Πώς να προσπεράσεις τον Πολάκη; Πρόκειται για αστείρευτο ψεκαστήρα μιντιακού σκανδαλισμού – εσχάτως και αντιεμβολιαστικού. Εξαιτίας αυτής της τοξικής γοητείας του, είναι πάντα πρόχειρος για τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εύκολο –και ευπώλητο– να αντιπολιτεύεσαι την ακρότητα.
Αν απαλλαγεί, όμως, κανείς από τους αυτοματισμούς που του επιβάλλει η αγορά της προσοχής, ίσως δει ότι η πραγματική επιρροή του πολακικού προϊόντος περιορίζεται στον κύκλο των ήδη προσηλυτισμένων. Πιο πολλοί είναι εκείνοι που λατρεύουν να αποτροπιάζονται από αυτόν παρά εκείνοι που θα τον συμβουλεύονταν για την υγεία τους.
Περίπου το ίδιο ισχυρίζονται πια, αν και όχι ηχηρά, οι σύντροφοί του: μην ακούτε τον Πολάκη – μιλάει για τον εαυτό του· να ακούτε τι λέει το κόμμα. Πράγματι. Αν υπάρχει επιδραστική συριζαϊκή φωνή, αυτή είναι η επίσημη γραμμή του κόμματος. Και δεν είναι μια γραμμή καθαρή.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, διά του μειλίχιου στόματος του τομεάρχη Υγείας, λέει ότι είναι υπέρ της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού στο προσωπικό του ΕΣΥ, αλλά χωρίς κυρώσεις. Θα έπρεπε, λέει ο Ξανθός, οι ανεμβολίαστοι να κάνουν πιο συχνά τεστ. Δεν διευκρίνισε αν, κατά την ιατρική του αντίληψη, το τεστ και το εμβόλιο είναι μέσα ισοδύναμα για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Θα έπρεπε, λέει επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νόμος για την υποχρεωτικότητα να ανασταλεί προκειμένου να συζητήσουμε με τα συνδικάτα τρόπους συναινετικής συμμόρφωσης που θα είναι αναλογικότεροι προς τον κίνδυνο. Δηλαδή; Με τον κίνδυνο να ορίζεται από ρεκόρ κρουσμάτων προτού καν βγει το καλοκαίρι, ποια αβλαβής κύρωση θα ήταν «αναλογική»; Πόσες εβδομάδες, πόσους μήνες ακόμη θα ήταν επιδημιολογικά ασφαλές να διαθέσουμε στη διαβούλευση;
Η πειθώ, επαναλαμβάνουν τα στελέχη της αντιπολίτευσης, δεν έχει εξαντληθεί. Η πειθώ όμως δεν είναι (μόνο) πολιτική. Είναι κυρίως η πειθώ του κατακλυσμού επιστημονικών δεδομένων από τον μαζικότερο εμβολιασμό στην Ιστορία· είναι η συντριπτική πειθώ της στατιστικής των ΜΕΘ και των θανάτων – που μετράει σχεδόν αποκλειστικά ανεμβολίαστους.
Σε αναφορά προς αυτή την αυθεντική «πειθώ» αρθρώνονται δύο είδη πολιτικού λόγου: ένας αλληλέγγυος, που την επιστρατεύει υπέρ της δημόσιας υγείας. Και ένας αντίπαλος λόγος, που τη σχετικοποιεί. Που πολιτικοποιεί το υγειονομικό διακύβευμα παρέχοντας στη μειοψηφία των αρνητών το άλλοθι που αναζητούν.
Πρέπει να εμβολιασθείτε, αλλά όχι έτσι, λέει η αντιπολίτευση στους ανεμβολίαστους. Ετσι, είστε θύματα αυταρχισμού. Το επιστημονικώς ορθό παύει να είναι ορθό όταν το επιβάλλει μια ανεπιθύμητη κυβέρνηση.
Οντως, το πρόβλημα δεν είναι η αψύτητα ενός περιθωριακού αντιεμβολιαστή. Το πρόβλημα είναι η επιτήδεια «αντιπειθώ» του ΣΥΡΙΖΑ.