόδιες διαρκείς επιτροπές για τέτοια ζητήματα υφίστανται. Δεδομένου ότι είναι 54μελείς, χρειαζόταν να ζητήσουν μια έκτακτη συνεδρίαση 18 βουλευτές. Η αντιπολίτευση διαθέτει 26. Βεβαίως, τέτοιο δικαίωμα διαθέτουν και οι βουλευτές της πλειοψηφίας, που θα μπορούσαν –σε συνεννόηση προφανώς με την κυβέρνηση, ώστε να μην φανεί ως έκφραση εσωκομματικής αντιπολίτευσης, όπως συχνά στην Ελλάδα ερμηνεύονται κάποιες τέτοιες κινήσεις– να αναλάβουν σχετική πρωτοβουλία.
Πιθανώς ουδείς θα ανέμενε από μια τέτοια πρωτοβουλία βουλευτών ένα άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα για τις προς εξέταση σοβαρές δημόσιες υποθέσεις. Ούτε άμεσα θα συνέβαλε στην αποκατάσταση της φθοράς την οποία έχει υποστεί το πολιτικό/κοινοβουλευτικό σύστημα εξαιτίας της διαχρονικά κακής λειτουργίας του. Ωστόσο, θα έδινε ένα έστω μικρό μήνυμα ύπαρξης ενδιαφέροντος των μελών της εθνικής αντιπροσωπείας, αρκετοί εκ των οποίων –δυστυχώς– αντί του Κοινοβουλίου επέδειξαν προτίμηση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή κοινωνικής δικτύωσης. Θα ήταν ένα βήμα, με άλλα λόγια, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η πανδημία έδωσε και ένα εξαιρετικό εργαλείο για αυτούς που δεν δίνουν άλλοθι σε εκείνους και εκείνες που θέλουν να βλέπουν «εμπόδια» αντί για λύσεις ή τόπους διακοπών αντί για την πλατεία Συντάγματος: τις τηλεδιασκέψεις ως επιτυχώς δοκιμασμένη διαδικασία. Οπότε, δικαιολογία για την απραξία ουδεμία υπάρχει.