Σπάνια οι εκτιμήσεις που γίνονται υπό το κράτος των πρώτων εντυπώσεων αποδεικνύονται εύστοχες. Και είναι λογικό, γιατί δεν γνωρίζουμε πώς τελικά θα εξελιχθούν τα γεγονότα, ποιες θα είναι οι παράπλευρες συνέπειές τους, αν θα λειτουργήσει η ετερογονία των σκοπών και προς ποια κατεύθυνση. Αυτές τις σκέψεις κάνω όταν διαβάζω απόψεις που μιλούν για στρατηγική ήττα των ΗΠΑ λόγω των γεγονότων στο Αφγανιστάν, για κλονισμό της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, για έναν νέο απομονωτισμό, για αποσταθεροποίηση των σχέσεων με τους συμμάχους τους.
Να υπενθυμίσω πως και στον πόλεμο του Βιετνάμ ακολουθήθηκε η ίδια διαδρομή, καθώς τον Ιανουάριο του 1973 υπογράφηκε στο Παρίσι συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Β. Βιετνάμ για ειρήνευση στην περιοχή, ενώ στο πλαίσιο της συμφωνίας τα αμερικανικά στρατεύματα αποχώρησαν από το Ν. Βιετνάμ, έπειτα από δύο μήνες. Οταν παραβιάσθηκε η συμφωνία και από το Βόρειο και από το Νότιο Βιετνάμ, μετά δύο χρόνια ήρθε η κατάρρευση του μετώπου, με τα ελικόπτερα να εκκενώνουν την πρεσβεία των ΗΠΑ. Και τότε μίλησαν για ταπείνωση και όντως ήταν, αν αναλογιστούμε πως οι ΗΠΑ ήταν τραυματισμένες και από το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Στη συνέχεια έπεσε το καθεστώς του Σάχη στο Ιράν, ενώ υπήρξε και η αποτυχημένη επιχείρηση για την απελευθέρωση των ομήρων στην αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη. Μια δεκαετία με συνεχείς ήττες.
Κι όμως, μετά δέκα χρόνια άνοιγε η περίοδος της μονοκρατορίας των ΗΠΑ. Αυτό συνέβη όταν εμφανίσθηκε ένας ηγέτης με όραμα και πυγμή, που είχε δίπλα του μια φωτισμένη ομάδα συνεργατών. Ποιος θα πίστευε το 1979 ότι το 1989 οι ΗΠΑ θα είχαν κατατροπώσει τη δύναμη του «κακού» και ο εκάστοτε πρόεδρος θα έφερε τον «τίτλο» του πλανητάρχη;
Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο αυτής της χώρας. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Αυτή την πορεία είναι καταδικασμένη να ακολουθήσει και πάλι, γιατί διαθέτει απίστευτες δυνάμεις και τη νοοτροπία της ηγέτιδος δύναμης. Τα γεγονότα θέλουν τον χρόνο τους για να δείξουν προς τα πού πάνε και ο μακρύς χρόνος δουλεύει, εξ αντικειμένου, πάντα υπέρ των ισχυρών.