Και για να έχουμε το καλό ρώτημα: τι σόι τεκμηρίωση χρειάζεται η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), η οποία ρητώς τάσσεται υπέρ των εμβολίων αλλά πρακτικώς κάνει απεργίες κατά των υποχρεωτικών εμβολιασμών; Σύμφωνα με την ανακοίνωσή της, «το μέτρο του υποχρεωτικού επί ποινή αναστολής της εργασιακής σχέσεως εμβολιασμού των υγειονομικών αποτελεί ένα εξαιρετικά ανάλγητο μέτρο, στερούμενο παντελώς επιστημονικής τεκμηρίωσης για την αναγκαιότητά του» (23.7.2021).
Ας θεωρήσουμε προς στιγμήν ότι η κοινή λογική δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της επιστημονικής τεκμηρίωσης. Ας υποθέσουμε ότι χρειάζεται ειδική έρευνα για να καταλάβουμε τον κίνδυνο που διατρέχει η πλέον ευπαθής ομάδα του πληθυσμού, δηλαδή οι ασθενείς, οι οποίοι εξ ανάγκης (και όχι από επιλογή) μπορεί να έρθουν σε επαφή με κάποιον ανεμβολίαστο υγειονομικό. Η πιθανότητα της συνάντησης στα δημόσια νοσοκομεία είναι 10%. Τόσοι, λέει η ΠΟΕΔΗΝ, είναι οι ανεμβολίαστοι εργαζόμενοι κι ας μην τσακωθούμε για τα νούμερα.
Δεν ξέρουμε πώς μπορεί να γίνει μια έρευνα σαν αυτή που προαπαιτούν οι συνδικαλιστές για να τεκμηριώσουν τη ζημιά που προκαλούν οι ανεμβολίαστοι. Στον χώρο του συνδικαλιστικού παραλόγου όλα είναι πιθανά να λεχθούν. Υπάρχει όμως ένα αθέατο πρόβλημα με την ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ: αν ο λεγόμενος υποχρεωτικός εμβολιασμός των υγειονομικών στερείται «παντελώς επιστημονικής τεκμηρίωσης για την αναγκαιότητά του», το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το αντίθετό του: και η μη αναγκαιότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού στερείται «παντελώς επιστημονικής τεκμηρίωσης».
Με δεδομένη, λοιπόν, την αδυναμία επιστημονικής τεκμηρίωσης προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση οι συνδικαλιστές της ΠΟΕΔΗΝ είχαν να απαντήσουν σε ένα ηθικό δίλημμα. Διακινδυνεύουν –έστω με βάση την κοινή λογική και χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση– την υγεία των ευάλωτων συμπολιτών τους, ή κάνουν το χατίρι στους ψεκασμένους συναδέλφους τους; Το απάντησαν με καθαρά συντεχνιακό και απάνθρωπο τρόπο…
Εχουμε πει πολλάκις ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποτελούν τη γραφειοκρατία του εργατικού κινήματος. Ολες οι γραφειοκρατίες, παντού στον κόσμο, αποκτούν τη δική τους ατζέντα, κατά κανόνα εις βάρος εκείνων που εκπροσωπούν. Δεν ξέρουν, για παράδειγμα, οι συνδικαλιστές ότι ο πληθωρισμός των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας στρέφει τους πολίτες ενάντια στις διεκδικήσεις των εργαζομένων; Κι όμως! Κάθε λίγο και λιγάκι σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε, επειδή προέχει η πολιτική τους ατζέντα, προσωπική ή κομματική, μερικές φορές και ενδοκομματική. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ελεγχόμενα από το ΠΑΣΟΚ συνδικάτα πρωτοστάτησαν στον αγώνα κατά της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που πρότεινε το ΠΑΣΟΚ το 2001.