Επτά χρόνια είχαμε να ακούσουμε περί «αποστασίας» και «δυνάμει αποστατών». Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ (και πάλι) που το 2014 έλεγε ότι «αυτή τη στιγμή ένα σχέδιο πολιτικής αποστασίας είναι σε εξέλιξη». Στόχος τότε δεν ήταν ο (για μερικές ώρες) «αργυρώνητος ναύαρχος», αλλά οι βουλευτές μικρότερων κομμάτων ή ανεξάρτητοι που θα ψήφιζαν τον κ. Σταύρο Δήμα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. «Οσοι ψήφισαν ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, όλα τα υπόλοιπα κόμματα, ψήφισαν αυτούς τους ανθρώπους (σ.σ. τους βουλευτές) για να λειτουργούν μέσα στα πλαίσια των κομμάτων τους», επιχειρηματολογούσε ο κ. Σκουρλέτης (ΣΚΑΪ, 5.12.2014). Επομένως θα είχαμε «πολιτική αποστασία».
Ενδιαφέρον, σε σχέση με τα σημερινά, έχει και η συνέχεια του διαλόγου. Ρωτά ο δημοσιογράφος: «Η Τζάκρη ψηφίστηκε με το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Βουδούρης ψηφίστηκε με τη ΔΗΜΑΡ, η κ. Ραχήλ Μακρή ψηφίστηκε με τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Αυτοί είναι αποστάτες ή όχι; Θέλω να το καταλάβω. Ή επειδή λένε αντιμνημονιακά δεν είναι αποστάτες, ενώ οι άλλοι που λένε μνημονιακά είναι αποστάτες;». Σκουρλέτης: «Εγώ θεωρώ ότι όποιος στο όνομα μιας επίπλαστης συναίνεσης η οποία θα έχει και ολίγον συνταγματική αναθεώρηση μέσα της ψηφίσει για Πρόεδρο Δημοκρατίας, κατ’ ουσίαν ψηφίζει για τη συνέχιση των μνημονίων…».
Τη συνέχεια του παραμυθιού με τον δράκο της αποστασίας τη ζήσαμε όλοι στο πετσί μας. Κάποιοι λιπόψυχοι βουλευτές, που φοβήθηκαν τη ρετσινιά, καταψήφισαν τον κ. Δήμα. Εγιναν εκλογές, βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ για να οδηγήσει τη χώρα στη δεύτερη και φαρμακερή χρεοκοπία της (αφού αυτή τη φορά έκλεισαν και οι τράπεζες) και στο τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο. Θα συμφωνήσουμε πως δεν είναι σπάνιο στην ελληνική πολιτική σκηνή να μπαίνει το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Να συμφωνήσουμε επίσης ότι στο σπίτι δύο πρώην γραμματέων του ΠΑΣΟΚ και άλλων δευτερευόντων στελεχών του ΚΙΝΑΛ ίσως δεν πρέπει να μιλάνε για «αποστασία». Ας μην ξεχάσουμε ότι το 2018 παρέμειναν στην κυβέρνηση υπουργοί των ΑΝΕΛ παρόλο που το κόμμα τους απέσυρε την εμπιστοσύνη του. Βουλευτές του ιδίου κόμματος έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε αμιγή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί προφανώς δεν ήταν «αποστάτες», αφού εξυπηρετούσαν τα βραχυπρόθεσμα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι, ιστορικώς τουλάχιστον, η λέξη «αποστασία» έχει να κάνει με τη μετακίνηση βουλευτών. Το θέμα εν προκειμένω δεν είναι η διγλωσσία και υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ· συνηθισμένα τα βουνά… Το ζήτημα είναι η χρήση ιστορικώς φορτισμένων όρων για εκφοβισμό. Αλήθεια, από τι θα αποστατούσαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές αν υπερψήφιζαν τον κ. Δήμα; Με ποια έννοια θα είχαμε «πολιτική αποστασία» του κ. Ευάγγελου Αποστολάκη, αφού ο τελευταίος δεν είναι βουλευτής, ούτε καν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν συμμετέχει σε κάποιο επίσημο όργανο;
Ο εκφοβισμός διά της Ιστορίας είναι παλιά τακτική της σταλινικής Αριστεράς. Πολλοί κομμουνιστές της μετεμφυλιακής περιόδου έτρεμαν μην χαρακτηριστούν «πράχτορες της Ασφάλειας» ή «χαφιέδες της Ιντέλιτζεντ Σέρβις»· κάποιοι, όπως ο Πλουμπίδης, πέθαναν με τη ρετσινιά. Μετά οι διαφωνούντες έγιναν «φασίστες», «νεοφιλελεύθεροι», «αποστάτες». Το ήθος αυτό πέρασε και στα social media, όπου ορδές τρολ και των χρήσιμων ηλιθίων τους φτιάχνουν καμπάνιες σπίλωσης επώνυμων διαφωνούντων και μερικές φορές πετυχαίνουν να απομακρύνουν ενδιαφέρουσες φωνές από τη διαδικτυακή σφαίρα. Μέχρι πότε όμως;