Η απόφαση των ΗΠΑ για αποχώρηση από το Αφγανιστάν, παρά τις ενστάσεις για τη χαοτική εκτέλεσή της, είναι ουσιαστικά εδραιωμένη πάνω σε μια κοινή θέση που διατρέχει το μεγαλύτερο τμήμα της αμερικανικής κοινωνίας. Είκοσι χρόνια μετά την εισβολή του 2001, αντίδραση τότε της κυβέρνησης Μπους στην τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, η αμερικανική κοινωνία εμφανίζεται κουρασμένη από έναν πόλεμο με πραγματικά θύματα. Κυρίως όμως, διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ, διαισθανόμενες την πίεση που εκ των πραγμάτων δημιουργεί η υπερ-επέκταση της αμερικανικής ισχύος ανά την Ευρασία, έχουν καταλήξει ότι έχει έλθει η ώρα της επιλογής μετώπων, τα οποία μπορεί να εξυπηρετούν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους. Εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά την ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων στη νότια Κορέα, ουδέποτε υπήρξε συζήτηση αν η παρουσία τους είναι αναγκαία εκεί.
Αυτή η επιλογή φαίνεται ότι συμπαρασύρει γενικότερα τον σχεδιασμό των ΗΠΑ. Η Μέση Ανατολή αφήνεται σε επιλεγμένους συμμάχους, ενώ ανοίγει ο δρόμος και για την –λελογισμένη– ομαλοποίηση των σχέσεων της Δύσης με το Ιράν. Οι πρώτοι προφανέστατοι κερδισμένοι είναι το Κατάρ αλλά και η Τουρκία. Η μικροσκοπική χώρα του Κόλπου ήταν ο κόμβος για την εκκένωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, κάτι για το οποίο οι Αμερικανοί εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους στο ανώτατο επίπεδο. Το δίδυμο Κατάρ – Τουρκία δεν είναι τυχαίο. Το Κατάρ αποτελεί εδώ και μήνες τον βασικό αιμοδότη της κυβέρνησης Ερντογάν, γεγονός που έχει εκφραστεί ποικιλοτρόπως. Μπροστά σε αυτές τις νέες ισορροπίες τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έσπευσαν να τοποθετηθούν ταχέως, με την επίσκεψη του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας της χώρας στην Αγκυρα, ενώ είναι δεδομένο ότι και το Ισραήλ παρακολουθεί όλα όσα συμβαίνουν με ενδιαφέρον. Περιττό να τονιστεί ότι ήδη και οι Γερμανοί –για λόγους που συνδέονται κυρίως με το προσφυγικό– έχουν σπεύσει να συνεννοηθούν με τους Τούρκους. Η γενικότερη ευρωπαϊκή κατάσταση αποτελεί, επίσης, έναν παράγοντα πρόσθετης ανησυχίας.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, πέρα από το να ανασυρθεί στη σκέψη ενός εκάστου η a priori γεωπολιτική αξία της Τουρκίας. Κατά τα λοιπά, στην Αθήνα (της σημερινής, αυριανής, μεθαυριανής κυβέρνησης, κοινώς αυτό αφορά το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων), θα πρέπει να σχεδιαστεί μια μακροπρόθεσμη στρατηγική που δεν θα έχει ως βάση τους ευσεβείς πόθους για τον ρόλο της Ελλάδας σε μια περιοχή η οποία έχει πλέον αναπόδραστα εισέλθει σε περίοδο τεκτονικών αλλαγών, αλλά τις πραγματικές δυνατότητές της. Διαφορετικά η Αθήνα κινδυνεύει να βρεθεί στο μέσον εξελίξεων τις οποίες δεν θα μπορεί να επηρεάσει με κανένα τρόπο.