Αυτό που προσπάθησε να κάνει χθες ο Τσίπρας στον Μητσοτάκη το είχε κάνει ήδη ο Μητσοτάκης στον εαυτό του. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησε να κρεμάσει στον πρωθυπουργό όλο το βάρος της ευθύνης για τις πυρκαγιές.
Το βάρος όμως το είχε από την πρώτη στιγμή αναδεχθεί ο ίδιος ο Μητσοτάκης, εμφανιζόμενος για να ζητήσει προσωπικά συγγνώμη και απολογούμενος επί δύο ώρες στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε. Ακόμη και η πρωτοβουλία για τη συζήτηση της Τετάρτης στη Βουλή ανήκε στον ίδιο.
Ο πρωθυπουργός σχεδόν εξήγησε το σκεπτικό της προσωπικής εφόδου στο κάδρο των ευθυνών. Είπε ότι, αυτονοήτως, η ευθύνη θα κατέληγε –ούτως ή άλλως– στον ίδιο. Εκείνο που δεν είπε είναι ότι έχει διδαχθεί από τη μάταιη προσπάθεια του προκατόχου του να προφυλάξει εαυτόν από το Μάτι.
Μάταιη ήταν και η προσπάθεια να κρατηθεί ο βαρύς ίσκιος του Ματιού μόνο σε επίπεδο παρασιωπητικών υπαινιγμών κατά το πρώτο μέρος της συζήτησης. Η σύγκριση –τα καμένα μας, τα καμένα σας– αποδείχθηκε αναπόφευκτη. Και αντιφατική προς την πολλαπλώς ενδιαφέρουσα δήλωση του Μητσοτάκη ότι «δεν μετριέμαι με σας».
Με αυτή, ο πρωθυπουργός έμοιαζε να απαντά στη μόνιμη επωδό καλόπιστων επικριτών του, ότι από την παρούσα κυβέρνηση προσδοκούν πολύ περισσότερα από το να είναι απλώς καλύτερη της προηγούμενης.
Σε ένα περιβάλλον όπου η μείζων αντιπολίτευση διασπείρει τη θεωρία ότι η κυβέρνηση είχε εμπρηστικό δόλο «μη κατάσβεσης»· όπου η ελάσσων αντιπολίτευση ανησυχεί για τις τοξικές έλικες των ανεμογεννητριών και τα drones των πολυεθνικών που σπέρνουν υβριδικά δενδρύλλια στα καμένα δάση· σε αυτό το περιβάλλον η κυβέρνηση χρειάζεται να είναι όντως πολύ καλύτερη από απλώς καλύτερη των πολιτικών ανταγωνιστών της.
Ομως, κάθε πολιτική επιλογή δεν μπορεί παρά να καταλήγει διαζευκτική. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης, προτού εκστομίσει το «δεν μετριέμαι», είχε ζυγίσει ονομαστικά τους δικούς του υπουργούς Επικρατείας σε σύγκριση με τους υπουργούς Επικρατείας του Τσίπρα. Ο ίδιος στάθμισε μετά τα στρέμματα του φετινού καλοκαιριού σε σχέση με τα φέρετρα του 2018.
Ο αντίπαλός του δεν μπορεί να είναι ένα υψιπετές ιδανικό – ένα αόρατο πρότυπο απέναντι στο οποίο θα βαθμολογεί τον εαυτό του. Ο αντίπαλος που συνδιαμορφώνει και το πάντοτε κυμαινόμενο μέτρο των κυβερνητικών επιδόσεων είναι αυτός εδώ: ο Τσίπρας.
Η κοινοβουλευτική σταχτομαχία επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ξέραμε. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Μητσοτάκη είναι ταυτόχρονα και το μεγαλύτερό του βαρίδι: σε αυτή την πολιτική γεωγραφία, του είναι αρκετό να είναι απλώς καλύτερος του αντιπάλου.