Επικίνδυνος ο στρουθοκαμηλισμός. Η σύλληψη και κυρίως η εκτέλεση του προχθεσινού ανασχηματισμού δεν εντάσσεται στις λαμπρές σελίδες της πολιτικής σταδιοδρομίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πιο ωμά και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, ο πρωθυπουργός πέτυχε ένα σπάνιο στα χρονικά αυτογκόλ εις βάρος του εαυτού του και της κυβέρνησής του. Δίχως μάλιστα ιδιαίτερη πίεση, αφού οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι στα χειρότερά της, μετά δηλαδή τις καταστροφικές φωτιές και με γενική διαπίστωση ότι οι μηχανισμοί δεν τα κατάφεραν καλά στην αντιμετώπισή τους, η διαφορά μεταξύ Ν.Δ. και Σύριζα εξακολουθούσε να ξεπερνά τις 10 ποσοστιαίες μονάδες.
Ούτως ή άλλως, η όποια ουσιαστική ή επικοινωνιακή χρησιμότητα του ανασχηματισμού σκεπάστηκε από το «φιάσκο» Αποστολάκη. Αγνωστο ποιος εξωθεσμικός παράγοντας ή σύμβουλος πρότεινε την υπουργοποίηση του ναυάρχου, ειδικά σε νέο υπουργείο που διαφημίστηκε ότι σηματοδοτεί την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να θωρακίσει κατά το δυνατό τη χώρα απέναντι στην κλιματική αλλαγή και τις σοβαρότατες επιπτώσεις της. Η ευθύνη πάντως βαρύνει τον πρωθυπουργό, καθώς ο ανασχηματισμός είναι αποκλειστικά δικής του αρμοδιότητας και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση για την υπουργοποίηση του συγκεκριμένου ναυάρχου αποσκοπούσε στην απόδοση ενός επικοινωνιακού κτυπήματος κατά του Αλ. Τσίπρα και του Σύριζα, σε μια στιγμή που επικρατούσε η εντύπωση (κακώς) ότι η κυβέρνηση βρισκόταν σε άμυνα. Το εγχείρημα εξελίχθηκε σε «μπούμερανγκ», αφού αποδείχθηκε λανθασμένη η επιλογή του προσώπου, που άλλωστε η ιστορία του δεν διανθιζόταν από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αποτελεσματικότητας ή έστω μιας στάσης υπεράνω πολιτικών αντιπαραθέσεων και σκοπιμοτήτων.
Ταυτόχρονα παραμένει μυστήριο γιατί το πολιτικό προσωπικό και τα μίντια αυτής της χώρας επιμένουν να θεωρούν διαφόρους αποστράτους άτομα προικισμένα με αποφασιστικότητα ή ταλέντο στην οργάνωση, γνώστες της τεχνολογίας και ικανά να επιβάλλουν… πειθαρχία στον περίγυρο και στους υφισταμένους τους. Και με αυτή τη λογική να τους φέρνουν στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η νεότερη ιστορία της χώρας δεν συνηγορεί υπέρ αυτής της άποψης, το αντίθετο, για να μην αναφερθούμε σε πολύ τελευταία παραδείγματα που η γελοιότητα αντικατέστησε τη στρατιωτική στολή όταν κάποιοι απόστρατοι επιδίωξαν διακρίσεις στην πολιτική σκηνή.
Ακόμη και τώρα η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι η επιλογή Αποστολάκη δείχνει τις συναινετικές διαθέσεις της. Η προσπάθεια δεν πείθει, αλλά και αν δεχτούμε ότι είναι ειλικρινής, δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει. Δεν εξελέγη και μάλιστα με τέτοια διαφορά για να συναινεί με την αντιπολίτευση (ειδάλλως γιατί κάνουμε εκλογές;), ιδιαίτερα με κόμμα σαν τον Σύριζα, ούτε οι πολίτες που την ψήφισαν και τη συγκρίνουν με την απερίγραπτη προκάτοχό της επιθυμούν κάτι τέτοιο. Με αυτή την έννοια, το μόνο που χρειάζεται να φροντίζει ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι να διατηρεί την ποιοτική επάρκεια και ανωτερότητά του απέναντι στον Αλ. Τσίπρα. Αλλωστε, τα περί συναίνεσης από πλευράς του τελευταίου ισοδυναμούν με απαίτηση συγκυβέρνησης, κατά τα πρότυπα των συνδικαλιστών που αγωνίζονται για συνδιοίκηση.